Επέκταση και Οικονομία (Αναμνήσεις ή επενδύσεις;)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Η Οικονομία μπορεί και να εκληφθεί ως ένα μόρφωμα κοινωνικο-βιωτικής στήριξης που ακολουθεί τα χαρακτηριστικά της εξελικτικότητας. Εξελικτικότητα σημαίνει αύξηση της πολυπλοκότητας. Η αύξηση της πολυπλοκότητας συμβιώνει με την επέκταση και την εξάχνωση. Ό,τι επεκτείνεται αδυνατίζει η δομή του.

Η εμφάνιση κύστεων-φυσαλίδων στην οικονομία που επεκτείνεται είναι αναμενόμενη.

Η οικονομία είναι μόρφωμα που βασίζεται στις ιδέες. Οι ιδέες τρέφονται με ιδέες, και όταν αυτές δεν έχουν να τραφούν, τρέφονται με τον δημιουργό τους. Άρα, η ύπαρξη των ιδεών είναι επιβεβλημένη για να μην κανιβαλιστεί ο κτήτοράς τους.

Ένας από τους λαούς που δεν είναι οικονόμος, με την έννοια μεγαλώματος αυτού του μορφώματος, είναι ο Έλληνας. Προτιμά το «αναμνήσεις αντί για επενδύσεις» από την αρχαία εποχή. Μόνο έτσι κάποιος οδηγεί την οικονομία, που πρέπει να είναι βοηθός και όχι κτήτορας του ανθρώπου. ...

Ημερίδα 7/6/2013, με τίτλο: "Άνοδος και Παρακμή της Σπαρτιατικής ηγεμονίας. Μαθήματα για εμάς, Σήμερα" [3 VIDEO]

 

Σπάρτη, Πανεπιστήμιο Πελ/σου

Ημερίδα 7/6/2013, με τίτλο: "Άνοδος και Παρακμή της Σπαρτιατικής ηγεμονίας. Μαθήματα για εμάς, Σήμερα"

Φορέας: Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ. (Εταιρία Μελέτης Προβλημάτων Συλλογικών) 

"Το Δίπολο της Φαουστικής και Απολλώνιας ψυχής της Λακεδαιμόνιας πολιτείας. "

Ομιλία: του Σωτήρη Γλυκοφρύδη             

Κε πρόεδρε,

Είμαι Αθηναίος, και για την Αθήνα μπορώ να μιλώ καθιστός ή και ξαπλωμένος ακόμη. Για τη Σπάρτη, όμως, όταν μιλώ, αισθάνομαι την ανάγκη να είμαι όρθιος. Παρακαλώ, επιτρέψετε μου (μετάβαση στο podium)...

Εισαγωγή 

Προσπαθώντας να ερμηνεύσει κάποιος τα γεγονότα και τις παραμέτρους που οδηγούν σε ακμή και παρακμή ενός πολιτισμού, δεν μπορεί να μη σταθεί σε αυτό που καλείται Απολλώνιο και Φαουστικό στοιχείο της ψυχής του. Διότι και οι πολιτισμοί έχουνε ψυχή.

Παρακαλώ, μην τρομάζετε από αυτό το δύσκολο τίτλο, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Φαουστικό στοιχείο είναι η φωτιά, ο Έρωτας, το μη γραμμικό και μη ευκλείδειο σύστημα, ενώ, Απολλώνιο είναι το παραγόμενο αποκύημα, το προκύπτων φως, που εκδηλώνεται συνήθως στους πολιτισμούς με τη γλώσσα, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες και τα γράμματα.

Την έννοια του δημιουργικού Φαουστικού πυρός και του παραγόμενου εξ αυτού Απολλώνιου φωτός την εισέφερε ο Γκαίτε, τη συνέχισε ο Νίτσε και την ανήγαγε σε υψηλότερα επίπεδα ο Σπένγκλερ μέσα από το μνημειώδες έργο του «Η παρακμή της Δύσης». Η λέξη «Φάουστ» του Γκαίτε είναι Ελληνική και προέρχεται από το «φάος» που σημαίνει «αυτόκαυστο». ...

«Άνοδος και Παρακμή της Σπαρτιατικής Ηγεμονίας: Μαθήματα για Εμάς, Σήμερα» - στην Σπάρτη την Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013 και ώρα 16.30

Με την στήριξη και του ΙCC Ελλάς θα διεξαχθεί το Συμπόσιο

«Άνοδος και Παρακμή της Σπαρτιατικής Ηγεμονίας: Μαθήματα για Εμάς, Σήμερα»

στην Σπάρτη την Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013 και ώρα 16.30.

Το Συμπόσιο διοργανώνει η Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων Συλλογικών (Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ)

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, 
Ορθίας Αρτέμιδος και Πλαταιών, Σπάρτη (Τηλ: 27310 89658)

