Από τον εργολάβο της Δημοκρατίας στη δημοκρατία των Εταιριών (διαπλοκή_και_διαπλεκόμενα)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Το θέμα της διαπλοκής δεν είναι νέο. Αρχίζει από τον επιλεγόμενο «εργολάβο της δημοκρατίας», τον Κλεισθένη. Στο επάγγελμα, πράγματι εργολάβος. Όταν εξορίστηκε από τον Ιππία μετά τη δολοφονία του Ίππαρχου από τους Αρμόδιο και Αριστογείτονα ως ηθικός αυτουργός, αφού δεν μπόρεσε να επανέλθει έβαλε σε ενέργεια τα μεγάλα μέσα. Έκανε δώρο στο μαντείο των Δελφών που είχε καεί από πυρκαγιά όταν ήταν ξύλινο, και αυτός το επισκεύαζε κτίζοντάς το πέτρινο, την πρόσοψη από ατόφιο μάρμαρο της Πάρου. «Πέραν από τα συμφωνηθέντα» μας λέει ο Ηρόδοτος. Και καθώς υποχρέωσε το θεό, του ζήτησε την ανταποδοτικότητά του. Και οι ιερείς, έβαλαν να ¨καθαρίσουν¨ τους Σπαρτιάτες, υπό ένα τραγικό πρόσωπο της ιστορίας, τον Κλεομένη.

Τα χρόνια πέρασαν, και φτάσαμε στο σήμερα. Την εποχή της ελεύθερης οικονομίας, όπου επιχειρηματίες και κράτος είναι ένα, οδηγηθήκαμε στην δημοκρατία των εταιριών, Αμερικάνικου τύπου ή Γερμανικού. Τα μέλη της κυβέρνησης μπορούν να διατηρούν, φανερά ή αφανώς, μετοχές και θέσεις στον επιχειρηματικό κρατικό ιστό, αφού εταιρίες και κράτος είναι το αυτό. Και έτσι η Lockheed, η Exxon, ή άλλες πολυεθνικές εταιρίες αιχμής και τεχνολογίας, ενέργειας κλπ. δημιουργούν ένα πολίτευμα εταιριών που μπορεί να προσδιοριστεί ως η δημοκρατία των Εταιριών.

Τα διαπλεκόμενα… Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου είδους είναι προσδιορισμένη στη διαπλοκή. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαπλεκόμενος, το θέμα είναι να μην είναι κραυγαλέα και κατά του κοινωνικού συνόλου η διαπλοκή. Να πέφτει πού και πού κανένα φιλέτο στο λαό. Η διαπλοκή σχετίζεται με την ευβίωση, προέρχεται από τη βίωση και οδηγεί στην αντιβίωση. Βάσει λοιπόν του φάρμακου ή φαρμακιού  αυτού που οδηγεί στην περιθωριοποίηση του ατόμου και σε ειδικές ανάγκες, είμαστε υποχρεωμένοι να τηρήσουμε ισορροπίες παίρνοντας το αντιβιοτικό που καλείται αντι-απληστία ή μεσότητα ή αντιπλεονεξία. Το πόσα χαπάκια από αυτό θα παίρνουμε εξαρτάται όχι από το πολίτευμα, αλλά από τη ήθος.               

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Συνταξιούχοι και ελλείμματα (η πραγματικότητα από άλλη βάση)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Λέγεται συχνά πως η αναλογία στην Ευρώπη μεταξύ εργαζόμενων και συνταξιούχων είναι 3/1, και ως εκ τούτου προκύπτουν πόροι για τα συνταξιοδοτικά Ταμεία. Λέγεται επίσης ότι στην Ελλάδα η αναλογία αυτή είναι 1/1, και ως εκ τούτου τα Ταμεία εδώ παραπαίουν μεταξύ ύπαρξης και καταστροφής. Και για την επιβίωσή τους πρέπει να αναπροσαρμοστούν προς τα κάτω οι συντάξεις.
Αλλά ας δούμε όμως αν η πραγματικότητα μόνο έτσι, όπως συνήθως λέγεται από υπεύθυνα χείλη.

