“For one moment our lives met, our souls touched.”
— Oscar Wilde
— Oscar Wilde
Γράφει ο Παύλος Σακκάς, Καθηγητής Ψυχιατρικής ΕΚΠΑ
Όταν βλέπω ανθρώπους να αγκαλιάζονται ομολογώ ότι ζηλεύω. Ζηλεύω αυτή την ανοιχτή έκφραση φιλίας στις περισσότερες φορές και αγάπης σε κάποιες σπανιότερες περιστάσεις. Ομολογώ ότι έχω μεγαλώσει αναπτύσσοντας μιαν αμυντική στάση στα συναισθήματα. Έχω εκπαιδευτεί να ελέγχω τα συναισθήματά μου και να δίνω πάντα τον πρώτο λόγο στη λογική. Μελετώντας Ιστορία και διαβάζοντας λογοτεχνία, έμαθα ότι το συναίσθημα ήταν πάντα ένας κακός σύμβουλος. Έτσι έμαθα τόσο να κρύβω τα συναισθήματά μου, όσο και να μη διακινούμαι από την συναισθηματική επίθεση των άλλων.
Η τακτική αυτή είχε μια προστατευτική και γενικά επιβιοτική επίδραση στην πορεία της ζωής μου. Όμως μεγάλωσα και σιγά - σιγά η αυτοπεποίθησή μου έχει και αυτή μεγαλώσει. Δεν είμαι πια το φοβισμένο παιδί που προσπαθεί να προστατευτεί. Επιτρέπω πλέον στον εαυτό μου να εκφράσει τα συναισθήματά του και δεν φοβάμαι για τις επιπτώσεις τους και την κριτική των άλλων.
Αλλά τώρα διαπιστώνω ότι δεν έχω αναπτύξει την δεξιότητα της πλατιάς αγκαλιάς. Της αγκαλιάς που περικλείει τον άλλον. Της αγκαλιάς που προτείνεις το στήθος σου και το αφήνεις ανυπεράσπιστο, ανοίγοντας τα χέρια, περιμένοντας και από τον άλλο να κάνει το ίδιο. Η αγκαλιά δεν είναι χειραψία. Δεν δηλώνεις απλά ότι δεν κρατάς μαχαίρι, στο δεξί σου χέρι. Η αγκαλιά είναι μια δήλωση ολοκληρωτικής παράδοσης. Μια δήλωση που απαιτεί και από τον άλλον το ίδιο. Οι αγκαλιασμένοι είναι παραδομένοι, ο ένας στον άλλον. Δεν έχουν καμιά δυνατότητα άμυνας ή επίθεσης.
Γι’ αυτό και η αγκαλιά είναι ένας χώρος ιδανικός. Στην αγκαλιά μπορείς να κλάψεις, να γελάσεις, να εκφραστείς συναισθηματικά, χωρίς να φοβάσαι την άμεση κριτική. Η κριτική θα έρθει όταν απομακρυνθείς και όταν αρχίσει η λογική επεξεργασία των μηνυμάτων. Η αγκαλιά ανήκει στη συναισθηματική σφαίρα. Η αγκαλιά εκπληρώνει συναισθηματικές...