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η ιστορία προχωρά με κυβισθήσεις / ανακυβισθήσεις (στην ουσία ουδέν κινείται)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Την ίδια εποχή που στην Αθήνα ο Σόλων - Κλεισθένης δομούν μια εξελικτικότητα της βασιλείας του Κόδρου, στη Σπάρτη ο Χίλων κάνει αναπαλαίωση με τους νόμους του Λυκούργου.
Στην Ινδία το ίδιο συμβαίνει με τους Βούδα / Μαχαβίρα, ο πρώτος εξελίσσει τον Ινδουισμό ο δεύτερος τον αναπαλαιώνει. Το ίδιο συμβαίνει και στην Κίνα, ο Κομφούκιος δομεί μια κοινωνική εξελικτικότητα ο δε Λάο Τσε πρεσβεύει τους νόμους της καρδιάς.
Στα Ιρανικά πεδία, την εποχή που ο Κύρος γράφει τον πίνακα των ανθρώπινων δικαιωμάτων δημιουργώντας αρχές διεθνοποίησης, ο Ζωροάστρης στα βόρεια αναδομεί τον τοπολατρισμό με τους θεσμούς των προγόνων του. Θα έλεγε κανείς πως στην ουσία ουδέν κινείται, τα πάντα συνάδουν με εξελικτικότητα και αναπαλαιώσεις, από τα κτίσματα έως τους ανθρώπους. Έχουμε, δηλαδή, ψευδομεταμορφώσεις.
Το ίδιο που συμβαίνει σήμερα, συνέβη και εχθές. Πριν από ένα αιώνα όλη η Ευρώπη θύμιζε Ελλάδα. Υπήρχε μια γλώσσα με βάση κοινή, μια θρησκεία με διαφοροποιήσεις, και τα κράτη σφαζόντουσαν μεταξύ τους περισσότερο απ’ όσο τους σφάζανε οι όποιοι «Μήδοι». Υπήρχαν ιεροί πόλεμοι τύπου Κροίσας – Κύρας με νύχτες Ιησουιτών και Αγίου Βαθολομαίου. Υπήρχε μια Σπάρτη που λεγόταν Γερμανία, και μια Αγγλία που σχετιζόταν με Αθήνα της εποχής του Περικλή.
Μετά από ένα αιώνα ο παραλληλισμός αυτός επεξετάθηκε. Μετά από τις σφαγές του πρώτου παγκόσμιου πολέμου που στοίχισαν στην Ευρώπη περισσότερο από τις εισβολές των όποιων «Μήδων», οι κυβισθήσεις/ανακυβισθήσεις της ιστορίας επεκτάθηκαν σε αυτό που καλείται «κόσμος». Οι Γερμανοί και Σαμουράι ήταν οι Σπαρτιάτες και οι Αγγλο-Αμερικανοί οι Αθηναίοι.
Το αποτέλεσμα του Πελ/σιακού αυτού ευρύτερου πολέμου, ήταν ξανά εξουθενωτικό.
Το μέλλον δείχνει ότι, καθώς έχουμε φτάσει πλέον στα όρια του κόσμου, και έχουν εκτελεστεί ένας πανευρωπαϊκός και ένας παγκόσμιος πόλεμος, η ιστορία θα επανακάμψει με τους «Μήδους». Μήδοι θα είναι αυτή τη φορά η κίτρινη φυλή και Έλληνες οι Λευκή.
Δισεκατομμύρια Κινέζοι και ανατολικοί, ηλικίας στρατεύσιμης 20-30 χρόνων, φορώντας ρούχα στελεχών, κουστούμι και γραβάτα, ετοιμάζονται να μπουν στον Δυτικό κόσμο - Ελλάδα για να κατακτήσουν.
Το τι θα συμβεί γράφεται στο παρελθόν.
Το πού βρισκόμαστε θα γραφτεί στο μέλλον.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Περικλής Γιαννόπουλος: ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

             Ο Περικλής Γιαννόπουλος (1871 – 1910) υπήρξε ένας σημαντικός διανοητής και λογοτέχνης, αγνοημένος την εποχή μας αλλά με μεγάλη καταξίωση την εποχή του και εδικά στους κύκλους της διανόησης. Αποτελεί μια περίπτωση «πολύτιμης πέτρας με αρχαϊκό εθνόσημο κάτω από το χαλί μας»        

            Επειδή πολλά από λόγια του είναι προτρεπτικά, εκτός από αιρετικά,  παρατίθενται  μερικά σταχυολογήματα από το βιβλίο του «Έκκληση προς το πανελλήνιο κοινό» που εκδόθηκε το 1907 από τον εκδοτικό οίκο Ι.Δ. Κολλάρου, δηλαδή, τρία χρόνια πριν μπει με το άλογο στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι του, 40 χρονών γητευτής φιλιών και καταξιωμένος, απογοητευμένος απο τους νεοέλληνες και για το πού πήγαινε η πατρίδα.  

            Η φιλοσοφική του υποδομή, στα Ελληνικά, μοιάζει με του Λιαντίνη, ο οποίος τον αναφέρει και τον εκτιμά. Η ιδιότυπη γραφή του, είναι ψυχική παρά τεχνηματική και παρατίθεται στο κείμενο ως έχει.  Για περισσότερα, δες Περ. Γιαννόπουλος. Αξίζει.  

          Α. Επιλογές από την Εισαγωγή:

Σωτήρη Γλυκοφρύδη: Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

R&D ανάπτυξη (Προς μια αργοναυτική εκστρατεία)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη 

R&D σημαίνει Research & Development, και αποτελεί τον κλάδο έρευνας προς ανάπτυξη καινοτόμων προϊόντων που μπορούν να χαμηλώσουν το κόστος, να βελτιώσουν τεχνικές και να αυξήσουν την παραγωγή. Κέντρα R&D βρίσκονται διασπαρμένα σε όλο τον κόσμο, είτε είναι αυτόνομα είτε ανήκουν σε μεγάλες επιχειρήσεις.
Πριν λίγες μέρες εγκαινιάστηκε στο Μαρούσι μια επένδυση R&D της Procter Gable που αποτελεί την 24η εταιρία στον κόσμο σε R&D προϊόντων. Σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες. Το καλό είναι ότι θα ανοίξουν θέσεις εργασίας, το κακό είναι πως οι επιδοτήσεις αυτού του είδους της δραστηριότητας εντάσσονται στα ΕΣΠΑ τα οποία είναι για εμάς, και τα καρπούνται οι ξένες εταιρίες εφόσον εντάσσονται στον Ελληνικό χώρο. Ψωμί και μπανανία, θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, εάν δεν υπεισέλθουνε οι Ελληνικές εταιρίες, και ιδίως οι νεοσύστατες μικρές, στην ανασύσταση της ισχυροποίησης της Δύσης που αναφέρεται σε αυτό τον τομέα. Στη δημιουργία καινοτόμων προϊόντων. ...