Ο συνταξιούχος έχει δώσει στο Ταμείο του παροχές μιας 35 ετούς, περίπου, εργασίας.
Αν υποθέσουμε ότι ο μέρος όρος ζωής είναι τα 76 χρόνια, και αυτός έχει δουλέψει μέχρι τα 60-62 έτη, τότε του μένουν για να «πάρει πίσω», μέσω σύνταξης, ανταποδοτικές παροχές αυτών που έχει δώσει, επί 15 έτη. Το φαινόμενο ότι μερικές από αυτές θα μεταβιβαστούν στη γυναίκα ή στα παιδιά του, αντισταθμίζεται από το γεγονός ότι πολλοί ασφαλισμένοι δεν θα προλάβουν καν να συνταξιοδοτηθούν (θάνατος, διακοπή εργασίας, μετοικεσία στο εξωτερικό), οπότε οι εισφορές τους παραμένουν στα αποθεματικά των Ταμείων. Όπως και οι δωρεές, εννοείται.
Είτε τα πράγματα είναι έτσι είτε σχετικά αλλιώς, ένα είναι γεγονός: ότι οι εργαζόμενοι, παρέχοντας στα Ταμεία τους απολαβές (μαζί με τους εργοδότες) ισχυρές και διπλάσιες από το συνταξιοδοτικό τους μέλλον, πρέπει να θεωρούνται αυτές ως μελλοντική εισφορά για τους εαυτούς τους και όχι προς τους προηγούμενους. Διότι αν συνέβαινε αυτό, να ασφαλίζουν οι επόμενοι τους προηγούμενους, οι εισφορές των πρωτοεισαχθέντων στην ασφάλιση, τί απέγιναν;
Οι αποδόσεις τους, πού κατέληξαν; Πώς πλήρωσαν για προηγούμενους, αφού αυτοί δεν υπήρχαν;
Πρέπει κάποτε να ελαχιστοποιηθεί η συνήθης μονόπλευρη κυβερνητική θέση πως οι εργαζόμενοι πληρώνουν τους συνταξιούχους. Αυτοί έχουν πληρώσει στο παρελθόν για τον εαυτό τους. Τώρα, αν η απόδοση των εισφορών τους κατέληξε ένα δράμα, αυτό συνέβη λόγω κρατικού παρεμβατισμού (υπερβολικοί διορισμοί - ανίκανες κομματικές διοικήσεις, υποπληθωριστικές αποδόσεις αποθεματικών, υποχρεωτική αγορά κρατικών ομολόγων που κουρεύτηκαν, κ.λπ.) κυρίως, και αποτελεί θέμα που άπτεται μιας αδέσμευτης δικαιοσύνης. Ειδικά για ένταξη ανασφάλιστων στα μη κρατικά Ταμεία, το κράτος αν θέλει να κάνει κοινωνικές παροχές ας φτιάξει το δικό του Ταμείο (κοινωνικής βοήθειας), όχι να τους εντάξει στο Δημόσιο, ΝΑΤ, ΤΕΒΕ - ΟΑΕΕ, στα Ταμεία των Στρατιωτικών, κ.α..
Σύμφωνα με την οπτική θεώρηση της αντισταθμιστικής, εκ του παρελθόντος, απόδοσης της σύνταξης, επ’ ουδενί πρέπει να υποστηρίζεται συνεχώς και μονολιθικά πως οι εργαζόμενοι ¨ασφαλίζουν¨ τους συνταξιούχους. Ασφαλίζουν βασικά τους εαυτούς τους, παρέχοντας μάλιστα υψηλά ασφάλιστρα τα οποία το κράτος με τις παρεμβάσεις του τα εξουθενώνει. Το γεγονός ότι ...

Ιθαγένεια και Δημοκρατία (απάντηση στον Άδωνη Γεωργιάδη)

                                                                    

 του  Σωτήρη Γλυκοφρύδη

       

            Η ιστορία επαναστρέφει με αλλαγμένα ρούχα, επαναλαμβάνοντας το τέμπο της σαν να είναι φάρσα, λένε πολλοί. Η ιστορία όμως από την άλλη διδάσκει, αυτά που είναι στον ιστό της ανθρώπινης αράχνης, διαμορφώνοντας τη ροή του, κυκλικά, κάθετα και περιπλεγμένα. Κάθε υφάδι της είναι ένα γεγονός, κάθε κόμβος σημαίνει ένα πρόσωπο, ενωμένο με ένα άλλο, όπου η επιβίωση του ανθρώπου – αράχνη, κυριαρχεί.

            Πάμε στον συμπαθή Άδωνη, ο οποίος για την ιθαγένεια χρησιμοποιεί το παράδειγμα του Περικλή, λέγοντας πως η δημοκρατία ¨του¨ απέρριπτε τους νόθους και τα παιδιά των μετοίκων. Πράγματι, αλλά πόσο δημοκράτης ήταν ο Περικλής;  Οι ιστορικοί αμφιβάλλουν, θεωρώντας προσωπείο τη δημοκρατικότητά του.

