Γκρέτα Γκάρμπο: Η μυστηριώδης κυρία του Χόλιγουντ έζησε σε οικειοθελή καραντίνα για 50 χρόνια

Την έχουν αποκαλέσει «σφίγγα», «Μόνα Λίζα του 20ου αιώνα», «Η κυρία θέλω να είμαι μόνη μου» και αποτελεί ένα από τα πλέον αινιγματικά πρόσωπα της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.

Η Σουηδή καλλονή Γκρέτα Γκάρμπο -το 1950 ανακηρύχθηκε η ομορφότερη γυναίκα που έζησε ποτέ από το Βιβλίο Γκίνες- στα 36 της χρόνια κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της έχοντας κερδίσει τρία Όσκαρ, μετά από μια ταινία που έτυχε μέτριας υποδοχής από τους κριτικούς, αποφάσισε να απομονωθεί στη βίλα της. Το γιατί τόσο νέα πήρε αυτή την απόφαση η ίδια δεν το απάντησε ποτέ.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως εκείνη η μικρή αποτυχία την πλήγωσε ανεπανόρθωτα. Άλλοι πως δεν άντεχε τις πιέσεις των στούντιο, τα οποία πραγματικά έλεγχαν τη ζωή των μεγάλων σταρ, η αλήθεια ωστόσο είναι λίγο πιο περίπλοκη. Η Γκάρμπο πήρε αυτή την απόφαση συνειδητά, ήθελε να ζει τη ζωή της μακριά από την υποκρισία των κοινωνικών συναναστροφών. Σίγουρα πάντως είχε κατάθλιψη, ενώ κάποιοι βιογράφοι της ισχυρίζονται ότι ίσως έπασχε από διπολική διαταραχή. 

Παρ’ όλα αυτά, είχε δηλώσει πως:

The Body Full Movie (Stars: Antonio Banderas, Olivia Williams)

Το Σώμα (2001)

The Body (original title)

PG-13 | 1h 49min | Drama, Mystery, Romance | 4 May 2001 (Greece)

Play trailer with sound2:09

A crucified body dated back to the first century A.D is uncovered at an ancient cave in Jerusalem. Trouble ensues as word spreads.  EN

 English Language Για Ελληνικά:

Υπότιτλοι - Ρυθμίσεις - Αυτόματη μετάφραση ? >Επιλογή Ελληνικά<

Director:

 Jonas McCord

Writers:

 Richard Sapir (novel) (as Richard Ben Sapir), Jonas McCord (screenplay)

Stars:

 Antonio Banderas, Olivia Williams, John Shrapnel | See full cast & crew »Ένας αρχαίος σκελετός έχει ανακαλυφθεί στην Ιερουσαλήμ σε έναν τάφο ενός πλούσιου.

Ο χρωματισμός των οστών του καρπού και των ποδιών δείχνει ότι η αιτία θανάτου ήταν η σταύρωση. ...

Andrei Tarkovsky: "Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσα λιγότερα ξέρουμε... Αφού όσο εμβαθύνουμε ο ορίζοντας στενεύει"

Andrei Tarkovsky - [ 4 Απριλίου 1932 - 29 Δεκεμβρίου 1986 ]

Η γνώση μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από τον βασικό σκοπό της ζωής μας. Όσο πιο πολλά μαθαίνουμε τόσα λιγότερα ξέρουμε. Αφού όσο εμβαθύνουμε ο ορίζοντας στενεύει. 

Η τέχνη εξυψώνει τον άνθρωπο για να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτάσει σε αυτό που θα ονομάζαμε ελεύθερη βούληση.

Ο καλλιτέχνης υπάρχει επειδή ο κόσμος δεν είναι τέλειος. 

Κανείς δεν θα είχε την ανάγκη της τέχνης αν στον κόσμο βασίλευαν η ομορφιά και η αρμονία. 

Ο άνθρωπος δεν θα έψαχνε την αρμονία σε άλλες δραστηριότητες. Θα ζούσε μέσα της. 

Η τέχνη γεννιέται από τις κακοτεχνίες του κόσμου.

«Ένας ήρως με παντούφλες», το φιλμ που μας έκανε να γελάμε εκεί που κανονικά έπρεπε να κλαίμε...

Ταινίες που πρέπει να δεις με κλασικά αριστουργήματα, ανατρεπτικές δημιουργίες και πειραματικές ακροβασίες

Tα φαινόμενα της διαφθοράς, της διαπλοκής, του παλαιοκομματισμού, του λαϊκισμού και των λογής αεριτζήδων του έθνους ούτε καινούρια ήταν το 1958 ούτε και αποκλειστικά ελληνική υπόθεση.

Ήταν όμως από τα πυρηνικά υλικά με τα οποία πλάστηκε το νεοελληνικό κράτος, ένα σκοτεινό πλέγμα αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων που ξεδιπλωνόταν με εθνικούς διχασμούς, ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις, ακόμα και εμφύλιες συρράξεις.

Και πράγματι μέσα στον εμφύλιο σπαραγμό έγραψαν οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος το αξέχαστο θεατρικό τους (1947), που το 1958 θα διασκεύαζε ο πρώτος για τον κινηματογράφο παραδίδοντας μια από τις καλύτερες και αιχμηρότερες ταινίες του παλιού καλού ελληνικού σινεμά.

Μετά τον «Θανασάκη τον πολιτευόμενο» (1954), το παραγωγικότατο δίδυμο ξαναχτύπησε το 1958 με μια διεισδυτική ηθογραφία, μια από αυτές τις σάτιρες που τσάκιζαν κόκαλα μιλώντας για όλων των λογιών τα άβολα πράγματα. Μόνο που το έκαναν με σπαρταριστούς διαλόγους και ευρηματικότατο τρόπο, κωμωδίες καθώς ήταν, αφήνοντας τα μεγάλα κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα να μπαίνουν απλώς από τα παραθύρια!

Εδώ η κουτοπονηριά του Έλληνα και το σμπαράλιασμα των ηθικών αξιών της κοινωνίας υποκλίνονται στο εύκολο κέρδος, μέσω των αποκαλυπτηρίων ενός ανδριάντα για έναν εθνικό ήρωα, τον στρατηγό Δεκαβάλλα. Μόνο που αυτό που θα συμβεί είναι το απόλυτο ξεγύμνωμα των ρόλων που διαδραματίζουν οι επιτήδειοι και οι παρατρεχάμενοι των υπουργείων.

