Στις
15 Ιουλίου 1965, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος κάνοντας χρήση των προνοιών του τότε ισχύοντος Συντάγματος συνέστησε στον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου να τοποθετήσει όποιο στέλεχος της Ενώσεως Κέντρου επιθυμούσε στο αξίωμα του υπουργού Αμύνης και να μην αναλάβει ο ίδιος το σχετικό χαρτοφυλάκιο, διότι ο υιός του Ανδρέας εφέρετο να έχει εμπλοκή στην «υπόθεση Ασπίδα» – εξωθεσμική κίνηση ομάδος αξιωματικών.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτήθη, ξεκίνησε αντιμοναρχικό αγώνα, οι προοδευτικές δυνάμεις της Ενώσεως Κέντρου τον ακολούθησαν διαδηλώνοντας ανά τη χώρα και τελικώς οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση του παλαιού συστήματος, στην οικτρά δικτατορία των συνταγματαρχών, στο δράμα της Κύπρου και τελικώς στη μεταπολίτευση.
Περίπου προ δεκαημέρου ο πρόεδρος της Ιταλίας, Σέρτζιο Ματαρέλα, κάνοντας χρήση των προνομίων που του παρέχει το σύνταγμα της χώρας του, απαίτησε να αποκλεισθεί από την ανάληψη του αξιώματος του υπουργείου Οικονομικών ο Πάολο Σαβόνα, που εμφορείται από ευρωσκεπτικιστικές απόψεις – αλλά δεν έχει απειλήσει με άμεση έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Ανέθεσε, μάλιστα, την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον πρώην υπάλληλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κάρλο Κοταρέλι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι πεφωτισμένες πολιτικές δυνάμεις ανά την Ευρώπη, οι οποίες μάχονται για την εμπέδωση της δημοκρατίας των πολιτών ακόμη και εκτός των ορίων της ευρωπαϊκής ηπείρου, και επιπλέον υπέρ των δικαιωμάτων της χελώνας καρέτα-καρέτα και άλλων ειδών υπό εξαφάνιση, ανάσαναν με ανακούφιση. Εχει κυλήσει πολύς χρόνος από τον Ιούλιο του 1965. Φθάσαμε, πλέον, σε ανώτατο επίπεδο πολιτικού πολιτισμού. Κάποιοι απλώς δεν εννοούν να το αντιληφθούν.
Πριν από μία δεκαετία και κάτι περισσότερο, ο Τζορτζ Σόρος είχε προείπει ότι η οικονομική πολιτική που είχε υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση θα οδηγούσε αναπόδραστα σε αλλοίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος για το οποίο επαίρεται η Δυτική Ευρώπη. Ο κ. Σόρος δεν είναι πολιτικός, είναι άτεγκτος παίκτης των αγορών, ιδιαιτέρως και ως εκ τούτου δικαιώνεται.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα που είναι αδύνατον να αγνοηθούν, και ότι είναι αδήριτη ανάγκη να υπάρξουν προσαρμογές στο ισχύον πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής Ευρώπης. Δεν έχουν άδικο, κατά πάσα πιθανότητα. Ούτως ή άλλως, το αντιπροσωπευτικό σύστημα που σταδιακώς έχει επικρατήσει στην ήπειρο από τον 19ο αιώνα αποτελεί σύντομο επεισόδιο στην ευρωπαϊκή Ιστορία. Πρέπει, όμως, να το ομολογήσουν.
Το φαιδρό είναι ότι ουδέν ομολογείται. Η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία κρύβεται πίσω από τους «θεσμούς», την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις «αγορές». Το ενδιαφέρον είναι ότι στη διάρκεια του οπερατικού δράματος που βρίσκεται εν εξελίξει στην Ιταλία η δεξιά Λέγκα στοχοποίησε ευθέως το Βερολίνο.
Η καγκελάριος Μέρκελ έσπευσε να δηλώσει πως θα συνεργασθεί με όποια κυβέρνηση σχηματισθεί στην Ιταλία. Οι ακραίοι της Λέγκας και των 5 Αστέρων επέδειξαν ευελιξία και ωριμότητα – σε αντίθεση με τον Γ. Παπανδρέου το 1965. Αλλά το διευθυντήριο της Ε.Ε. θα ευρεθεί ενώπιον της μεγαλύτερης προκλήσεως τώρα που εγκαταστάθηκε στη Ρώμη «κυβέρνηση ακραίων». Διότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάς.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ https://tinyurl.com/y94lprn6
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