΄           Ας πάμε, παλαιότερα. Εκείνος που ενέταξε τα παιδιά των μεταναστών και τους νόθους Αθηναίους στον Αττικό κορμό, ήταν ο Κλεισθένης. Αυτοί αποτελούσαν, μαζί με τους πιο φτωχούς, τη δύναμή του. Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων ήταν παιδιά μεταναστών έχοντας ασαφή πολιτικά δικαιώματα, τα οποία ο Κλεισθένης προωθούσε. Στο φόνο του Ίππαρχου εξορίστηκε ο Κλεισθένης ως ηθικός αυτουργός. Όταν επανήλθε, κατά το 509, η πρώτη του ενέργεια ήταν να εντάξει τους νόθους και τους μεταναστόπαιδες στον κοινωνικό κορμό. Για αυτό έκανε τις 4 φυλές, 10, και 136 δήμους, διπλασιάζοντας τον πληθυσμό της πόλης. Εάν δεν έδινε πλήρη δικαιώματα στους νόθους (από πατέρα Αθηναίο και μάνα από αλλού) δεν θα υπήρχε ο Θεμιστοκλής, όπως υπήρξε τότε.

Μετά από χρόνια συνέβη αυτό που είχε συμβεί επί Σόλωνα προς Πεισίστρατο. ...

Η Ε.Ε. θέλοντας να απεμπλακεί από την Ελλάδα, στήριξε τον Τσίπρα (σενάριο συνωμοσιολογίας)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Δεν ξεχνώ ότι στην αρχή τη δημιουργίας της ΕΟΚ, όταν πήγε να συσταθεί από την Ένωση η ιστορία της, την ξεκίνησε από την εποχή του Καρλομάγνου.

Εν πάσει περιπτώσει, αυτό δεν συνέβη, κατά τη Γερμανία όμως που κυριαρχεί στο βιομηχανικό και οικονομικό κατεστημένο, η βάση της ΕΟΚ - ΕΕ προκύπτει η ένωση Γερμανόφωνων, Γερμανοτραφών ή Γερμανοεμφορούμενων λαών. Μη ξεχνάμε ότι και οι Άγγλοι ακόμη, θεωρούνται κατά μεγάλο μέρος Γερμανικής καταβολής,  

Το ερώτημα που προκύπτει, είναι «τι θέση έχει μέσα σε αυτό το Γερμανικό ελεγχόμενο συνασπισμό, η Ελλάδα». Η Ελλάδα, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι εκπροσωπεί το πολιτικό αξιοκρατικό πρότυπο της Δύσης.  Ο Δυτικός πολιτισμός έχει Ελληνικά κοινωνικά πρότυπα, Εβραϊκό οικονομικό σκέλος και Αμερικανικό στρατιωτικό βραχίονα. Πολύ συχνά κάποιος συνδέει την ΕΕ με τη Δύση. Στην ΕΕ κυριαρχεί το Γερμανικό πνεύμα ή έστω ο Γερμανικού τύπου ιδεαλισμός.

  

Τους αναλυτές των πολιτικών και οικονομικών θεμάτων τους χαρακτηρίζει ένα αναπάντητο ερώτημα: «Γιατί η Μέρκελ ή η ΕΕ δεν προέβει σε κούρεμα των Ελληνικών χρεών, τον Ιανουάριο ή Φεβρουάριο, όταν είχε προσδιοριστεί το πρωτογενές πλεόνασμα, για να στηρίξει τον ¨΄άνθρωπό της¨ τον θεωρούμενο ¨πειθήνιο συνεργάτη της, Σαμαρά;».  Μη προβαίνοντας σε αυτή την ενέργεια, στήριξε έμμεσα τον Τσίπρα, τον θεωρούμενο ¨αντάρτη¨ και αντιγερμανό, τότε.

Το ερώτημα που προκύπτει ως απάντηση του πρώτου, είναι «μήπως η Γερμανία επιθυμεί τη ¨ρήξη¨, την αποδέσμευση της ¨αντάρτισσας¨ Ελλάδας, χωρίς να πάρει ευθύνη και να φανεί;». Ο Ελληνικός λαός δεν προκύπτει πως μπορεί να γίνει πειθήνιος, νομοταγής και μεθοδικός, όπως ο Γερμανικός. Δεν διαβλέπει πως εχθρός είναι η Ρωσία με την Κίνα, αντιθέτως, τους ανοίγει πύλες. Ο ι Έλληνες, κατά τους Γερμανούς είναι χαοτικοί εκπρόσωποι της βόλεψης και της αναρχίας. Και ίσως πρέπει να αποβληθούν. Τι ¨ίσως¨, αυτό θα ήταν καλύτερο για τον Γερμανικό αυτοτροφοδοτούμενο δογματισμό, και ότι η Γερμανία είναι «uber alles».         

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Οι ολετήρες της Αριστεράς (τρεις Παπανδρέου κι ένας Τσίπρας)

Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Από την εποχή των συγκεντρώσεων των «αγανακτισμένων» και της απαρχής των ετερόκλητων αριστερών συγκεντρώσεων, το είχαμε πει: Το μνημόνιο δεν είναι αρκετό να ενώσει τα αριστερά ετερόκλητα ρεύματα. Απουσιάζει η ιδεολογία και κυριαρχεί η ιδεοληψία, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορούμε να μην πληρώσουμε τα χρέη μας.