Ο ιδεολόγος πάντα θα πέφτει θύμα του αριβίστα, μας λένε χωρίς περιστροφές οι Σακελλάριος-Γιαννακόπουλος, καθώς αυτό που θέλει ο έντιμος ήρωας έρχεται σε παράταιρη αντίθεση με αυτό που επιτάσσουν οι πατριδοκάπηλοι καιροί του. ..

Allonsanfàn των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι: Σε μια από τις πολιτικές τους στιγμές, οι αδελφοί Ταβιάνοι επιστρέφουν το χρόνο πίσω, κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης του 1816, στην εποχή της εξέγερσης του Γαριβάλδη

«Αλονζανφάν» των αδερφών Ταβιάνι: Ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι στην ταινία ορόσημο του Πολιτικού Σινεμά

Η ιστορία της ταινίας διαδραματίζεται στην Ιταλία του 1816, στην εποχή της εξέγερσης του Γαριβάλδη. 

Ο κεντρικός ήρωας, ο Φλούβιο, αριστοκρατικής καταγωγής, είχε πάει στη Γαλλία για να βοηθήσει στη Γαλλική Επανάσταση. 

Κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης θα φυλακιστεί από τους Αυστριακούς, οι οποίοι όμως στη συνέχεια για να τον εκθέσουν ηθικά στους συντρόφους του, θα τον αφήσουν ελεύθερο. 

Μετά την απελευθέρωσή του θα προσχωρήσει σε μια ομάδα επαναστατών και θα συνεχίσουν τον αγώνα τους στην Ιταλία. Θα επιχειρήσουν να ξεσηκώσουν τους χωρικούς. 

Στην πορεία αυτή θα προδώσει πραγματικά τους συντρόφους του, αφού θέλει ν’ αλλάξει τρόπο ζωής και να ζήσει συνηθισμένα.. Τους ακολουθεί σε μια παράλογη εκστρατεία με προκαθορισμένη έκβαση. 

Όμως δεν θα του το επιτρέψουν η επαναστάτρια κοπέλα του και οι σύντροφοί της και θα τον οδηγήσουν σε μια αποστολή στη Νότια Ιταλία. Το τέλος για την ομάδα των επαναστατών είναι αναπόφευκτο. 

Ο Φλούβιο θα σκοτωθεί από τους στρατιώτες και οι υπόλοιποι από τους χωρικούς. Μέσα όμως από το σωρό των πτωμάτων θα σηκωθεί ο νέος αρχηγός, ο Αλονζανφάν. 

 

https://ok.ru/video/1250501790360

Το 1974 οι αδερφοί Ταβιάνι συνεργάζονται με τον κορυφαίο συμπατριώτη τους ηθοποιό, Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι στο επικό δράμα «Αλονζανφάν». Το αποτέλεσμα είναι μία σπουδαία πολιτική ταινία και ταυτόχρονα ένα έργο – σταθμός για την δεκαετία του ΄70. Προβάλλεται με ελεύθερη είσοδο στο πλαίσιο του Αφιερώματος: «Η αθέατη όψη. Οράματα και θραύσματα ενός “καλύτερου καιρού”».

Η ιστορία της ταινίας διαδραματίζεται στην Ιταλία του 1816, στην εποχή της εξέγερσης του Γαριβάλδη.

Κοινός Παρονομαστής (official full movie)

Σενάριο-Σκηνοθεσία:   Σωτήρης Τσαφούλιας

Διευθ. Φωτογραφίας : Άρις Σταύρου

Μουσική                        : Αντώνης Μιτζέλος

Sound Track By             : 14th Music

Πρωταγωνιστούν:

Σκλάβος της γης (The Southerner) 1945 Greek subtitles

Το The Southerner είναι βασισμένο στη δημοφιλή, εκείνη την περίοδο, νουβέλα του George Sessions Perry, 

"Hold Autumn in Your Hand". Και αποτελεί τη μοναδική υποψηφιότητα για oscar, του Jean Renoir. 

Ενός απ`τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του κλασσικού κινηματογράφου!

Μια πενταμελής οικογένεια (1 γιαγιά, 2 γονείς, 2 παιδιά) εγκαταλείπει την πόλη και μεταφέρεται με όνειρα σε αγροτική περιοχή για να αναλάβει βαμβακοκαλλιέργειες και λοιπές γεωργικές δραστηριότητες. 

Η ζωή των απλών ανθρώπων όμως είναι δύσκολη, κυλάει κάτω από δυσμενείς συνθήκες, όπου δεν υπάρχει χώρος για όνειρα. Το δράμα αυτών των απλών ανθρώπων σκηνοθετεί και ο Jean Renoir. 

Με την πενταμελή οικογένεια να έρχεται εξ`αρχής αντιμέτωπη με τη φτώχεια, με την πείνα, με τις απρόβλεπτες παραμέτρους της γεωργίας, τις εύθραυστες ισορροπίες της ζωής, αλλά και ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον εντός της γειτονιάς. 

Το όπλο για να παραμένουν όρθιοι είναι ότι βρίσκονται ενωμένοι και συσπειρωμένοι κάτω απ` τα δεσμά της οικογένειας.

Παρατηρούμε τον άνδρα που δουλεύει με πάθος τη γη. Που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα στην οικογένεια του. 

Όμως ο Γολγοθάς γίνεται περίπατος καθημερινός. 

Τα χωράφια δε δουλεύονται χωρίς μηχανήματα. Αρρώστιες χτυπούν τη φτωχή οικογένεια. 

Ο ανταγωνισμός διάχυτος. Σε ένα σύμπαν που η ματαιότητα της ζωής ακυρώνει τα σχέδια των ανθρώπων. Και η αγάπη αρκεί μονάχα για την ανοχή στις κακουχίες. ...

Τι πράσινη που ήταν η κοιλάδα μου (1941) How Green Was My Valley - ελληνικοί υπότιτλοι

Υπόθεση: Στα τέλη του 19ου αιώνα, η ζωή είναι σκληρή στο μικρό ουαλικό χωριό ανθρακωρύχων όπου ζει η πολυμελής οικογένεια Μόργκαν. Σύντομα η πράσινη κοιλάδα τους θα υποστεί αλλαγές λόγω της Βιομηχανικής Επανάστασης, που ωθεί τους κατοίκους του χωριού να μεταναστεύουν ένας-ένας στην Αμερική. Μάρτυρας των αλλαγών και του αντίκτυπου που είχε η βιομηχανική εξέλιξη στην οικογένεια του είναι ο Χιου (Roddy McDowall), ο βενιαμίν της οικογένειας Μόργκαν που, ενήλικος πια,  αναπολεί τα παιδικά του χρόνια, τους γονείς του Γκουίλεμ και Μπεθ Μόργκαν, που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή για τον ίδιο, τη μεγάλη του αδελφή Ανχάραντ (Maureen O'Hara) και τη κοπιαστική αλλά ανθρώπινη ζωή που ζούσαν...