Ο προσδιορισμός της φύσης (μας) μέσα από 4 τιτάνες (οι αρχαίοι, ζούνε)

 

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Τέσσερις μορφές είναι οι τιτάνες της φιλοσοφικής διανόησης, υπό την έννοια της ικανότητας προς σκέψη. Ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος και ο Παρμενίδης, κατά χρονολογική σειρά. Όλοι τους είναι προσωκρατικοί.
Ο Αναξίμανδρος προσδιορίζεται στο γέννημα, ο Πυθαγόρας στο φαίνεσθαι, ο Ηράκλειτος στο γίγνεσθαι, ο Παρμενίδης στο όντως είναι. Ως εκ τούτου, επειδή καταλαμβάνουν 4 επίπεδα βάθους με τη σκέψη τους, θα προσδιοριστούμε σε αυτά, κάνοντας μια επέκταση στη φύση των πραγμάτων της σύγχρονης εποχής.
Στο γέννημα του Αναξίμανδρου προσδιορίζεται η αρχή της ενέργειας που είναι η φωτιά, η εξελικτικότητα των ειδών και η μεταβλητότητα με βάση την εντροπία. Επίσης προσδιορίζεται και ο πυρήνας αυτών που είναι ο θάνατος και η αδικία. Το σημαντικότερο πάντων είναι η γέννηση.
Ο Πυθαγόρας προσδιορίζει το φαινόμενο της γέννησης που είναι η αρμονία, και μέσα από αυτό εντέλει το μαθηματικό λόγο της φύσης των πραγμάτων. Η θεωρία του κλονίζεται όταν προκύπτει ο άρρητος αριθμός του βάθους. Η αρμονία είναι τελικά φαινόμενο, φαινομενική, και η θεωρία του φαινομενολογία.
Ο Ηράκλειτος που τα οσμίζεται αυτά, ουρλιάζει από την Έφεσο σαν λυσσασμένος σκύλος. Το χάος είναι που δημιουργεί, η ειρήνη των ομοίων θανατώνει. Πίσω όμως από το χάος υπάρχει μια κρυμμένη αρμονία και ο λόγος. Όλα τ’ άλλα είναι ευγενείς πόθοι των δειλών και των αχρείων, του λαουτζίκου του τιποτένιου που φοβάται να δει την πραγματικότητα όπως φοβάται τον ήλιο το σκουλήκι. ...

Καλά Μιθρούγεννα

Ο (Μέγας) Κωνσταντίνος, για να ενισχύσει τις μιθραϊκές λεγεώνες του ενέταξε τους χριστιανούς, κάτω από ένα κοινό σύμβολο, τον ηλιακό σταυρό, ορίζοντας την ημέρα γέννησης του Ιησού να ίδια με του Μίθρα (25 Δεκεμβρίου). Ο Κων/νος, μιθραϊστής έντονα, ίσως να έγινε στο τέλος της ζωής του Χριστιανός όταν είδε πως ο εκχριστιανισμός των βόρειων λαών απέδιδε περισσότερο απο τους συνεχείς πολέμους.

«… κι αν θες να μάθεις περισσότερα, διάβασε τo βιβλίο του Ζωροάστρη».
Ο Ιησούς στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη

Ζαραθούστρα ή Ζωροάστρης (585–522, περίπου)

ΚΑΠΟΥ ΔΥΤΙΚΑ στο ιρανικό οροπέδιο, γεννήθηκε στις αρχές του έκτου π.Χ. αιώνα, αυτός που οι Έλληνες είπαν Ωρομάσδη (Μέγας Μάγο - Μάσδη) ή Ζωροάστρη (γιο του άστρου), αλλά είναι ευρύτερα γνωστός με το λατινογενές όνομά του Zarathoustra, που σημαίνει περίπου το ίδιο: φέγγος του απόμακρου χρυσού άστρου (ζάρα: φώς απόμακρο χρυσό + τίστρια: αστέρι).
Το άστρο αυτό, το φεγγοβόλο μακρινό, γνωρίζουμε ποιό ήταν: ο Σείριος, η αιχμή της νομασικής αστρικής θρησκείας. ...

Το γλωσσικό πρόβλημα (από την αρχαιότητα ως σήμερα)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Στο ερώτημα, από πότε είχε τεθεί το γλωσσικό ζήτημα, δηλαδή ότι μιλάμε το ίδιο αλλά δεν καταλαβαινόμαστε, εννοώντας άλλο ο ένας και άλλο ο άλλος, η απάντηση είναι ότι υπήρξε «από πολύ παλιά», καθόσον οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι είχε ενσκήψει έντονα πριν ακόμη από τους κλασικούς μας χρόνους.
Την προσωκρατική εποχή, ο Πυθαγόρας προτιμούσε στην ερμηνεία του για τη φύση να χρησιμοποιεί τους αριθμούς, διότι έχουν συνέχεια, συνέπεια, σταθερότητα, και δεν υπόκεινται, όπως οι λέξεις, σε παρανοήσεις. Ακολουθεί κατά πόδας ο Παρμενίδης ο Ελεάτης, ο οποίος στο έργο του «Περί Φύσεως», τελειώνει με μια προτροπή, εκ μέρους της θεάς Αλήθειας, ότι «στην ανθρωπότητα δεν θα υπάρχει αίσιον αν δεν επαναπροσδιοριστεί στη γλωσσική σημειολογία». Έπεται ο Σωκράτης, μαθητής του Παρμενίδη στην ηλικία των 14 ετών του, μαζί με τον φίλο του Αντισθένη, σφάζοντας με το μπαμπάκι ή τσιμπολογώντας σαν αλογόμυγα τους άσχετους στη νοηματική προσέγγιση της γλώσσας ο πρώτος, και αλυχτώντας ή δαγκώνοντάς τους ο δεύτερος, ως ηγέτης της κυνικής σχολής που ήταν.
Από πολλά στοιχεία προκύπτει πως το πρόβλημα της γλώσσας είχε τεθεί πολύ πριν από τον Πλάτωνα, ο οποίος με το έργο του «Κρατύλος» θεωρείται λαθεμένα ή και υπερεκτιμημένα ως ο πρώτος «γλωσσολόγος». ...