Ένα μεγάλο ατόπημα της Αριστεράς είναι η έλλειψη “thinking tank”, η έλλειψη και η προώθηση της οποιασδήποτε αντίθετης αιτιολογημένης γνώμης. Τα αριστερά έντυπα, ΜΜΕ και διαδίκτυο, απέχουν σε κάτι που η δεξιά το θεωρεί αυτονόητο, την εξέταση της άλλης γνώμης. Η Αριστερά, μπορεί να λεχθεί ότι φοράει ροζέ γυαλιά, τζάμια θα έλεγε κανείς βαμμένα με αίμα. Εδώ, της ρίχνουμε κάποιο δίκιο για αυτά που βλέπει.

Τρία αποτυχημένα αριστερά σενάρια διακυβέρνησης έχουνε γραφτεί στην ιστορία, τα οποία διέλυσαν οι τρεις Παπανδρέου. Πολύ φοβάμαι τώρα ότι γράφεται και το τέταρτο, το κατεξοχήν ανθρώπινο, στο οποίο ολετήρας (καταστροφεύς) θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος, άθελά του, βρισκόμενος μπροστά στην πραγματικότητα θα πάρει θέση, δεξιά.

Η διαφορά της δεξιάς από την αριστερή ιδεολογία έγκειται μοναχά στον λεγόμενο «ανθρωπισμό». Ο Αλέξης θα καταλάβει ότι είναι προτιμότερο το καπιταλιστικό ¨παιχνίδι» από το «μη παιχνίδι». Θα καταλάβει ότι αυτοί που φωνάζουν υπέρ της αριστεράς δεν είναι προτιμότεροι από αυτούς που φωνάζουν υπέρ της δεξιάς, διότι, στο δεξιό καπιταλιστικό παιχνίδι πέφτει και κάποιο κόκαλο με κρέας στο λαό, σε αντιπαράθεση με την αριστερά η οποία του υπόσχεται φιλέτο αλλά τρώει και τα κόκαλα το κράτος. Κι εδώ, στην Ελλάδα, σε οτιδήποτε εισδύει το κράτος, το καταστρέφει.

Αλλα και η «Δεξιά», είναι δεξιά; Θα έλεγε κανείς πως είναι μια δεξιά που σοσιαλίζει.  Που δεν είχε ποτέ την τόλμη να εφαρμόσει δεξιά πολιτική πάνω στο δόγμα «ανήκομεν στη Δύση». Από την εποχή του Παπαληγούρα – Καραμανλή, ήταν δεξιά με ενισχυμένο τον δεξιό λοβό του εγκεφάλου, και πήγαινε αριστερά. Είχε αριστεροώθηση.

Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε:

12 Σεπτέμβρη. Επέτειος της μάχης του Μαραθώνα (αυτά που δεν γράφτηκαν στην ιστορία)

 

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

 

1. Η μάχη του Μαραθώνα έγινε δυο μέρες μετά την πανσέληνο του Σεπτέμβρη και όχι του Αυγούστου όπως διετείνονται πολλοί για να δικαιολογήσουν τους Σπαρτιάτες που πήγαν καθυστερημένοι ¨υποτίθεται¨ λόγω των Καρνείων. Ο Ηρόδοτος όμως αναφέρει ότι την πανσέληνο προφασίστηκαν. Μα και τα Κάρνεια να γιόρταζαν οι Σπαρτιάτες, αν χρειαζόταν πολεμούσαν, όπως θα προκύψει αργότερα με τους Θηβαίους. Ο πραγματικός λόγος της Σπαρτιατικής αποχής είναι διότι δεν είχαν στρατιωτική ηγεσία καθότι η δελφοκρατούμενη γερουσία δεν επέτρεπε να λάβουν μέρος. Τον ένα βασιλιά, τον Κλεομένη, τον είχαν δέσμιο ως αντάρτη σε αυτό, τον άλλο βασιλιά, τον Λεωτυχίδα δεν τον εμπιστευόντουσαν ως φιλικά προσκείμενο στον πρώτο.

2. Η Σπάρτη αυτή την εποχή αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη πολιτική κρίση της ιστορίας της. Ο Κλεομένης και οι περί αυτού στρατιωτικοί ήθελαν εμπλοκή, η δελφοκρατούμενη γερουσία αποχή και ουδετερότητα έναντι της διαφοράς των Αθηναίων και των χρυσοφόρων Μήδων.