 Ένα χρόνο αφότου κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για τα "Σταφύλια της Οργής", ο John Ford ("Ταχυδρομική Άμαξα", "Οχυρό Απάτσι" κ.α.), εκ των σημαντικότερων αμερικανών σκηνοθετών, μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Richard Llewellyn. Το αποτέλεσμα θα είναι μια από τις πιο καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, που ήρθε αντιμέτωπη με τον "Πολίτη Κέιν" του Orson Welles για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας...

The Stranger (Lo straniero ) είναι μια γαλλική - ιταλική ταινία σε σκηνοθεσία του Luchino Visconti και κυκλοφόρησε το 1967 . Προσαρμόζεται από το μυθιστόρημα του Albert Camus που δημοσιεύθηκε το 1942.

Η δράση λαμβάνει χώρα στο Αλγέρι , το 1935. Ο Meursault, ένας φαινομενικά αναίσθητος άνθρωπος, ζει μια μονότονη ζωή. Όταν η ηλικιωμένη μητέρα του πεθαίνει, δεν δείχνει κανένα ορατό συναίσθημα. 

Όλα φαίνεται να τον αφήνουν αδιάφορο: η αγάπη της φίλης του, η Μαρία, η προώθηση που πρότεινε ο σκηνοθέτης του… Οι σχέσεις του με τον Ρέιμοντ Σίντς, έναν σκιερό χαρακτήρα με δραστηριότητες σπυράκι, θα τον οδηγήσουν παρόλα αυτά να διαπράξει μια απρόβλεπτη δολοφονία. 

Καταδικάστηκε σε θάνατο, αρνείται την απόλυση που πρότεινε ο ιερέας. Μια πιστή και σχολαστική προσαρμογή του αριστουργήματος του Albert Camus .

-

Lo straniero de Visconti: μια ημιτελής περιέργεια

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Το να μιλάμε σήμερα για το The Stranger (Lo Straniero) του Visconti, μιας ταινίας που κυκλοφόρησε στις οθόνες το 1967, είναι αναγκαστικά να το επανεξετάσουμε. Είναι για να υπονομεύσει την αμφιβολία στην λαμβανόμενη ιδέα - και επιβεβαιώθηκε από τον ίδιο τον Visconti - σύμφωνα με την οποία η ταινία θα γεννηθεί άσχημα ή θα είναι πολύ περιορισμένη από την προέλευση του έργου (1962) 

1 . Για διάφορους λόγους, κοινά και γνωστά: οι περιορισμοί που ασκήθηκαν από έναν φύλακα της συγκέντρωσης του ναού (η χήρα του Albert Camus, Francine), η ηθική εξουσία που του έστειλε (Emmanuel Roblès, επιπλέον μέλος της κριτικής επιτροπής στη την ταινία), και ένας παραγωγός που ανυπομονεί να ολοκληρώσει μια άσχημα ξεκίνησε εταιρεία (Dino de Laurentiis) 2 .

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί αν σε καμία περίπτωση δεν ήταν παγίδα για το Visconti να μεταφέρει το The Stranger. Στις δηλώσεις του, ο σκηνοθέτης εξέφρασε προθέσεις που είναι τόσο αξιοπρεπείς και αξιοσέβαστες όσο είναι δύσκολο να συμφιλιωθούν: η επιθυμία να ξανακερδίσει τη μυθική διάσταση του «ήρωα του παράλογου» αγαπητού στη νεανική του ανάγνωση, να ζωγραφίσει έναν «κανονικό» άνθρωπο στις απολαύσεις της ζωής, αλλά και σε έναν επαναστάτη που διαμορφώνει τον ακόμα περιλαμβανόμενο θυμό των προ-εξήντα οκτώ γενεών (πρώτο όνομα Arthur!). Και πάλι, η επιθυμία να ανακαλυφθεί εκ νέου η κοινωνικο-ιστορική αγκύρωση της περιόδου αναφοράς (1938-39: η άμεση προπολεμική περίοδος), αλλά επιβάλλοντας σε αυτήν την πρόβλεψη ενός μέλλοντος που έχει συμβεί: αυτό του αλγερινού πολέμου , με τη φιγούρα ενός πόνυ-νουάρ να ανακοινώνει ακούσια τις επιθέσεις του ΟΑΣ3 .

 2 Επιπλέον, παρά τον συνεχώς επιβεβαιωμένο θαυμασμό του για το μυθιστόρημα του Camus, παρά τις θεματικές συγκλίσεις μεταξύ των δύο συγγραφέων (σχετικά με την ύπαρξη, τη θεατρικότητα, την εκμετάλλευση του Νότου από τον Βορρά, ένα ηθικό της ομορφιάς), ο Βισκόντι δεν ήταν μακριά από το βασικά ζητήματα Camusian; Εάν ο Camus είναι ένας συγγραφέας στον οποίο είναι ασυμβίβαστοι οι ασυμβίβαστοι που πρέπει να αναλάβουν - μοναξιά / αλληλεγγύη, δολοφόνος / αθώος, δικαστής / μετανοητής, Nemesis ως ισορροπία ή χάος -, οι ταινίες του Visconti είναι μάλλον μια ποιητική αμφιθυμίας , όπου κάθε έννοια (Ομορφιά, ευγένεια, παρακμή ...) χωρίζεται και χωρίζεται. Επομένως, οι ρήξεις που αποτελούν τα δύο έργα θα είχαν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα για να επιτρέψουν μια γόνιμη αντιπαράθεση. ...

Histoire Immortelle (1968) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Αθάνατη Ιστορία - Γνωστό και ως: The Immortal Story Une Histoire Immortelle

Η αθάνατη εμφάνιση / Une histoire immortelle (1968).  Mε πρωταγωνιστές των Orson Welles και Jeanne Moreau. Βασικά στοιχεία σε ένα διήγημα της Δανίδας συγγραφέως Karen Blixen. 