Το ζοφερό μέλλον της Ευρώπης (και η κοντόφθαλμη πολιτική της Γερμανίας)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Εκτός από γεγονότα παράλληλα, η ιστορία έχει δείξει ότι επαναλαμβάνεται με αντιστροφή. Κράτη που δημιούργησαν αποικίες, μετατρέπονται συχνά σε υποχείρια των αποικιών τους. Την άνοδο ακολουθεί μια πτώση και αντιστροφή.

            Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η λευκή φυλή βρίσκεται να κοιμάται, μένοντας άπραγη μπροστά στην κίτρινη απειλή. Δισεκατομμύρια Κινέζοι και Ανατολικοί, που γεννοβολάνε ασταμάτητα, βρισκόμενοι στο σεξουαλικό τους οίστρο, ερεθισμένοι από το όραμα του καπιταλισμού, μπαίνουν στην Ευρώπη, αθόρυβα, για να κατακτήσουν. Το 50% των μεγάλων Ευρωπαϊκών εταιριών και συστημάτων παραγωγής, έχουν περάσει αθόρυβα στα χέρια των Κινέζων. Ο διευθύνων της Η.Ρ., που ήλθε στην Ελλάδα, ήτανε ξεκάθαρος: «αν δεν ήταν εδώ η COSCO , δεν θα ερχόμαστε», είπε.  Ο κάθε σοβαρός γερμανός επιχειρηματίας ξέρει ότι από την Κίνα η επένδυσή του δεν θα βγάλει τα αναμενόμενα και ότι στο τέλος θα τη χάσει. Μέσα απο την πολιτική της αύξησης της φορολογικής κλίμακας που εφαρμόζουν οι Κινέζοι, θα καταλήξει στα χέρια τους. Τι είναι το Μόναχο μπροστά στη Σαγκάη; Μια στάσιμη επαρχιακή πόλη. ...

O Γρύλος, η Τσιγγάνα και το Μόρφωμα (με αφορμή μια συνάντηση)

        
  του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            1. Ο Γρύλος: Κάποιος είχε πει πως το επενδυτικό κοπάδι είναι σαν ένα κοπάδι βουβάλια. 

Εκεί που τρώνε, ξάφνου ακούγεται ένας γρύλος. Κάποιο τρομάζει και αρχίζει να τρέχει. Μερικά το ακολουθούν. Σε λίγο όλο το κοπάδι μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, και όποιον πάρει ο χάρος. Πως λέγεται ο γρύλος, ή μάλλον οι τρεις γρύλοι που τρόμαξαν, κι εδώ, το επενδυτικό κοπάδι; Μήπως έχουν ονόματα από τρεις τράπεζες που κάνουν αξιολογήσεις;

            2. Η τσιγγάνα:  παρατηρώντας την οικονομία, ίσως δει κάποιος να έχει ένα στερεότυπο συμπεριφοράς. Μεταφέρεται από μια εύπορη χώρα σε μια φτωχή, και όταν μετατρέψει το 10% των κατοίκων σε μεγαλοαστική τάξη, την παρατάει, πηγαίνοντας σε μιαν άλλη χώρα, φτωχή, κοκ. Το όριο του 10% φαίνεται ικανό να δημιουργήσει μια επιδημία στον πληθυσμό για υλικές ανάγκες, εκμαυλίζοντας συνειδήσεις, τρώγοντας μυαλά.         

            3. Το μόρφωμα: Ο άνθρωπος στην προσπάθεια για βελτίωση της ζωής του ανέδειξε ιδέες. Οι ιδέες αυτές χρησιμοποιήθηκαν αρχικά σαν υπηρέτες του, και στην πορεία βρέθηκαν να τον διαφεντεύουν. Πατρίς, θρησκεία, φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνη, ξεκίνησαν από ιδέες, καταλήγοντας μορφώματα, όπου στο τέλος θα φάνε αυτό από το οποίο βγήκανε. Την καρδιά του ανθρώπου. Προσοχή, θα φάνε την καρδιά, εκεί που είναι το συναίσθημα, και όχι το μυαλό του.

            Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι, με αφορμή συνάντηση αλληλεγγύης, έχω να πω, ότι, ο νέος άνθρωπος, για τον οποίο όλοι νοιαζόμαστε, αν δεν αγνοήσει τα γρυλίσματα των γρύλων, αν δεν απορρίψει την τσιγγανοβοήθεια, και αν δεν θεωρήσει τις μορφωματικές ιδέες του ως ένα μαυσωλείο, δεν μπορεί να λογίζεται επαναστάτης, αλλά αναγεννητής του αυτού πράγματος στον κύκλο της φθοράς του.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Μαλακιασμένος και ο Σκληραγωγημένος (ποιος πληρώνει τον βαρκάρη;)

Η άνοια της μαλακότητας έχει κάτι το ουσιαστικό. Είναι ένα πράγμα εύπλαστο, σε αντίθεση με τον σκληρό που έχει μια πέτρα στο κεφάλι. Πέτρα εντός, και όχι εκτός, που δεν τη νοιώθει ο μαλακιασμένος.

          Η έννοια της σκληρότητας και μαλθακότητας απασχόλησε πάσει και ασκαρδαμυκτί τοις αρχαίοις ημών προγόνοις, όπως λέει ο σκληρός που είναι εσώστρεφα μαλακιασμένος. Σε αντίθεση, στην παραπέρα όχθη βρισκόταν ο βαρκάρης, που μετέφερε τα ζώντα πτώματα απέναντι, στην άλλη όχθη της Αχερουσίας, μη ξέροντας για δυο οβολούς τι στην ουσία μεταφέρει. Ο βαρκάρης, μα την πίστη μου, ωσαννά, ήτανε ο πιο μαλακιασμένος.