3. Ο βασιλιάς Κλεομένης, μια λοιδορημένη προσωπικότητα από Αθηναίους δημοκράτες και Σπαρτιάτες ολιγαρχικούς, προκύπτει ο Σωτήρας της Ελλάδος. Στην αρχή της βασιλείας του δίνει στην Αθήνα το Σίγειο της Τρωάδας, την ενδυναμώνει προσθέτοντας στο άρμα της τις Πλαταιές και της παραχωρεί τη νήσο Σαλαμίνα παίρνοντάς την από τους Δωριείς Μεγαρείς.  Προς το τέλος της ζωής του μπλοκάρει και τη φιλοπερσική στάση της Αίγινας, παίρνοντας ομήρους, τους οποίους, μη εμπιστευόμενος τη Σπάρτη (να προσεχθεί ιδιαίτερα αυτό) τους παραδίδει στους εχθρούς τους, Αθηναίους, παρά το γεγονός ότι και αυτοί είναι Δωριείς και σύμμαχοι των Λακεδαιμονίων.

Ξαναγράφεται, ο Κλεομένης προκύπτει ο Σωτήρας της Ελλάδος. Πρόκειται περί μιας ...

Το φιλότιμο (επ’ ευκαιρία του λόγου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ)

 
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

 Υπάρχει μια Ελληνική λέξη που δεν απαντάται στη γλώσσα άλλων λαών. Αυτή είναι το φιλότιμο, την οποία χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός στο λόγο του στο Βελλίδειο  για να φέρει στο  ¨φιλότιμο¨ το λαό.

Τι σημαίνει, κατ’ αρχάς, το φιλότιμο; Πέραν από αυτά που επισήμανε ο κος Σαμαράς, σημαίνει στην κυριολεξία αυτός που είναι φίλος στην τιμή, κοινώς, πως δεν την έχει αλλά ψάχνει να τη βρει για να δημιουργήσει μια σχέση επί της οποίας η κάθε Πλατωνική αγνότητα καταντάει ουτοπία. Αν βρει ο Έλλην την τιμή του θα την εκμεταλλευτεί. Επ’ αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Ας προσδιορίσουμε αναλυτικά τη λέξη. Έχει πρώτο συνθετικό το φίλος, που καθώς παράγεται από τη ρίζα  F-ήλιος σημαίνει φως ψυχής και ζέστη σώματος. Το προστιθέμενο, τίμιος, προσδιορίζει το επιζητούμενο. Όταν κάποιος ζητάει κάτι σημαίνει πως δεν το έχει. Δεν μπορείς να είσαι φιλόσοφος και να έχεις τη σοφία, όπως δεν μπορείς να είσαι φιλέλληνας και Έλληνας συγχρόνως. Ο φιλότιμος Έλλην που ψάχνει για την τιμή, σημαίνει πως την έχει χάσει. Αλλιώς θα ήταν έντιμος ή έστω τίμιος.

Υπάρχουν λέξεις που πρέπει να βγουν από το λεξιλόγιό μας και να μη θεωρούνται πια προσόν. Μια τέτοια είναι και το φιλάνθρωπος. Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι φίλος του ανθρώπου; Μήπως, εννούμε ή θα ήταν καλύτερα το ¨φιλεύσπλαχνος¨; 

Επαναλαμβάνω, υπάρχουν λέξεις βαυκαλισμού που υπάγονται στα ατυχή πλην όμως αληθή εφευρήματα της γλωσσολογίας που προσδιορίζουν με τρόπο λανθάνοντα το πραγματικό. Όταν κάποιος είναι φίλος στην τιμή σημαίνει πως δεν την έχει, το επαναλαμβάνω αυτό, διότι αν την είχε θα ήταν έντιμος, και έντιμος δεν είναι αυτός που μπαίνει στην ΕΟΚ για να περνά καλά και να φροντίζει αυτή τα σύνορά του, αλλά εκείνος που προσδίδει αυτασφάλεια και ευμάρεια ζωής, γενόμενος πρότυπο θαυμασμού κι εκτίμησης από τους άλλους.

   

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Σφίγγα! Η απροσδιόριστος φύλαξ ενός τάφου

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Με το γεγονός της ανακάλυψης του τάφου της Αμφίπολης, όπου στην είσοδο στέκουν φύλακες δυο Σφίγγες, μπήκα στην περιέργεια να εξετάσω τη συμβολική μορφή τους.

1. Εξ’ αρχής προκύπτει ότι, τα πάντα είναι σύμβολα. Η γλώσσα, η ομιλία, η σκέψη, η γραφή, δεν εκφράζουν άλλο παρά το σημειολογικό συμβολισμό της πολυπλοκότητας. Και είναι τόσο μεγαλύτερη (η πολυπλοκότητα) όσο ο άνθρωπος αρχίζει να κατανοεί πως και αυτός είναι μια συμβολική ύπαρξη ζωής.

