Αντί προλόγου.
Με απασχόλησε αρκετά η επιλογή ή όχι του όρου «Δημοκρατία» για χρήση στο πόνημα μου.
Θεωρώ ότι είναι ένας όρος που έχει χρησιμοποιηθεί άμετρα για πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης, και σε αρκετές των περιπτώσεων η χρήση του έχει αδικήσει την έννοια.
Βασιλευόμενη Δημοκρατία, προεδρική, προεδρευόμενη, Λαϊκή δημοκρατία, κοινοβουλευτική, χωρίς κοινοβούλιο, αντιπροσωπευτική, Ισλαμική δημοκρατία.
Ποιητική αδεία θα ονομάσω όλους αυτούς τους τύπους πολιτεύματος ως «Δυτικού τύπου Δημοκρατία» ή και ακόμα Res publica.
Δυτικού Τύπου Δημοκρατία! Και δεν έχει τίποτε κοινό με την προσπάθεια του Κλεισθένη, τον τρόπο διακυβέρνησης της Αθήνας από τον Περικλή ή το όραμα του Πλάτωνα.
Απλά δίνει στο κοινό την ψευδαίσθηση ότι η μάζα συμβάλει στην διακυβέρνηση της κάθε χώρας.
Τρανό παράδειγμα οι Λαϊκές Δημοκρατίες.
Εκεί σύμφωνα με την θεωρία, οι λαϊκές συνελεύσεις καθορίζουν την πολιτική της Κεντρικής Κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.
Αντίθετα μάλιστα οι λαϊκές συνελεύσεις χρησιμοποιήθηκαν για να διαβάλουν και να συκοφαντήσουν κάθε φωνή διάφορη σε αυτήν του Ηγέτη.
«Αφήστε όλο τα λουλούδια να ανθήσουν» έλεγε...