Με κάθε πρόσβαση 63 λεπτών είναι το συντομότερο θετικό έργο του

 

- Κριτική από το Cine.gr:

Ο μοναχικός, πάμπλουτος και ελαφρώς ξεμωραμένος κύριος Κλέι είναι άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα των αμοραλιστών υπερ-ηρώων / alter ego του Orson Welles.

Ένας Πολίτης Κέιν που δεν έχει καν το αποκούμπι ενός rosebud είναι αυτός ο μεγαλέμπορος του 19ου αιώνα, που έστησε τη μικρή του αυτοκρατορία στο Μακάο της Κίνας. 

Ανάμεσα στον Κέιν και τον Κλέι (ακόμα και η εγγύτητα των ονομάτων δεν πρέπει να θεωρηθεί ως τυχαία) παρεμβάλλεται ένα ολόκληρο πάνθεον από δαιμονικές φιγούρες, που υπερέβησαν τα εκάστοτε εσκαμμένα και τιμωρήθηκαν για την «Ύβρη» τους: 

από τον Κύριο Αρκάντιν και τον Γιόζεφ Κ. της «Δίκης» μέχρι τον «Άρχοντα του τρόμου» και τους πρωταγωνιστές των σαιξπηρικών μεταφορών του Welles. 

Εάν έχει (χιλιο)ειπωθεί ότι κάθε μεγάλος δημιουργός γυρίζει ξανά και ξανά την ίδια ταινία, εδώ το κλισέ μοιάζει να ισχύει με την εξής απόχρωση: οι ταινίες του Welles υπήρξαν η αναπαραγόμενη επεξεργασία μιας υπαρξιακής εξίσωσης –με το σκηνοθέτη να «πειράζει» τις τιμές των κρίσιμων παραγόντων, μεταθέτοντας συνεχώς το κέντρο βάρους.

Αυτό σημαίνει ότι το βασικό μοτίβο της «κοσμικής ζυγαριάς» παραμένει το ίδιο, και μένει να ανακαλύψουμε το εντελώς ιδιαίτερο μπαλαντζάρισμα που επιχειρείται στην «Αθάνατη Ιστορία» . 

Εκτός από τον Κλέι, η τράπουλα των χαρακτήρων συμπληρώνεται από άλλα τρία φύλλα, τα οποία θα ανοίξουν ένα-ένα: ο Εβραίος σύμβουλος, μεσάζων στο διεστραμμένα φιλόδοξο σχέδιο του αφεντικού του. 

Η Βιρζινί, κόρη ενός συνεργάτη του Κλέι, που ο τελευταίος ώθησε στην αυτοκτονία. Ο Πολ, που θα προσληφθεί για να εκπληρώσει την αποστολή: 

Κοινός Παρονομαστής [Ο«Κοινός Παρονομαστής», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια, είναι μια ταινία για τις σχέσεις, την αγάπη και τις μυθοπλασίες που φτιάχνουμε όλοι όταν ερωτευόμαστε]

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα καφενείο, όπου οι τέσσερις ήρωές μας (Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Αντώνης Αντωνίου) περιμένουν ο καθένας το δικό του «βάσανο», την αγαπητικιά τους, για διαφορετικούς λόγους. 

Μια ταινία που δείχνει, πόσο λάθος μερικές φορές αγαπάμε και πόσο εύκολα οδηγούμαστε στη μοναξιά, λόγω παρωπίδων.

   

https://tvxs.gr/webtv/tainies/koinos-paronomastis

Για τα γυρίσματα των ερωτικών σκηνών στο «Desperado» μίλησε η Σάλμα Χάγιεκ

Για την εμπειρία της από τα γυρίσματα των ερωτικών σκηνών στην ταινία «Desperado» μίλησε η ηθοποιός Σάλμα Χάγιεκ, η οποία έκανε σαφές ότι το τραύμα που της δημιουργήθηκε δεν είχε καμία σχέση με τον σκηνοθέτη της ταινίας ή τον συμπρωταγωνιστή της.

Η υποψήφια για Όσκαρ ηθοποιός μίλησε στο podcast που φιλοξενήθηκε από τους Dax Shepard και Monica Padman. Μεταξύ των θεμάτων που συζήτησαν ήταν η πρώτη μεγάλη ταινία της ηθοποιού που ήταν το «Desperado» -το 1995, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας.

Η Χάγιεκ είπε ότι αγωνίστηκε πολύ για να γυρίσει την ερωτική σκηνή, αν και όταν της προτάθηκε ο ρόλος είχε ενθουσιαστεί. Συνεχίζοντας είπε ότι στο σενάριο δεν υπήρχε κάποια αναφορά για ερωτική σκηνή και πως αυτή εντάχθηκε στη συνέχεια.

Ακολούθως είπε ότι ο Ροντρίγκεζ ήταν ο «αδελφός της» και η τότε σύζυγός του, παραγωγός Ελίζαμπεθ Αβελάν η «καλύτερη φίλη της» κι έτσι συμφώνησε να κάνει τη σκηνή σε κλειστό σετ, με παρόντες μόνο τέσσερα άτομα. ...

"Η Αυλή των Θαυμάτων" - (video: σε θεατρικό και ραδιοφωνικό θέατρο) - "H_Αυλή των Θαυμάτων" είναι ένα νεοελληνικό θεατρικό έργο του Ιάκωβου

H Αυλή των Θαυμάτων είναι ένα νεοελληνικό θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που πρωτοπαρουσιάστηκε στις 18 Ιανουαρίου 1957 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία του ιδίου του συγγραφέα. 

Θεωρείται ένα από τα έργα που σημάδεψαν την πορεία του Ελληνικού Θεάτρου. Σήμερα, 50 χρόνια μετά τη συγγραφή του, διατηρεί ακόμα μέρος της πρώτης του φρεσκάδας κι ανεβαίνει συχνά σε θεατρικές σκηνές επαγγελματικών και μη θιάσων. 

Τα θεατρικά δρώμενα εξελίσσονται σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, σε εποχή σύγχρονη με τη συγγραφή του έργου, τη δεκαετία του 1950. 

Στα δωμάτια μια αυλής, στο συνοικισμό του Βύρωνος, κατοικούν άτομα και οικογένειες που ανήκουν στη λαϊκή τάξη, έχουν όμως διαφορετική προέλευση. 

Ο γερο-Ιορδάνης με τη γυναίκα του και τα παιδιά του είναι Μικρασιάτες πρόσφυγες. 

