ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Το προσφυγικό, πέραν και πλέον από το ανθρωπιστικό του μέρος, είναι για πολλούς μία τεράστια “μπίζνα”, μια προσοδοφόρος ενασχόληση. Σκεφτείτε πόσοι κερδίζουν ή προσδοκούν να κερδίσουν άμεσα ή έμμεσα από το προσφυγικό ζήτημα. Ανοίξτε το μυαλό σας και σκεφτείτε, πόσοι και ποιοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης μπορούν να προσδοκούν οφέλη από τους πρόσφυγες. Τα ίδια ισχύουν και για τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι μία δυστυχία για πολλούς, αλλά και μία ευκαιρία κερδών για άλλους. Αν η περιουσιακή και οικονομική κατάσταση ενός τόπου αποτελείται από ένα σύνολο Χ (ας την παρομοιάσουμε με ένα ταψί που περιέχει μία πίτα), τότε ο πόλεμος δημιουργεί τις συνθήκες ώστε λιγότεροι να την μοιραστούν, αλλά και να πάρουν με την βία την μερίδα του λέοντος εξαφανίζοντας ή καταπιέζοντας τους υπόλοιπους. Τα αυτά ισχύουν για οποιαδήποτε μεγαλύτερη και ευρύτερη δομή: περιοχή, κοινωνία, κράτος ή κράτη. Ολοι τους αποσκοπούν στην “πίτα”. Σκεφτείτε μόνο τις περιουσίες των νεκρών του πολέμου ή το κόστος του πολέμου και που μεταβαίνει ... .
Ο ανθρωποκτόνος πόλεμος είναι η μεγαλύτερη δυστυχία του ανθρώπινου γένους.
Εμείς ως κίνημα δεν βλέπουμε το προσφυγικό ως κερδοφόρο επιχείρηση, βλέπουμε μόνο την ανθρωπιστική του πλευρά και καλούμε όλους όσους καταλαβαίνουν να δουν αυτή την πλευρά, την ανθρώπινη. Εχουμε τις ενστάσεις μας ως προς τους πρόσφυγες και τις εκφράσαμε εδώ http://laikometopo.blogspot.gr/2016/03/blog-post.html, αλλά είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση τεράστιας ανάγκης και δεν έχουμε καμία διαφορετική σκέψη ή καθήκον άλλο από την συνδρομή τους. Αυτό είναι διαφορετικού επιπέδου ζήτημα από την δική μας θέση. Εμείς θα μέναμε στον τόπο μας να αγωνιστούμε ... .
Αυτό που είναι πραγματικά εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι οι ίδιοι οι άλλοι άνθρωποι που έχουν αναλάβει εργολαβικά την συνδρομή προς τους πρόσφυγες (κυβερνητικοί, κομματικοί, Μ.Κ.Ο., ΜΜΕ κλπ.) δεν λένε κουβέντα για τον πόλεμο, για τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς του πολέμου. Για τον καθημερινό θάνατο, τους ακρωτηριασμούς, την πείνα, την δυστυχία και την καταστροφή στην ίδια την Συρία. Δεν μπορούν κάποιοι να μιλούν ειλικρινά για συμπαράσταση στους πρόσφυγες του πολέμου και να μην λένε λέξη για τον ίδιο τον θάνατο, που είναι ο πόλεμος. Τι είδους “ανθρωπιστές” είναι αυτοί που ασχολούνται και κλαίνε για όσους έφυγαν από την εμπόλεμη χώρα και όχι μόνο δεν κραυγάζουν κατά του ανθρωποκτόνου πολέμου, αλλά παραλείπουν ακόμα και να αναφερθούν σε αυτόν. ...