Το είδα στις διακηρύξεις κάποιων "αντιμνημονιακών" κομμάτων και έφριξα!
Το ίδιο, κι ακόμα περισσότερο, όπως θα έφριττα βλέποντας στις ειδήσεις για μια υπόθεση κατά συρροής και κατ' εξακολούθηση βιασμού ενός ανήλικου μικρού παιδιού μιας φτωχής οικογένειας από τον πλούσιο γείτονά τους, όπου ο πατέρας συνδιαλλέγεται με τον βιαστή του παιδιού του, προκειμένου να άρει την δίωξή του, με αντάλλαγμα την διαγραφή ένος δανείου που είχε πάρει απ' αυτόν.
Χαρακτηρίστε εσείς εκείνον τον πατέρα και πέστε μου πώς αλλιώς θα χαρακτηρίζατε ένα κόμμα, που μοστράρει ως "αντιμνημονιακό" και εντέλλεται τον συμψηφισμό του δημοσίου χρέους με τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Κι αν το κόμμα δεν είναι ένα, αλλά πολλά; Έστω κι αν πρόκειται για εκείνα τα μονοπρόσωπα που αναφύονται σαν τα μανιτάρια στο δάσος της μνημονιακής Ελλάδας; Έστω κι αν δεν εκφράζουν παρά τις απόψεις του ιδρυτή-αρχηγού τους;
Οποία ηθική κατάπτωσις! Διότι εδώ δεν χωράει το: δεν κατάλαβα, δεν το σκέφτηκα καλά, λάθος προσέγγιση. Εδώ υπάρχει θέμα ήθους!
Τι ακριβώς δεν είδες, κύριε; Τι δεν κατάλαβες; Το δακρυσμένο βλέμμα του κακοποιημένου παιδιού σου, δεν το είδες; Ούτε την ψυχούλα του κατάλαβες; Ούτε το ρίγισμα της φωνής του; - Ρε πατέρα, με βίασε αυτός. Με κακοποίησε. Πονάω ακόμα! Και θα πονάω για όλη μου τη ζωή...