Η κυρά Αννετώ, χήρα με κόρη παντρεμένη στην Αγγλία. 

Ο Στέλιος, Αθηναίος ονειροπόλος με πολλές αδυναμίες, και η γυναίκα του Όλγα γεννημένη στην προεπαναστατική Ρωσία. 

Η Βούλα κι ο Μπάμπης, αντρόγυνο που εναλλάσσει τα χαϊδολογήματα με τα μαλλιοτραβήγματα. 

Η Μαρία, γυναίκα ναυτικού που τη βασανίζει η μοναξιά της. 

Η Ντόρα, νέα γυναίκα ανύπαντρη που όμως δεν ξέρει τι θα πει μοναξιά. 

Στους παραπάνω ένοικους θα προστεθεί αργότερα και ο Στράτος, υδραυλικός στο επάγγελμα, που θα σηκώσει τρικυμία στο αισθηματικό τέλμα της μικρής "αυλικής" κοινωνίας. 

 Παρακολουθήστε ολόκληρη η θεατρική παράσταση του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκουλικάδου Ζακύνθου «Ο Ερωτόκριτος» με τίτλο «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη η οποία πραγματοποιήθηκε το 2015 στο Πολιτιστικό Κέντρο Σαρακηνάδου Ζακύνθου.

================================================

Λίγα λόγια για το έργο…

https://anagnostis.org/article/mia-ayli-gemati-thaymata-sti-nea-kio

Βύρωνας, Αθήνα, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Σε μια τυπική αυλή πλαισιωμένη από λαϊκές κατοικίες διαδραματίζεται η κωμικο-τραγική ιστορία μας. Στη μεταπολεμική Ελλάδα που κατόρθωσε να επιζήσει από έναν παγκόσμιο κι έναν εμφύλιο, η ανοικοδόμηση και η ανάπτυξη αχνοφαίνονται στον ορίζοντα. Οι αλλαγές είναι ραγδαίες και οι προοπτικές πολλές, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας αρχίζει να διαγράφεται και τα πρώτα κύματα Ελλήνων μεταναστών την εγκαταλείπουν σε αναζήτηση ευκαιριών.

Άλλωστε, οι ευκαιρίες και οι προοπτικές δεν είναι ίδιες για όλους, το οικονομικό και κοινωνικό χάσμα που χωρίζει τους πολίτες έχει γιγαντωθεί. Όλα αυτά κι άλλα τόσα ζωγραφίζονται στα πρόσωπα των καθημερινών πρωταγωνιστών της αυλής:

Βασίλη Γεωργιάδη-Ιάκωβου Καμπανέλλη: "Η Έβδομη ημέρα της δημιουργίας"

Η 7η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ - 1966. 

Το έργο αναφέρεται στις αρχές της δεκαετίας του '50, σε παλιά γειτονιά της Αθήνας. Ο Αλέξης παντρεύεται την αγαπημένη του Χριστίνα, η οποία ζη στον κόσμο της, συνδυάζοντας ανύπαρκτα πρόσωπα, με το παρελθόν. 

Ο Αλέξης έχει σπουδάσει σχέδιο, και στην αναζήτηση δουλειάς, αρνείται να συμβιβαστεί με την άσχημη πραγματικότητα, και να δεχτεί κάποια δουλειά που δεν έχει σχέση μ’ αυτό που σπούδασε. 

Η Έλλη, η αδερφή της Χριστίνας κι ο πατέρας του Αλέξη, προσπαθούν να τους προσγειώσουν. 

Όταν ο Αλέξης παρουσιάζει σε κάποιο εργοστάσιο την μακέτα μιας ιδέας του, δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την απόρριψη. 

Έτσι αποκρύπτει την αποτυχία του και λέει στους δικούς του πως τον προσέλαβαν στη θέση του διευθυντού, όμως η Χριστίνα τελικά το ανακαλύπτει. 

Ο Αλέξης αναγκάζεται να δουλέψει στην οικοδομή, γιατί τα χρέη του πατέρα του τους απειλούν με έξωση.

Αφιερωμένο στην μνήμη και την καλλιτεχνική προσφορά του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΩΡΤΖΗ

Μια μακέτα!

Ένα σμάρι όνειρα για μια γόνιμη ζωή φορτωμένα σε μια ...μακέτα.

Να περιφέρονται από πόρτα σε πόρτα των ισχυρών και των παραγόντων εκείνων που καθορίζουν το μέλλον μας. Το μέλλον των νέων ανθρώπων, που ακούμπησαν τα όνειρά τους στις σπουδές τους, στα θρανία, στα ξενύχτια τους. Που έχτισαν διαδρομές σε πολλές "μακέτες" στη ζωή τους, όπου η κάθε μία από αυτές κουβαλά τα δικά της όνειρα. ...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ - Σπάνια Ταινία (1949)

Σκηνοθεσία Τσιφόρος Νίκος - Σενάριο Τσιφόρος Νίκος

Η Τελευταία αποστολή είναι ελληνική δραματική - πολεμική ταινία του 1949, σε σκηνοθεσία και σενάριο Νίκου Τσιφόρου. 

Η παραγωγή ανήκει στη Φίνος Φιλμ. 

Η ταινία αυτή υπήρξε η πρώτη ελληνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών. 

Η λογοκρισία θέλησε να εμποδίσει τη συμμετοχή της επειδή το σενάριο παρουσίαζε μια Ελληνίδα να προδίδει τον σύζυγό της αξιωματικό. 

Τελικά η υπηκοότητά της άλλαξε και έγινε ουγγαρέζικη.

http://finosfilm.com/movies/view/9

Ηθοποιοί: Πρωτοπαπάς Ευάγγελος- Τζενεραλης Θάνος - Σταρένιος Δήμος - Διαμαντοπουλος Βασίλης

Μυράτ Μιράντα - Κουλμασης Ρένος - Γιούλη Σμαρουλα - Τζόγιας Νίκος - Φλετος Κίμων

Καλλιμανης Σπύρος- Λιλα Σοφη - Χαμαρατος Γ. - Τακατακης Μ.

Μια νεαρή κοπέλα συλλαμβάνεται για τον φόνο της μητέρας της. 

Στο αστυνομικό τμήμα αφηγείται την ιστορία της, ξεκινώντας από τον πρώτο χρόνο του Γερμανοϊταλικού πολέμου. 

Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός και είχε διαφύγει στο Κάϊρο και η Ουγγαρέζα μητέρα της συζούσε με ένα Γερμανό αξιωματικό. 

Η κοπέλα μπήκε στην Αντίσταση και όταν ο πατέρας της γύρισε στην Ελλάδα για μια αποστολή, η μητέρα της τον πρόδωσε στους Γερμανούς. 

Η κοπέλα ομολογεί ότι δεν συγκράτησε το θυμό της και πυροβόλησε την μητέρα της. 

Η τελευταία όμως, λίγο πριν πεθάνει, δηλώνει ότι αυτοπυροβολήθηκε και ζητάει από την κόρη της συγνώμη.

Η ταινία ήταν αφιερωμένη από τον Φιλοποίμενα Φίνο στον πατέρα του, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς.

Τον Απρίλιο του 1949, η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά σε τρείς μεγάλους κινηματογράφους της Αθήνας: «Ορφέας», «Παλλάς», και «Τιτάνια». 

Ενώ την πρώτη εβδομάδα σκαρφάλωσε στα 90.000 εισιτήρια, το κοινό αντέδρασε με την προδοσία της μάνας, ως ηρωίδα της ταινίας, με αποτέλεσμα να σταματήσει η προβολή της για ένα διάστημα, ώστε να γίνουν ορισμένες «θεματικές τροποποιήσεις». 

Έτσι, η μάνα Μιράντα Μυράτ αλλάζει εθνικότητα και από Ελληνίδα παρουσιάζεται ως Ουγγαρέζα που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει τους Έλληνες και την αντίστασή τους....

Η πρώτη Ελληνική ταινία που έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ των Καννών του 1950.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Στον Ανεμοστρόβιλο Των Παθών - Room At The Top 1959 (ελληνικοί υπότιτλοι)

Φιλμ που σήμανε την αρχή της ανανέωσης του Βρετανικού κινηματογράφου, σκηνοθετημένο από τον Τζακ Κλέιτον και με την Σιμόν Σινιορέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον οποίο απέσπασε μάλιστα και το Όσκαρ καλύτερου γυναικείου ρόλου. Ένας γοητευτικός υπερφιλόδοξος λογιστής της εργατικής τάξης, έρχεται στο βιομηχανικό Γιορκσάιρ, αποφασισμένος να πετύχει. Στο δρόμο του θα συναντήσει τον έρωτα της ζωής του και το δίλημμα αγάπη ή καριέρα, θα ανακύψει κοφτερό και επίμονο. Σε μια εποχή που το ακραίο ερωτικό πάθος, η μικροαστική υποκρισία και οι ταξικές αντιπαλότητες παρέμειναν θέματα - ταμπού για τη χαρούμενη και γεμάτη ψευδαισθήσεις βρετανική κινηματογραφία, ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζακ Κλέιτον εξαπέλυσε στα έκπληκτα και σοκαρισμένα βλέμματα των πουριτανών Βρετανών, την αλήθεια της κατάστασης χωρίς φτιασίδια και υπερβολές. Η ταινία αποτελεί κατά κάποιον τρόπο ένα μεταβατικό έργο ανάμεσα στη παραδοσιακή αγγλική δραματουργία και το νέο ανατρεπτικό ύφος της σχολής του free cinema, με διεισδυτική σκιαγράφηση της κοινωνικής ατμόσφαιρας στη βιομηχανική επαρχιακή Αγγλία, καλοδουλεμένο σενάριο και υπέροχες ερμηνείες απ'όλους. Περισσότερες πληροφορίες: https://www.imdb.com/title/tt0053226/

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Tζόζεφ Κότεν & Τζένιφερ Τζόουνς - Το πορτρέτο της Τζένι (1948)

 

(Φαντασίας). Νέα Υόρκη, 1934. Ο Έμπεν, αποτυχημένος νεαρός ζωγράφος, γνωρίζει μια παράξενη κοπέλα που κινείται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα και που πρόκειται να πυροδοτήσει το ταλέντο του, για τη δημιουργία ενός αριστουργηματικού πίνακα.

Το Πορτραίτο της Τζένι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η ταινία Το Πορτραίτο της Τζένι (Πρωτότυπος τίτλος Portrait of Jennie), γνωστή και με τον τίτλο Ερωτική Παγίδα, είναι δράμα μυστηρίου και φαντασίας παραγωγής 1948 σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Ντίτερλε. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Νέιθαν που διασκευάστηκε για τη μεγάλη οθόνη από τους Πολ Όσμπορν, Πίτερ Μπερνέις και Λεονάρντο Μπερκοβίτσι. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι: Τζένιφερ Τζόουνς, Τζόζεφ Κότεν και Έθελ Μπάριμορ. Η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ Οπτικών Εφέ και ήταν υποψήφια επίσης για Όσκαρ Φωτογραφίας σε ασπρόμαυρη ταινία.

Το 1934, ο φτωχός ζωγράφος Έμπεν Άνταμς (Τζόζεφ Κότεν), γνωρίζεται με ένα παράξενο κοριτσάκι ονόματι Τζένι Άπλετον (Τζένιφερ Τζόουνς) στο Σέντραλ Παρκ. Το κορίτσι αυτό μοιάζει βγαλμένο από ένα παραμυθένιο κόσμο, από μιαν άλλη εποχή και τα ρούχα του είναι παλαιότερης μόδας. Ο Έμπεν που μοχθεί να πουλήσει τους πίνακές του φτιάχνει το σχέδιο του κοριτσιού και η δίδα Σπίνεϊ (Έθελ Μπάριμορ) έμπορος τέχνης το αγοράζει και προθυμοποιείται να τον βοηθήσει να ωριμάσει ως καλλιτέχνης. 

Ο Έμπεν συνεχίζει να συναντά τη Τζένι, περιστασιακά. Οι συναντήσεις τους είναι τυχαίες και κάθε φορά Τζένι εμφανίζεται μεγαλωμένη. Μέσα σε λίγο καιρό το κοριτσάκι έχει γίνει κοπέλα, που οδεύει προς την ενηλικίωση. Ο Έμπεν διαπιστώνει ότι την έχει ερωτευτεί, αλλά σύντομα συνειδητοποιεί τα γεγονότα που του περιγράφει η κοπέλα αναφέρονται σε 10 με είκοσι χρόνια πρωτύτερα και ότι είναι ο μοναδικός που μπορεί να την δει. 