2. Η Σφίγγα. Αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο μέσω της γυναικείας φύσης. Είναι ένα ον που εμπεριέχει το μυστικοπαθές και αγκαλιάζει τον άνθρωπο (τον σφίγγει) μέσω των θεωρούμενων βασικών στοιχείων ή μορφών της φύσης. Ως νεκροπομπό στοιχείο συμβολίζει κάτι που πέρασε από τη γη και είχε τα χαρακτηριστικά των μεγάλων δυνάμεων. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η σφίγγα είναι αδελφή του Κέρβερου, φύλαξ όμως της εδώ ζωής ενώ εκείνος είναι του κάτω κόσμου. Σφίγγα και Κέρβερος είναι δυο συμβολικές μορφές φυλάκων δυο κόσμων, αντίθετων και παράλληλων.

3. Η Σφίγγα με τη μορφή γυναικός: Συμβολίζει την επιβίωση. Στην Ελληνική παραβολική σκέψη έχει σώμα λέοντος, φτερά αετού, ουρά φιδιού και κεφάλι βέβαια γυναικός. Εκφράζουν, Γη, αέρα, υποχθόνιο και χθόνιο στοιχείο. Η Αιγυπτιακή Σφίγγα στερείται φτερών, δηλαδή του ουράνιου στοιχείου. Είναι κατεξοχήν γήινη. Η αντίστοιχη σφίγγα των Ασιατών-βαβυλώνιων είναι ο γρύπας, μια σφίγγα διαμορφωμένη χωρίς το γυναικείο πρόσωπο, αλλά γύπα-αετού, προερχόμενη όμως από μια γυναίκα. Στο έπος του Γιλγαμές στέλνεται από την Αφροδίτη με τη μορφή ιπτάμενου ταύρου λέοντα – γυπαετού. Στο μύθο των Λαβδακιδών, ο Οιδίποδας της αποκαλύπτει πως είναι ο εαυτός της, ο ...

Ανάπτυξη και διαφορετικότητα (κοινωνικοπολιτική καινοτομία ενός λαού που αξίζει να επιδοτηθεί από τα νέα ΕΣΠΑ)

του Συνεργάτη Χωρίς Όνομα

Η ανάπτυξη της διαφορετικότητας που καλείται καινοτομία (innovation) είναι το επιζητούμενο στο Δυτικό πολιτισμό και επιστήμη. Μόνο από την καινοτομία χαρακτηρίζεται ο Δυτικός πολιτισμός και η κουλτούρα (καλλιέργεια). Καινοτομία πολιτική, φιλοσοφική, θρησκευτική, οικονομική, επέφεραν τη δημοκρατία, την επιστήμη, την ανεκτικότητα στα πιστεύω περί ενός θεού, την αντίληψη περί ιδιαίτερης συναλλακτικής αξίας. Δυτικός πολιτισμός και καινοτομία συνυπάρχουν.
Μέσα στα πλαίσια της καινοτομίας που συμβαδίζει με τον πλούτο της διαφορετικότητας είναι, όπως συνάγεται, και οι αντιλήψεις. Και στην αξία της διαφορετικότητας των αντιλήψεων ο Ελληνικός λαός υπερέχει από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Μια από τις αντιλήψεις που έγινε σκοπός ζωής είναι η αιρετικότητα των ιδεών του. Η διαφορετικότητα αυτή αξίζει να επιδοτηθεί και να προσεχθεί.

Η ύπαρξη της φούσκας

Από τη δημιουργία της ζωής έως τη μετακύλησή της στη θεωρούμενη εξελικτικότητα, κυριαρχεί η ¨φούσκα¨, επί το ευγενέστερον, η φυσαλίδα. Η ζωή παράγεται ή παρήχθηκε μέσα από φυσαλίδες αμινοξέων (αρχέγονη σούπα). Το σύμπαν εκπτύσσεται με τη λογική της φυσαλίδας μέχρι να συμβεί το ξεφούσκωμά της (η κοσμική σύνθλιψη, κοινώς λεγόμενη). Τα οικονομικά πρότυπα ακολουθούν τη λογική της φυσαλίδας(όπως και η ζωή). Αν υπάρχει ένας θεός, δημιούργησε πλανήτη κανιβάλων μέσα από τσιχλόφουσκες. Δεν πιστεύω σε θεό που δεν ξέρει να χορεύει, είπε κάποτε ο Νίτσε, δεν ...

To πολιτικό γίγνεσθαι (φιλοσοφική θεώρηση)

                                                                          Του Συνεργάτη Χωρίς Όνομα

Φίλοι, καλώς ορίσατε στον κόσμο στον οποίο οι Έλληνες μπαίνουν με τους δαυλούς τους στον Παράδεισο και τις μάνικες στον Άδη. Καλώς ορίσατε στον πιο φοβισμένο και αυτοκτονικό λαό. Καλώς ορίσατε στον κόσμο τον άπειρο των αντιθέτων. 

