Διαβάζοντας κανείς την
Βόρεια Μυθολογία, δεν μπορεί παρά να διακρίνει κοινά
στοιχεία με την Ελληνική. Πρόκειται για ένα κόσμο
γεμάτο ήρωες, περίεργα πλάσματα και θεούς που
πολεμάνε, ερωτεύονται και αλλάζουν μορφές. Πιστεύετε
πως η Ελληνική σκέψη έφτασε και επηρέασε τους
βόρειους λαούς ή ανεξάρτητα ο καθένας ανέπτυξε την
μυθολογία του;
Ίσως
φανεί εκ πρώτου ακούσματος περίεργο, όμως με το «ναι»
μπορούν τελικά να απαντηθούν και οι δύο πλευρές του
διαζευκτικού ερωτήματος. Όπως όλα τα έθνη, έτσι και τα
ευρωπαϊκά ανέπτυξαν την δική τους ιδιαίτερη
κοσμοαντίληψη (δεν χρησιμοποιώ συνειδητά τον όρο
«μυθολογία», για λόγους που θ’ αναφέρω παρακάτω),
ωστόσο σχεδόν όλα τους ήλθαν με τον α ή β τρόπο και σε
επαφή με τον ρωμαϊκό κόσμο, που μετά την εποχή των
Αντωνίνων, τον 2ο δηλαδή αιώνα, τους έφερνε
κατά προέκταση σε άμεση επαφή και με την κοσμοαντίληψη
των Ελλήνων. Υπάρχει βεβαίως και το αρχαιότερο γεγονός
της διασποράς αυτής της συγκεκριμένης κοσμοαντίληψης
σε αρκετά ευρωπαϊκά σημεία, μέσω των γνωστών κυμάτων
του ελληνικού αποικισμού, και δεν αναφέρομαι μόνο στην
Μασσαλία ή το Έλτσε / Ελίκη, αλλά πολύ πιο πέρα. Ακόμα
και εάν ο Πυθέας δεν έκανε πραγματικά ή στο σύνολό της
την μεγάλη διαδρομή του, η αρχαιολογική σκαπάνη
αποδεικνύει «μυκηναϊκή» παρουσία ακόμα και στο γνωστό
σε όλους μας Στόουνχεντζ.
Η
κάθε επιμέρους κοσμοαντίληψη παράγει το δικό της
αξιακό σύστημα και την δική της αφηγηματική
κωδικοποίηση αξιών και αληθειών, που μέσα από
διηγηματικό λόγο μεταδίδει σοβαρή και αιώνια
φιλοσοφική, οντολογική, κοσμολογική και θεολογική
γνώση. Αυτή ακριβώς η αφηγηματική κωδικοποίηση είναι η
«μυθολογία». Αντίθετα από ό,τι έχει ...