Μετά από έρευνα διαπιστώνει ότι η Τζένι έζησε στην περιοχή εκείνη της Νέας Υόρκης με την οικογένειά της 20 χρόνια πριν. Αρχίζει λοιπόν να αναρωτιέται αν πρόκειται για υπάρχον πρόσωπο ή για αποκύημα της φαντασίας του, ενώ παράλληλα συνεχίζονται οι συναντήσεις του και ο Έμπεν καταφέρνει να της κάνει το πορτραίτο. Το "Πορτραίτο της Τζένι" φέρνει ανέλπιστη επιτυχία και τύχη στη ζωή του Έμπεν, αλλά μετά την ολοκλήρωσή του, η κοπέλα εξαφανίζεται. Τότε ο Έμπεν προσπαθεί να καταφέρει το αδύνατο...να ενώσει το παρόν με το παρελθόν.

Η σχέση του Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ με την Τζένιφερ Τζόουνς το 1943, έκανε τον παραγωγό του Όσα Παίρνει ο Άνεμος και του Ρεβέκκα να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την καριέρα της ηθοποιού. 

Επέλεγε λοιπόν προσεκτικά τα σενάρια και τους ρόλους που ήταν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της. 

Το μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Νέιθαν του 1940, αποτέλεσε επίσης φιλόδοξο εγχείρημα του παραγωγού προκειμένου να προωθηθεί η καριέρα της μετέπειτα συζύγου του.

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το 1947 στη Νέα Υόρκη και στη Βοστόνη, αλλά ο Σέλζνικ δεν ήταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, ζήτησε να ξαναγυριστούν κάποιες σκηνές και απέλυσε πέντε σεναριογράφους πριν την ολοκλήρωση των γυρισμάτων το 1948. Εφόσον η ταινία ανήκει στο είδος φαντασίας, ο Σέλζνικ επέμεινε τα γυρίσματα να είναι εξωτερικά, επιλέγοντας τοποθεσίες στη Μασαχουσέτη και στη Νέα Υόρκη, πράγμα που αύξησε το κόστος παραγωγής. 

Οι σκηνές του τελευταίου μισαώρου της ταινίας γυρίστηκαν σε πράσινη και καφέ φωτογραφία, ενώ η τελική λήψη του πορτραίτου γυρίστηκε σε τεχνικόλορ. Το πορτραίτο της Τζένι, δημιουργήθηκε από τον Ρόμπερτ Μπράκμαν.

Η ταινία ήταν ασυνήθιστη για την εποχή που γυρίστηκε και δεν είχε τίτλους έναρξης. Τα ονόματα των συντελεστών εμφανίζονται στο τέλος. 

Η ταινία φημίζεται επίσης για τη φωτογραφία του Τζόζεφ Όουγκαστ, η οποία δίνει στο θεατή να καταλάβει την ψύχωση του πρωταγωνιστή με την Τζένι. 

Κάποιες λήψεις δίνουν στο θεατή την ψευδαίσθηση ότι πάρθηκαν από καμβά.

Όταν η ταινία έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες το 1948, δεν έκανε επιτυχία, αλλά τώρα πια θεωρείται κλασσική του είδους φαντασίας. Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times την αποκάλεσε ανεπαρκή και απογοητευτική, ενώ το περιοδικό Variety έγραψε ότι τα γεγονότα αποδόθηκαν με στυλ, γούστο και αξιοπρέπεια.

===================== 

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

«Εσάς κοιτάω κύριε Πρόεδρε»: Η πιο αστεία σκηνή του ελληνικού σινεμά που χρειάστηκε να γυριστεί 10 φορές (Video)

Η ίδια η ταινία, ιστορική- για περισσότερους από έναν λόγους. Από τη μία η συνύπαρξη δύο εκ των κορυφαίων θηλυκών σταρ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, να «καταπατούν» τον άγραφο κανόνα που ήθελε την πρώτη (το διαχρονικό νο1 της Ελλάδας) ν’ αρνείται να εμφανιστεί πλάι σε άλλη γυναίκα mega-star, προκειμένου να μην υπάρχουν συγκρίσεις.

Από την άλλη, το γεγονός πως κυκλοφόρησε στις αίθουσες την ίδια ακριβώς εβδομάδα με το κοσμαγάπητο «Δόλωμα», στο οποίο έπαιζε το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο, ήταν ο ίδιος σκηνοθέτης, αλλά είχε διανεμηθεί από διαφορετική εταιρία παραγωγής!

Ο λόγος για ένα φιλμ που άπαντες έχουμε δει περισσότερες φορές κι από το γκολ του Χαριστέα στον τελικό του Euro το 2004: την «Σωφερίνα», εκεί που Αλίκη Βουγιουκλάκη και Μάρω Κοντού ένωσαν τις δυνάμεις τους, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη (που έπαιζε με την Αλίκη και στο «Δόλωμα») να είναι η στιβαρή αντρική παρουσία στο αριστούργημα του Αλέκου Σακελλάριου.

Η Σωφερίνα, ωστόσο, είχε να επιδείξει all star καστ και στους δεύτερους ρόλους: Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Γιώργος Πάντζας, Γιώργος Κωνσταντίνου και Βασίλης Αυλωνίτης μας χάρισαν ορισμένες από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές στα χρονικά.

Ειδικά ο τελευταίος, ήταν αυτός που λίγο έλειψε να ξεκάνει το συνεργείο, καθώς υπήρξε μια λήψη που όλοι οι συντελεστές… έκλαιγαν από τα γέλια.

Γνωστός για τους αυτοσχεδιασμούς του στα γυρίσματα των ταινιών και τη μοναδική του ικανότητα να «παίζει» με το κοινό στο θέατρο, αυτοδίδακτος και αυθόρμητος, ο Αυλωνίτης κατάφερνε συχνά να στρέφει τους προβολείς επάνω του, ακόμα κι όταν εμφανιζόταν για μερικές στιγμές στη διάρκεια ενός φιλμ.

Ακριβώς αυτό συνέβη και στη «Σωφερίνα»: ερμηνεύοντας τον θρυλικό «Γύλο»- ή, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, τον Σπανοβαγγελοδημήτρη Νικόλαο του Νικολάου-, ο Αυλωνίτης έπρεπε να παρουσιαστεί στο δικαστήριο στο οποίο προήδρευε ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος,  για να καταθέσει τα όσα είδε σε μια κομβική στιγμή για την εξέλιξη της ιστορίας.