          Έτσι γίνεται και επιπλέον στην εδώ ζωή, στη λίμνη της Αχερουσίας, όπου ο κάθε ένας είναι και βαρκάρης του πισθάγκωνα δεμένου εαυτού του. Είναι τελικά σκληρός ή μήπως σαν σούπα;

          Το οικονομικό πρόβλημα που βιώνουμε σήμερα, άρχισε να ενεργοποιεί μιαν ορμόνη αντίθετη του συκωτιού, που λέγεται σταρχιδίνη, και παράγεται από τους εσωστρεφείς αδένες του πεοφόρου εγκεφάλου μας. Αρχίζει με την ορμόνη αυτή ο εγκέφαλος να μην αντιδρά στις βιολογικές παραμέτρους, καθώς νοιώθει πως βρίσκεται πισθάγκωνα στη βάρκα που παρασύρεται από το εντός του πνεύματος  αχανές κουπί του. Ο άνθρωπος του πνεύματος , νοιώθει εντελώς μαλάκας μέσα σε ένα περιβάλλον που ενώ φαίνεται σκληρό, στην πραγματικότητα δεν είναι. Αλλά είναι το μαλακό που βρίσκεται αφυδατωμένο. Και όταν ο άνθρωπος αφυδατώνεται, πάει η ψυχή του.

          Το θέμα επομένως έγκειται στο πάσει και πασιφανές ρώτημα που βασανίζει τον βαρκάρη. Ποιος θα πληρώσει, σε ομόλογα ή ρέπος ή ό,τι άλλο δει, καθώς μεταφέρει στην απέναντι πλευρά τον πισθάγκωνα δεμένο εαυτό του.  ...

Λυκόσουρα, μια πόλη που αλλάζει το πλαίσιο της (προ)ιστορίας (Η Μεσόγειος υπήρξε η «Μέση γη»;)

   του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Η προϊστορία είναι ιστορία, είπε πριν λίγα χρόνια ο Φερνάρντ Μπροντέλ, ο θεωρούμενος μεγαλύτερος σύγχρονος ιστορικός. Κοινώς, πιστεύει πως δεν υπάρχει προϊστορία, ό,τι ανήκει σε αυτήν είναι ένα αχνό ιστορικό κομμάτι. Και ο Μπροντέλ, στο σημαντικό βιβλίο του οι «Μνήμες της Μεσογείου», προάγει πολύ διακριτικά την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου (και της προϊστορίας του) στη Μεσόγειο.

            Η Μεσόγειος, θεωρητικά δεν αποκλείεται να υπήρξε το ενδιάμεσο της ενιαίας γης (Πανγαία - Παγγαία) και τόπος διάνοιξής της προς Λαυρασία και Γκοντβάνα που η δεύτερη δημιούργησε την Αφρική, υποτιθέμενο τόπο καταγωγής του πρώτου ανθρώπου. Και αν αυτός έχει ηλικία έως 3,5 εκατομ. χρόνια, όπως ισχυρίζονται κάποιοι ή μικρότερη, όπως και νάχει το πράγμα, το πλαίσιο της προϊστορίας του αρχίζει σε φάση υποχώρησης της πρόσφατης εποχής των παγετώνων (η οποία ως φαίνεται δεν τελείωσε ακόμα).

            Ως εκ τούτου, ασχέτως χρονολογίας, η ανάπτυξη της πρωτανθρώπινης ζωής δεν προκύπτει να είχε καλύτερη και πιο πρόσφορη επιλογή από το να εκπτυχθεί στη «μέση γη», που ήταν τόπος αρχέγονων μικρολιμνών και αβαθών θαλασσών. Αυτή μπορεί να οριστεί ως «ψυχή» της Τηθύος, οι ενδείξεις επι της οποίας συγκλίνουν ότι δονείτο στην ευαίσθητη, καλύτερη σε κλίμα πλην όμως γεωλογικά ασταθή ρηχή θαλάσσια περιοχή της διάνοιξης των μεγάλων τεκτονικών πλακών που επέφεραν τη Μεσόγειο θάλασσα. Το όνομα Μεσόγειος - μέση γη δεν αποκλείεται να είναι μια μνήμη.

            Μια πόλη της Μεσογείου, η Λυκόσουρα της Πελοποννήσου, η οποία απέχει 12 χιλιομ, νότια της Μεγαλόπολης, απετέλεσε κατά τον περιηγητή Παυσανία την πρώτη πόλη στον κόσμο, δημιούργημα των Πελασγών, ενός ιθαγενούς λαού της Μεσόγειου - Αιγαίου που ήταν κάτι σαν «Πελαργοί της θάλασσας» - έμποροι και πραματευτάδες. Οι έρευνες επί αυτών συγκλείνουν πως είχαν μάλλον αποβιβαστεί σε μεγάλο αριθμό στα Κύθηρα, λόγω γεωλογικών ασταθειών κι ενός μεγάλου κατακλυσμού σε Μεσόγειο - Αιγαίο. ...

Εθνικισμός ή Παγκοσμιοποίηση; (το δίλημμα)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Καλό και κακό στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα (Ηράκλειτος)

            Ουδέν καλόν αμιγές κακού (αρχαία ρήση)

            Εθνικισμός ή παγκοσμιοποίηση, είναι ένα δίλημμα. Εθνικισμός σημαίνει μια κοινότητα ανθρώπων με βάση τα φυλετικά και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, παγκοσμιοποίηση σημαίνει μια ολοκληρωτική κοινωνία που έχει σμιλέψει τις μεταξύ της διαφορές. Τι είναι προτιμότερο; Ο πλουραλισμός ή η ολότητα; Η απόκλιση των διαφορών ή η σύγκλιση; Ο εθνικός άνθρωπος ή ο παγκόσμιος;

            Σαφώς τους ανθρώπους τους ενώνουν περισσότερα από όσα τους χωρίζουν, αλλά η διαφορετικότητα είναι αυτή που δημιουργεί την ποικιλότητα. Κατά πόσον μπορεί να δεχθεί, να ανεχθεί εν τέλει, η παγκοσμιότητα τη διαφορετικότητα; Κατά πόσον η μονοκαλλιέργεια είναι επιλεκτικότερη της πολυκαλλιέργειας της θέσης και των ιδεών;

            Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκοσμιοποίηση θα περιορίσει τις κρατικές – εθνικιστικές διαφορές μαζί με την έριδα και τους πολέμους των διαφορετικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Σαφώς το χρώμα του δέρματος, η εθνική καταγωγή και η θρησκεία πρέπει να περιοριστούν ως κάτι που χωρίζει τους ανθρώπους σε κάστες. Σαφώς και σαφέστατα πρέπει να πάψουν οι μεταξύ μας διαφορές, οικονομικές, κοινωνικοπολιτικές, αλλά… Είναι επ’ ωφελεία μας αυτή η σύγκλιση μέτρων και σταθμών;  

            Εδώ ο αριστερός και ο δεξιός σηκώνουνε τα χέρια. Και οι δυο στην ουσία, παρά τις όποιες αντιλήψεις τους περί διεθνισμού, στο βάθος η απόφασή τους παραμένει ασαφής που συνοψίζεται σε: «στασιμότητα ή εξέλιξη» κατά τρόπο μπερδεμένο.  

