Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini
Ο λαϊκισμός θάλλει στα άκρα. Στον αριστερίστικο λαϊκισμό, όλοι οι αστυνομικοί είναι «γουρούνια και δολοφόνοι» και κάθε διαδηλωτής είναι εξ ορισμού αθώος· εξ ου και η πρεμούρα των αγωνιστών κάθε εποχής να τρέξουν να απελευθερώσουν οποιονδήποτε συλλαμβάνει η αστυνομία. Στον ακροδεξιό λαϊκισμό ισχύει ακριβώς το αντίθετο.
Οι άνδρες των σωμάτων ασφαλείας διακινδυνεύουν τη ζωή τους, άρα εξ ορισμού δεν έχουν καμιά υποχρέωση απέναντι στον νόμο, είναι δικαιολογημένοι ό,τι κι αν κάνουν, ενώ εκεί έξω υπάρχουν κτήνη χωρίς δικαιώματα τα οποία πρέπει να παταχθούν. Σ’ αυτόν τον καμβά κινήθηκε το τηλεοπτικό λογύδριο του βουλευτή του Λά.Ο.Σ. κ. Αδωνη Γεωργιάδη («Πρόσωπο με Πρόσωπο», Alter 29.3.2010) με το οποίο εξιστορούσε τα πάθη διάφορων ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας που αποτάχθηκαν ή διενεργήθηκε σε βάρος τους ΕΔΕ για καταπάτηση δικαιωμάτων συλληφθέντων. Στο τέλος ο βουλευτής του Λά.Ο.Σ. έθεσε στο βαθυστόχαστο ερώτημα: «θέλουμε αστυνομία ή δεν θέλουμε;».
Το ερώτημα αυτό βεβαίως έχει απαντηθεί εδώ και αιώνες. Ενα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκαν οι άνθρωποι μόλις οργανώθηκαν σε κοινωνίες ήταν η δημιουργία κάποιου τύπου σωμάτων ασφαλείας. Με αυτό διασφάλισαν ότι η παραβατική συμπεριφορά δεν θα περνούσε ατιμώρητη. Ομως το δεύτερο πράγμα που έκαναν οι ίδιες κοινωνίες είναι το κράτος δικαίου. Με αυτό διασφάλισαν την προστασία τους από τους προστάτες...