Αυτό με λίγα λόγια είναι ο Έλληνας. Ένας πράγματι αυτοκτονικός λαός στην πολιτική, στην οικονομία, στα γεγονότα και στα παθήματά του, που είναι η βάση της αέναης παιδείας του, όπου παιδεία σημαίνει και παιδεύω. Καλώς ορίσατε στον αιώνιο μαθητή και νεανία.

Η οικονομία και η πολιτική είναι το κεφάλαιό του, του εφήβου Έλληνα, ο οποίος, πρώτος από όλους τους λαούς εννόησε ότι κεφάλαιο και υπεραξία είναι και αντικείμενο πνευματικό. Κάτι που δεν εννόησε ο Μαρξ, σαν τον Δημόκριτο, που δεν εννόησε ότι το άτμητο άτομο δεν είναι υλικό σωματίδιο αλλά υλικοπνευματικό, όπου για αυτό το λόγο μάζευε τα βιβλία του ο Πλάτων να τα κάψει. Στην πυρά βρέθηκαν και τα βιβλία του Ηγησία, του ονομαζόμενου Πεισιθάνατου, ενός εκ των μεγαλυτέρων φιλοσόφων που θέτει την todestreab ως βάση libido, εμμέσως, δυο χιλιάδες χρόνια πριν τον Φρόυντ. Αυτοί οι υπέροχοι Έλληνες… Πότε θα τους ερμηνεύσουμε ως είναι και όχι ως φαίνεσθαι – ως φαινόμενο, δηλαδή;

Η αξία του Έλληνα φαίνεται εκ της φιλοσοφικής του βάσης και εκ της κριτικής. ...

Ανάσταση και Αθανασία

 του  Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Η έννοια της αθανασίας χάθηκε όταν μια αμοιβάδα* συνάντησε μιαν άλλη. Τότε, το κυτταρόπλασμά της είπε: Εγώ και τα παιδιά μας θα κατακτήσουμε τον κόσμο όλο. Και η άλλη ήταν κόρη της, από μίτωση, απόσχιση εκ του κορμού της.

Η έννοια της αθανασίας βρέθηκε όταν ανακαλύφτηκε το πώς χάθηκε η αθανασία. Διαισθητικά και θολά, εκ πρώτοις. 

Για να γίνω πιο κατανοητός, διαβάστε τα παρακάτω:

Καθαρός λαός είναι αυτός που πλένεται συχνά (είχες δίκιο, Βασίλη…)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

 

Η πατρότητα της έκφρασης αυτής ανήκει στον σημαντικό εκλιπόντα ιστορικό Βασίλη Ραφαηλίδη, ο οποίος μετά από 14 χρόνια δικαιώνεται επιστημονικά.  Σύγχρονα γενετικά δεδομένα μαζί με στατιστικές μεθόδους αποδεικνύουν ότι οι λεγόμενες εθνικές ράτσες έχουν διαμορφωθεί από επιμειξίες, κοινώς, καμία δεν είναι καθαρή. Είμαστε σε γενικές γραμμές όλοι μας ¨κοπρόσκυλα¨.

Το ενδιαφέρον αυτής της έρευνας όσον αφορά τον Ελληνισμό έγκειται στα εξής τρία στοιχεία: Πρώτον, Τα γονίδια των Τούρκων παρουσιάζονται εμποτισμένα στον υψηλότερο βαθμό ακόμη και από την υποτιθέμενη Τουρανική καταβολή τους, από Ελληνικά. Πράγματι, σωστά προσδιόρισε ο Ερντογάν ότι είμαστε συγγενής λαός, αλλά υπό την πραγματικότητα ότι εμείς δεν παρουσιαζόμαστε με Τουρκικά γονίδια. Οι Τούρκοι εμφανίζονται ως μπολιασμένοι Μουσουλμάνοι (ή Αλεβίτες) Έλληνες. Ένα επίσης ενδιαφέρον δεύτερο στοιχείο αποτελεί για εμάς η απόμακρη εθνική μειονότητα των Tu in China, μια Μογγολεοειδής φυλή (πολύ μακράν των Καλάς) που περιέχει μεγάλη ποσόστωση από γονίδια Ελληνικά, πιθανόν λόγω κοινότητας Ελλήνων εμπόρων. Τρίτον, πολύ δραστήριο σε σχέση με τον πληθυσμό εμφανίζεται το Κυπριακού γονίδιο. 

Τη σύγχρονη αυτή μελέτη περί των φυλετικών επιμειξιών που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Science, αξίζει να τη μελετήσετε. Μπείτε στην υπερσύνδεση "A genetic atlas of human admixture history"  των Hellenthal et al, και κάντε κλικ σε έναν επισημασμένο πληθυσμό (ή drop-down από το μενού "Target"). Θα εμφανιστεί ένα μίγμα αναλογίας γονιδίων που συνετέλεσαν στη φυλετική διαμόρφωση του συγκεκριμένου λαού, σε σχέση βέβαια με τα οικολογικά στοιχεία και τις συγκυρίες. 

