Σε άλλες εποχές και σε άλλες κοινωνίες, όπου οι σκεπτόμενοι αξιοπρεπείς
άνθρωποι θα αποτελούσαν την δημοκρατική πλειοψηφία, το μαζικό και σύνθετο έγκλημα των Τεμπών
θα οδηγούσε ακόμα και σε θεσμικές αλλαγές προκειμένου να αποτραπούν τέτοια τραγικά εγκληματικά γεγονότα.
Τα όσα επακολούθησαν της τέλεσης του εγκλήματος, θα είχαν
προκαλέσει με βεβαιότητα ευρύτερες θεσμικές αλλαγές, ώστε να
αποτρέπεται η δυνατότητα παρέκκλισης και υπόγειας παρακρατικής
δράσης σε πολιτειακούς παράγοντες σε δικαστικούς και δημόσιους
λειτουργούς, σε εταιρείες και πρόσωπα με οικονομικά
συμφέροντα, σε κάθε σκοτεινή δράση που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε
οργανωμένο έγκλημα και εγκληματική οργάνωση και, μάλιστα, αδίστακτη και πλήρως
διαπλεκόμενη με φορείς όλων των μορφών εξουσίας.
Τέτοια συμβάντα θα είχαν τουλάχιστον προκαλέσει τον προβληματισμό για την
αναγκαιότητα θεσμικών αλλαγών στην λειτουργία της κοινωνίας και της πολιτείας.
Ομως στον τόπο μας και στις κοινωνίες μας κυρίαρχη κοινωνικά είναι η ομάδα
των νεο-οθωμανών ανθρωποπιθήκων, η “τάξη” των συντηρητικών συστημικών, που
υπηρετείται από την κατοχή του κράτους και, αντίστοιχα, υπηρετεί στο ουσιαστικό και
κοινωνικό επίπεδο αυτή του την ταυτότητα και φαύλη λειτουργία.
Απόδειξη: Μετά το έγκλημα των Τεμπών τα τραίνα εξακολούθησαν να
λειτουργούν με τους ίδιους όρους εγκληματικής ανασφάλειας.
Οι κυβερνώντες παραμένουν στην θέση τους, παρότι έσπευσαν από την επόμενη ημέρα να μιλήσουν
με βεβαιότητα για ατύχημα και να αποδώσουν ευθύνη σε έναν αποθηκάριο που με
ρουσφέτι και χωρίς τα τυπικά προσόντα έγινε σταθμάρχης και μάλιστα σε έναν από
τους μεγαλύτερους σιδηροδρομικούς σταθμούς και κόμβους της χώρας.
Κάποιοι φορείς της δημόσιας εξουσίας πραγματοποίησαν ανενόχλητοι ουσιώδεις μεταβολές
στον τόπο του εγκλήματος, άλλοι ανενόχλητοι δεν έκαναν τοξικολογικές εξετάσεις κατά
τις νεκροψίες, άλλοι αρνήθηκαν την εκταφή θυμάτων, άλλοι ανενόχλητοι αλλοίωσαν ή
και εξαφάνισαν στοιχεία και πειστήρια και άλλοι προπαγάνδισαν και προπαγανδίζουν
αηδιαστικές απόψεις. Σταματώ την απαρίθμηση γιατί με καταλαμβάνει αηδία και
νοιώθω και εγώ θύμα που δεν έχει οξυγόνο.
Για ουσιώδεις όμως πραγματικές και θεσμικές αλλαγές, που θα αποτρέπουν
ακόμα και την σκέψη τέτοιων δράσεων κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν σκέφτεται.
Διανοούμενοι σοβαροί και αξιοπρεπείς είτε δεν υπάρχουν στην χώρα είτε είναι
φιμωμένοι.
Και όλοι εμείς οφείλουμε ως πρόταγμα να αγωνιζόμαστε με τους γονείς και
συγγενείς των θυμάτων να πείσουμε και, πλέον, να πιέσουμε τους ταγούς και
παράγοντες της εξουσίας να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη για το έγκλημα. . . .