Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής
Ήταν άνοιξη του 1986, όταν ο Αντώνης Σαμαράκης, πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, διανύοντας το 67ο
έτος της ηλικίας του, πέρασε την πύλη της Ιατρικής Σχολής Αθήνας και
εξέφρασε στην διοίκηση της σχολής την επιθυμία του να γίνει δωρητής
σώματος. Όχι έτσι ξαφνικά. Κάποια χρόνια πριν, σε προχωρημένη ηλικία,
πλήρης ημερών, αναγνώρισης, κύρους και επιτυχιών, είχε αποφασίσει να
γίνει φοιτητής της Ιατρικής. “ Έφευγε-έγραφε ο τύπος της εποχής- κρυφά
από την οικογένεια του και πήγαινε να παρακολουθήσει μάθημα ανατομίας,
καθήμενος πάντα στην ίδια θέση”.
Ας
κρατήσουμε αυτή την εικόνα, με αφορμή τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα του
Υπουργού Παιδείας Α. Λοβέρδου για την εφαρμογή του νόμου περί διαγραφής
των ‘’αιωνίων φοιτητών’’.Ένας αιώνας χωράει 100 ολόκληρα χρόνια. Άρα, όταν ακούμε ‘’αιώνιοι φοιτητές’’, ο νους πηγαίνει σε γηραλέους μοχθηρούς τύπους γεννημένους περί το 1910, μόνο που αντί για χαμομήλι, πίνουν παραδόξως …φραπέ. Ο Αντώνης Σαμαράκης είχε γεννηθεί το 1919, άρα, με βάση και το παράδειγμα, τα πράγματα φαίνεται να κουμπώνουν και οι ένοχοι να αποκαλύπτονται γυμνοί στη διψασμένη για απόδοση δικαιοσύνης κοινωνία, που κατά τα άλλα ηττάται στα βασικά μέτωπα της καθημερινής ζωής. Μετά τις συνταρακτικές αποκαλύψεις για δημοσίους υπαλλήλους -τέρατα που παίρνουν παχυλούς ή και διπλούς μισθούς, ανάπηρους -μαϊμούδες και τυφλούς που περνάνε την κλωστή από τη βελόνα, φωτίστηκε μια ακόμη ζωτική αιτία της κοινωνικής καταστροφής.
Όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, έχουν και τα παραπάνω με την πραγματικότητα. Η φασαρία δε γίνεται για φοιτητές που είναι …