            Πέραν από τη φιλοσοφική τοποθέτηση των στοχαστών, των γεωστρατηγιστών ή των κοινωνιοβιολόγων, η πορεία, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι προδιαγεγραμμένη. Μέσα από συμπτύξεις και expansion (αποπτύξεις) από πολέμους και μπολιάσματα η συνισταμένη θα είναι προς την παγκοσμιοποίηση, την εξάχνωση των διαφορών. Θα το αιτιολογήσω αυτό. ...

Οι τράπεζες οφείλουν να πληρώσουν τον βαρκάρη (Who should pay the ferryman)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            1. Οφείλουμε να προσδιορίσουμε τι λέμε και να πάψει η πονηρή διαλεκτική. Η οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Δύση δεν είναι «ύφεση», είναι αιχμή οπισθοδρόμησης με ακίδα την Ελλάδα. Οφείλουν τα ΜΜΕ να πάψουν να παρεκτρέπουν τη γλώσσα και να διαλέξουν προσανατολισμό, με ποιους θα πάνε, τι θα πουν και ποιους θα αφήσουν. 

            2. Η Αμερική συνεχίζει να παραμένει «μεγάλη δύναμη». Οι τράπεζες δανείζουν αυτούς που εμπιστεύονται και αυτούς που πάνε «καλά». Η εμπιστοσύνη αυτή τη στιγμή των τραπεζών είναι στην Αμερική. Εξακολουθεί να είναι με ταχεία αντίδραση και με προσδιορισμό στόχευσης πορείας μιας εκτενούς πολυετίας. Οφείλουν να τη στηρίξουν. Όπως οφείλει να τη στηρίξει η Ευρώπη και η Ρωσία. Η Αμερική είναι τη στιγμή το καρότσι που μεταφέρει την Ευρώπη.

            3. Τώρα, ποιος θα πληρώσει τον «βαρκάρη»: Θα τον πληρώσει η τράπεζα, ο τραπεζίτης, ασχέτως κατά πόσον της ανήκει ή είναι συμμέτοχος στην αξία του φέρυ μποτ. Η τράπεζα οφείλει στα δύσκολα να πληρώνει τον βαρκάρη. Γιατί έτσι θα υπάρχουν και οι δυο, ωφελιμιστής και περασιάρης. Αυτό είναι πλήρως καθαρό.

            4. Μια λύση στο οικονομικό πρόβλημα ίσως λέγεται «Κεντρική κυβέρνηση». Συμφωνώ στο βάθος με τη Μέρκελ, όχι όμως με τον Γερμανικό δογματικό μεγαλο-ιδεαλισμό. Η εκπροσώπηση όλων των λαών πρέπει να γίνει με πληθυσμιακά κριτήρια υπό αυξημένη αναλογία στα μικρoπληθυσμιακά κράτη. Στην υπάρχουσα κρίση η ευκαιρία για ένωση της Ευρώπης - Ευρωζώνης είναι μοναδική. Η τάση σύμπτυξης υπάρχει σε περίοδο κινδύνου και όχι σε εποχή ευμάρειας και ευτυχίας η οποία στο βάθος δεν υπάρχει (γιατί ευτυχία είναι το «εδώ και τώρα», η στιγμή).

            5. Οι τράπεζες ευθύνονται για το υπερβάλλον χρήμα. Από το μη χρήμα κέρδισαν πολύ χρήμα, ζωντανό, οφείλουν πρώτες να το χάσουν. Οι τράπεζες πρέπει να απολέσουν ως και το 50% των εισοδημάτων τους πληρώνοντας τα χρεόγραφα του περασιάρη. Ευθύνονται αυτές για την κρίση, ας είναι - και να είναι - οι πληρωτές της κρίσης. Ουδεμία τράπεζα θα πέσει έξω αν γίνει σωστός προσδιορισμός του κουρέματος των χαρτιών της. Σε μια κοινωνία δικαίου (αν υπάρχει) το κούρεμα πρέπει να γίνεται στους πλέον «κύριους και γραβατωμένους» για να παραμένουν «κύριοι και γραβατωμένοι». Καλύτερα μια τράπεζα να υποβαθμιστεί παρά να συμβεί αυτό σε ένα ταμείο λαϊκής μέριμνας. Η κοινωνική πρόνοια πρέπει να προστατευτεί σαφώς περισσότερο από τον τραπεζίτη.

            6. Ο τραπεζίτης οφείλει να πληρώσει τον βαρκάρη. Η υπερκατανάλωση του καπιταλισμού και ο εξαναγκασμός της ασυδοσίας οφείλεται στο λαό μεν, αλλά με ηθικό αυτουργό τον τραπεζίτη. Αυτός υπήρξε ο έμπορος του χρήματος. Αυτός υπήρξε ο έμπορος των ναρκωτικών των ομολόγων, των χρηματοπιστωτικών, κ.λπ. στα οποία έμπλεξε ο χρήστης, ο αδαής ή ο βαρκάρης.

            Ο τραπεζίτης πρέπει και για άλλο λόγο να πληρώσει τον βαρκάρη. Γιατί είναι δικός του άνθρωπος που δεν γνωρίζει, παίρνοντας δυο κέρματα, ο δύσμοιρος, τι μεταφέρει ...