Μόνο που υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: ο Γύλος ήταν ελαφρώς… αλλήθωρος, με τον Αυλωνίτη να το «ξεχειλώνει» όσο δεν πάει και τον έρμο τον Παπαγιαννόπουλο να προσπαθεί (ανεπιτυχώς, φυσικά) να προφέρει σωστά το ονοματεπώνυμο του μάρτυρα.

Ο ίδιος ο Σακελλάριος σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ είχε δηλώσει πως τεχνικοί, κομπάρσοι, το συνεργείο, οι υπόλοιποι ηθοποιοί και όλοι όσοι παρίσταντο στο συγκεκριμένο γύρισμα έσκαγαν στα γέλια κάθε φορά που πάλευαν να «τραβήξουν» τη λήψη, με αποτέλεσμα να χρειαστούν περισσότερες από δέκα προσπάθειες για να πετύχουν το τελικό αποτέλεσμα.

Δείτε παρακάτω το βίντεο μίας εκ των πιο αστείων σκηνών στα χρονικά, βγαλμένη απευθείας από την ολόχρυση περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου: «Μα εσάς κοιτάω, κύριε πρόεδρε…».

Πηγή: menshouse.gr

   

Η Μηχανή του Χρόνου - ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

Την άγνωστη ζωή του Βασίλη Αυλωνίτη παρουσιάζει η «Μηχανή του Χρόνου» με το Χρίστο Βασιλόπουλο και φωτίζει άγνωστες στιγμές, όπως την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του μέσα στο θέατρο. Η εκπομπή παρουσιάζει τα δύσκολα παιδικά χρόνια του ηθοποιού, ο οποίος μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, καθώς σε μικρή ηλικία τους εγκατέλειψε, χάνοντας κάθε επαφή με τα παιδιά του. Σοκαριστική στιγμή ήταν όταν ο Αυλωνίτης μαζί με τον αδελφό του προσπάθησαν να τον συναντήσουν και εκείνος τους έδιωξε γιατί έπαιζε χαρτιά. Η εκπομπή ζωντανεύει, μέσα από σπάνια ντοκουμέντα την δολοφονική επίθεση που έγινε εναντίον του ηθοποιού το 1931 στο θέατρο Περοκέ. Φανατικοί βενιζελικοί του επιτέθηκαν πάνω στην σκηνή, ενώ σατίριζε τους πολιτικούς της εποχής. Δυστυχώς η σφαίρα βρήκε στόχο έναν άτυχο μηχανικό που πέθανε ακαριαία. Παλιές σπάνιες φωτογραφίες του ηθοποιού, δείχνουν ότι στα νιάτα του ήταν ένας πολύ γοητευτικός άντρας.

Μάλιστα το διαζύγιο του απασχόλησε τον τύπο της εποχής, που έγραφε ότι ερωτεύτηκε μια πάμπλουτη χήρα, με την οποία έφυγε στο Παρίσι, εγκαταλείποντας την τότε σύζυγο του.Συγγενικά του πρόσωπα, φίλοι αλλά και ηθοποιοί αφηγούνται ιστορίες από την Κατοχή, περιστατικά από ταινίες, μιλούν για του μοναδικούς αυτοσχεδιασμούς που έκανε αλλά και τις γκριμάτσες με τις οποίες ξεσήκωνε το κοινό. Στην εκπομπή μιλούν οι: Άκης Αυλωνίτης (ανιψιός), Γιώργος Αυλωνίτης (ανιψιός), Αλέκος Αυλωνίτης (ανιψιός), Κώστας Παπασπήλιος (βιογράφος), Άννα Φόνσου, Φώτης Μεταξόπουλος, Καίτη Παπανίκα, Φωτεινή Αποστολίδου (κόρη της Γεωργίας Βασιλειάδου), ο δημοσιογράφος Τάσος Κοντογιαννίδης, η ιστορικός Μαρία Σαμπατακάκη, ο κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο συγγραφέας και ιστορικός κινηματογράφου Γιάννης Σολδάτος.

 

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

4 ποιήματα που άλλαξαν για πάντα τον τρόπο που γράφεται η ποίηση! Κι όμως, το Κοράκι του Πόε είναι πολύ λιγότερη "παραφροσύνη" και πολύ περισσότερη "μέθοδος".

Πόσα χρόνια γράφουν ποιήματα οι άνθρωποι; Σχεδόν απ' όταν ξεκίνησαν να μιλάνε! Κι ύστερα ήρθε ο Γκιλγκαμές, ήρθε η Οδύσσεια κι η Ιλιάδα, ήρθε ο Σαίξπηρ, κι ο Μπάιρον, κι οι "καταραμένοι", κι η ποίηση έζησε και ζει το μεγαλείο της.

Σήμερα όμως, δεν θα σου μιλήσω απλώς για ποιητές. Θα σου πω για 4 τύπους που δείξανε στον κόσμο άλλους τρόπους να γράφουν, να διαβάζουν και να κατανοούν τα ποιήματα. Για 4 τύπους που άλλαξαν τον τρόπο που (νομίζαμε πως) γράφεται η ποίηση!

Υ.Γ. Μην ξεχνιόμαστε! Τον καλύτερο τρόπο για την "κατανόηση" της ποίησης τον έχει διδάξει χρόνια τώρα ο πιο κατάλληλος. Κύριε Κίτινγκ, παρακαλώ, διδάξτε!

Το "κυνήγι" της έμπνευσης: Το Κοράκι του Πόε

Σκοτεινό, υποβλητικό και συναρπαστικό στη σύλληψή του, το Κοράκι είναι (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ένα απ' τα κορυφαία ποιήματα όλων των εποχών. Ωστόσο, η ίδια η "σύλληψή" του κουβαλάει ένα στόρι απολαυστικά σημαντικό, σχεδόν όσο και το ίδιο το ποίημα. Κι αυτό γιατί, μέσα σ' αυτό, ο Πόε στην ουσία "σκοτώνει" την έννοια της έμπνευσης. Και τη "σκοτώνει" για τα καλά!

Στο κείμενό του λοιπόν, "Η Φιλοσοφία της Σύνθεσης", ο Έντγκαρ βάζει μερικά πράγματα στη θέση τους. "Το πρώτο που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι το μέγεθος. (...) Στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε 'μεγάλο ποίημα' δεν είναι παρά μια σειρά σύντομων ποιημάτων". Έτσι, αποφασίζει το ποίημά του να είναι "μικρό". Κι έπειτα: