Φίλε Κιτσάρα, ίσως και να έχεις δίκιο.
Πρέπει να κόψω το ζάπινγκ στην ΤιΒι.
Γιατί ναι μεν τις περισσότερες φορές, με κάνει να γελάω με τις καρικατούρες πολιτικούς & δημοσιογράφους, που παρελάζουν στα γυάλινα (τοπικά- κεντρικά)Μ.Μ.Ε.(μέσα μαζικής εξαπάτησης) αλλά μία στο τόσο, με κάνουν και να μελαγχολώ, να αναπολώ, ακόμα και να ακροβατώ επικίνδυνα.
Αυτό έπαθα και τις τελευταίες μέρες, όταν έπεσα πάνω στην εκπομπή "Η μηχανή του Χρόνου" της ΝΕΤ, με αφιέρωμα στα Εξάρχεια.
Χάθηκα στο χωροχρόνο των Εξαρχείων, ζαλίστηκα με τις γλυκόπικρες μυρωδιές-αναμνήσεις της Καλλιδρομίου, άρχισα να συνομιλώ και να παραμιλάω, με τους τοίχους της Βαλτετσίου και της Αραχώβης, γιατί πράγματι όπως πολύ εύστοχα είπε κάποιος στην εκπομπή "Τα Εξάρχεια μιλούσαν με τους τοίχους" και το χειρότερο είναι ότι τα τελευταία μερόνυχτα, η φιγούρα του Νικόλα του Άσιμου, στοιχειώνει την καθησυχασμένη μου καθημερινότητα.
Ο Άσιμος των Εξαρχείων, ο στιχουργός, ο τραγουδοποιός, ο φιλόσοφος, ο φευγάτος, ο αλλαφροϊσκιωτος, που πότε μας έκανε να γελάμε, πότε μας προβλημάτιζε, πολλές φορές πυροδοτούσε τις συζητήσεις μας και ίσως κάποιες φορές και να μας φόβιζε...