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να αλλάξουν προσανατολισμό (έγιναν «χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν»)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

           

  Η λέξη «Όλυμπος» σημαίνει «το όλον από το οποίο βγαίνει φως». Υπάρχουν στην Ελλάδα πλήθος Όλυμποι, μέχρι και τεχνητό ανάχωμα των Μεσσηνίων στον πόλεμο με τους Σπαρτιάτες. Ως «Όλυμπος ο έσχατος» αναφέρεται το τελευταίο βουνό στο «Περί Φύσεως» του Παρμενίδη. Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η μεταφορά του φωτός στις πρακτικές συνήθειες του γένους των Ελλήνων.

            Οι Ο.Α. οι οποίοι καταγράφονται επίσημα από το 776 (π.Χ.) είχαν μια πρακτική σκοπιμότητα, αναφερόντουσαν στα πρωτεία της πρακτικής τότε ζωής που εκπροσωπούσε η πάλη, το τρέξιμο, ο ακοντισμός, η ιπποδρομία. Διότι με αυτά κάποιος προστάτευε και αναδείκνυε την ύπαρξή του. Τους τιμούσαν ως νεκρικούς αγώνες προς τιμή του Πάτροκλου, επιστήθιου φίλου του Αχιλλέα, ενώ κατά άλλους καταγόντουσαν από τον Ηρακλή. Αυτό όμως δεν έχει σημασία όση έχει η πρακτική χρησιμότητά τους, που εκπροσωπούσε τότε τις ανάγκες της ζωής.

            Κατά το 600 π.Χ. οι Ο.Α. βρίσκονται ήδη γερασμένοι. Ο Σόλων διαμαρτύρεται ότι για αυτούς η πολιτεία ξόδευε πολλά, και οι μικρασιάτες Ίωνες έχουν πάψει να μετέχουν διότι οι αγώνες δεν είχαν τις ανάλογες πνευματικές εκφάνσεις. Υπήρχε βέβαια κάποια παρεμφερής πνευματική διεργασία με ανταγωνισμό σε κείμενα, αλλά αυτά ήταν φιλολογικού μάλλον παρά στοχαστικού περιεχομένου.

            «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» ήταν κάτι που διαμορφώθηκε αργότερα, σταδιακά, εκκινώντας πρώτα από τις σωματικές δυνάμεις, με κορύφωση την εποχή που η Ελλάδα μετά από στιγμές κύκνειας δόξας πέρασε στο τεμπελχανείο. Θα έλεγε κανείς ότι το σύνθημα αυτό, της ιδανικής συνύπαρξης πνεύματος και σώματος, αντικατόπτριζε ένα απωθημένο μάλλον παρά μια συνεπή σχέση. Οι Ο.Α. σύντομα κατάντησαν retro, περισσότερο θέαμα παρά ουσία, φθάνοντας στις απαρχές της εποχής της Ρώμης.

            Οι Ρωμαίοι, κατά βάση αφιλοσόφητοι, εμπορευματοποίησαν πρώτοι το θεσμό, βάζοντάς τον δίπλα στα θεάματα που προσέφεραν μετα άρτου στο λαό. Και φθάνουμε στους Γερμανικούς λαούς, που με τους Φράγκους (ας μη τους λέμε Γάλλους – Γαλάτες γιατί αυτοί χάθηκαν, αλλά Φράγκους – Φρανσέζους, εκ του France) που τους επανέφεραν για τονωτικούς, προς τη χαμένη του σκληράδα, λόγους.   ...

H μεταθετικότητα, η άτη, το μηδέν και το άπειρο (η Κρίση και η Νέμεση)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Εκ πρώτης όψεως οι έννοιες αυτές φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους. Η μεταθετικότητα είναι το γνωστό αίτιο της μεταφοράς ενός γεγονότος ή πράγματος που απαντάται ως χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Η άτη, είναι η κινούσα δύναμη του άλογου της επιθυμίας, που λίγο έλλειψε να τινάξει στον αέρα το στρατόπεδο των Ελλήνων στην Τρωική εκστρατεία, παράγοντας τη μήνι του Αχιλλέα έναντι του Αγαμέμνονα για τη Χρυσηίδα. Το μηδέν και το άπειρον, αποτελούν τις πιο παρεξηγημένες λέξεις: Μη-δεν, είναι η έννοια της απαγόρευσης, ολωσδιόλου υπαρκτή αλλά και μη υπολογίσιμη ως γεγονός από τους προγόνους μας, καθόσον ήταν και δεν ήταν αποδεκτή στα φυσικά τους πλαίσια και απωθημένα. Τέλος, το ά-πειρον, αποτελώντας ζευγάρι με το μηδέν, σήμαινε το απροσδιόριστο, το μη έχων υποστεί την πυρά της εμπειρίας.

            Η μεταθετικότητα, η άτη, το μηδέν και το άπειρον αποτελούσαν την τετρακτίνα της δημιουργίας του ανθρώπου όπου μέσω αυτών επέφερε τα γεγονότα. Όλα τα πραγματοποιημένα έχουνε κτιστεί πάνω σε αυτά τα δομημένα ομόλογα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ιδεοληψίας. ...

H Τραγωδία του Αριστερού (η ανεκπλήρωτη γέφυρα μεταξύ καρδιάς και πραγματικότητας)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

           

            Κάποτε είχα πει στο δήμαρχο της Χαν Γιούνις (Λωρίδα Γάζας) ότι μας βρίσκει στην πιο κρίσιμη περίοδο, διότι αριστερά έχουμε την καρδιά και στη δεξιά κωλότσεπη το πορτοφόλι. Ακόμα το λέει και με θυμάται.

            Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να ξεκαθαρίσει σημειολογικά την ιδεολογία του αριστερού, βαθύτερα από τη διάσταση μεταξύ καρδιάς και υλιστικού συμφέροντος που εκφράζεται συνήθως με το πορτοφόλι.

            Το ερώτημα του σοσιαλισμού βρίσκει ανταπόκριση στο πιο πολυδιάστατο πολίτευμα, που ήτανε της Σπάρτης. Ανθρωπιστικό στη βάση του και εξαναγκαστικό συγχρόνως, προκαλεί ερώτημα στους ερευνητές: Τι πολίτευμα ήταν; Αν το εξετάσει κανείς βαθύτερα, προκύπτει μάλλον προς σοσιαλιστικό. Δεξιό πάντως δεν ήτανε.

            Ως κύρια λέξη, «όπλο», στους Σπαρτιάτες ήταν η ασπίδα, και χειρολαβή η ευπείθεια στους νόμους. Ο προσδιοριστικός εξαναγκασμός, το δόρυ. Το «χτίσιμο» του αριστερού δομείται πάνω στη γέφυρα της «χρυσής τομής» μεταξύ ανθρωπισμού (τάση της καρδιάς) και συμφέροντος (πρακτική της σκοπιμότητας). Αυτή είναι η ανεκπλήρωτη γέφυρα του αριστερού. Η ισορροπία.

            Ο μεγαλύτερος εχθρός του αριστερισμού μπορεί να λεχθεί «σύνδρομο του χαβιαριού» και προέρχεται από το σύνδρομο της στέρησης. Και αυτό λέει πως δεν σου λείπει κάτι μέχρι να το ανακαλύψεις. Ως «πνευμονία» του αριστερού μπορεί να οριστεί η «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» μια που προέρχεται από το σύνδρομο της στερημένης ηδονής η οποία εγκαθίσταται ως χρόνια νόσος.

            Η ηδονή, που εκφράζεται με τον Αρίστιππο (σωματοηδονή) έναντι της Επικούρειας (πνευματοηδονή), εντέλει την πρώτη, κατά βάση, ισχυρότερη. Το παιδί το πρώτο που ζητά είναι να φάει και δεύτερο να στεγαστεί. Και εφόσον τα έχει αυτά, στρέφεται μετά στις πιο εκλεπτυσμένες ηδονές. Η προδοσία της ηγετικής αριστεράς προέρχεται από το παλιμπαιδιστικό σύνδρομο της στέρησης.

            Το υπαρξιακό ερώτημα που βασανίζει τον αριστερό είναι αν η ζωή είναι δαρβινική ή συμβιωτική εν τέλει. Η πρώτη, η ανταγωνιστική επιλογή, εκφράζεται από την πατριαρχία, έχει όμως ξεκάθαρες αρχές. Η δεύτερη, που στην ουσία είναι πρώτη, η συμβιωτική θεωρία, στηρίζεται στη μητριαρχία, έχει όμως χαοτικές πηγές.

            Ως εκ τούτων, το σύνδρομο του αριστερού είναι η υπάρχουσα ισορροπία της ψυχής ενός δίφυλλου ανθρώπου που δημιουργεί μέσα από την ανεκπλήρωτη γέφυρα του θέλω με το πρέπει, μεταξύ αγκαλιάς και απόρριψης. Και στο μεταίχμιο αυτό, ως αγνός αριστερός, εκστομίζει μια ιδεολογία φραστική που μοιάζει με ωδή του τράγου. Βρίσκεται στη γέφυρα, εγκλωβισμένος.    

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Μίλων ο Κροτωνιάτης (Η άγνωστη πολιτική ζωή του μεγαλύτερου Ολυμπιονίκη)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Η αθλητική ζωή του παλαιστή Μίλωνα, είναι λίγο πολύ γνωστή.  Έξι φορές Ολυμπιονίκης (540 – παίδων, 532, 428, 524, 520, 516), επτά φορές στα Πύθια, δέκα στα Ίσθμια, εννέα στα Νέμεα, πέντε φορές Περιοδονίκης (5Χ30 περιοδεύουσες νίκες). Εκείνο όμως που δεν είναι τόσο πολύ γνωστό είναι οι πολιτικές ενασχολήσεις του.

            Ο Μίλων ήταν εξέχον και σεβαστό μέλος της πολιτείας του Κρότωνα, την εποχή που έφτασε εκεί, σταλμένος από τον Κρωτονιάτη γιατρό του Δαρείου, τον Δημοκίδη, ο Πυθαγόρας. Ο Πυθαγόρας ανέπτυξε σχέσεις με τον Μίλωνα, διότι άμα τη εμφανίσει του στον Κρότωνα είναι γνωστό πως ασχολήθηκε με συμβουλές στην εκπαίδευση των νέων, μεγάλο μέρος των οποίων εκπροσώπευε ο αθλητισμός, οι οποίοι βέβαια ίνδαλμα είχαν τον Μίλωνα.

            Ο Πυθαγόρας, αυστηρά φυτοφάγος ο ίδιος, είναι επίσης γνωστό πως συμβούλευε τους αθλούμενους του Κρότωνα να τρώνε κρέας ανάλογο των αθλημάτων τους, όπως οι παλαιστές βοδιού, οι δρομείς ζαρκαδιού, κ.λπ., διότι «ο αθλητισμός δεν γίνεται με ξερά σύκα». Ο Μίλων απετέλεσε τον πρόδρομο της προπονητικής που λέγεται «προοδευτική επιβάρυνση» και ο Πυθαγόρας της «ειδικής πρωτεϊνούχου διατροφής» που έφτασε στα στάδια του ντόπα. (Υπήρξε και άλλος Πυθαγόρας, αθλητής, αλλά δεν πρέπει να συνδέεται).

            Οι σχέσεις Μίλωνα και Πυθαγόρα προχώρησαν σε σημείο που θεωρείται πιθανόν ο Πυθαγόρας να παντρεύτηκε την κόρη του Μίλωνα, παρά ο Μίλωνας του Πυθαγόρα, όπως κάπου γράφεται. Κατόπιν, ήλθε ο Δημοκίδης και πήρε την (άλλη) κόρη του Μίλωνα, δημιουργώντας, Πυθαγόρας – Δημοκίδης – Μίλωνας, μια τριανδρία. Η τριανδρία αυτή έμελε να είναι καθοριστική στα πολιτικά πράγματα της πόλης, αποτελώντας μια σκιώδη κυβέρνηση. ...