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Εγώ το έχω πει, οι αριστεροί είναι δεξιοί που διαμαρτύρονται γιατί δεν παίζουν στο καπιταλιστικό παιχνίδι. (Περίπτωση Καρυπίδη)

Σχετικό: Τι ζητά το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συνέδριο από τον ΣΥΡΙΖΑ;

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Τι έκανε ο άνθρωπος;
Επειδή πήρε χαλαρή συνέντευξη από τον Κασιδιάρη;
Σιγά τα ωά, αν η δημοκρατία φοβάται τον φασισμό, η δημοκρατία είναι για φτύσιμο.
Τι άλλο έκανε; Στράφηκε κάποτε κατά του Τσίπρα;
Πάλι σιγά τα ωά, παιδική ασθένεια ήτανε, τότε που βρισκόταν στο στάδιο του προσανατολισμού του. Εάν ο Τσίπρας φοβάται τον Καρυπίδη κάνει λάθος, καλύτερα να φοβάται όσους τον περιτριγυρίζουν.

Αλλά, ευκαιρία είναι να κάνουμε μια τεχνική ανάλυση επί των παραγόντων που κοσμούν τη δεξιά μπουρζουαζία σε σχέση με την αριστερά που κάνει πλησίων της έναν γύρο.

Αριστερός σημαίνει αυτός που κρατά την ασπίδα ως κύριο όπλο προστασίας του. Δεξιός αυτός που κρατά το δόρυ, ενίοτε και ξίφος. Στο αριστερό πλευρό μας είναι το συναίσθημα, η καρδιά, δεξιά το πορτοφόλι, ενίοτε στην κωλότσεπη. Να φοβάσαι τους αριστερούς που φορούν σακάκι, διότι μπροστά από την καρδιά βρίσκεται το συνήθως γεμάτο πορτοφόλι.

Πίσω από τα κλισέ του αριστερού και του δεξιού, βρίσκεται στον μεν αριστερό το συναίσθημα, όσο και στον δεξιό η απληστία. Πολύ συχνά όμως είναι και στον δεξιό το συναίσθημα και στον αριστερό η απληστία. Τι δομεί τις διαφορές; Η απάντηση είναι μια: το ήθος. Και το ήθος δεν προέρχεται μόνο από το σπίτι αλλά και από το μέτρο της ζωής. Το πώς μετράμε τη ζωή έχει σημασία. Σε δεξιούς βρίσκεις αριστερά διαμάντια και το αντίστροφο. Κοινός παράγων είναι το μέτρο και το ήθος, αυτή είναι και η διαφορά.

Επομένως, μη μιλάς για δεξιούς και αριστερούς, φίλε αναγνώστη μου, είναι παρωχημένα αυτά τα πράγματα, μίλησε καλύτερα για ήθος κι απληστία.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Από τον Αισχύλο στο Σήμερα (Προμηθέας δεσμώτης – και ολίγον... από_Επιμηθέα)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Αισχύλος, ο τραγικός των τραγικών, ο υβριστής των θεών, ο κατακριτής των θεσμών, ο πηγαίνοντας στον επίλογο της τραγικής μοίρας των ανθρώπων - καθώς γράφει τους 7 επί Θήβας κι έρχεται ο Σοφοκλής μετά από 50 χρόνια να γράψει την πρώτη και δεύτερη φάση του Θηβαϊκού κύκλου με τον Οιδίποδα τύραννο και τον Οιδίποδα επί Κολωνό - τι θέλει να πει με ον Προμηθέα δεσμώτη; Τι άλλο παρά την τιμωρία του συναισθήματος η οποία οδηγεί σε τραγωδία, αλλά και σε τραγωδία οδηγεί και η ζωή του Επιμηθέα, που ζει με λογική. Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα εν σειρά, για να δούμε επεκτάσεις.
Ο Προμηθέας είναι ο προ των μύθων, του μυθεύματος, δηλαδή του λόγου, της αναλογίας και της λογικής, συναισθηματικός Τιτάνας, ο οποίος δίνει τη φωτιά της γνώσης στον άνθρωπο. Τον μαθαίνει να υπολογίζει, να πράττει με επαλληλία και να μηχανεύεται προάγοντας την επιθυμία. Δεν τον θέλει ζώο, όπως ο πατέρας των θεών, ο Δίας ή Ζεύς, αυτός που διχάζει και ενώνει. Εμμέσως είναι η συναισθηματική φύση του ανθρώπου ο οποίος βρίσκει διεξόδους για το συναίσθημά του και ευ – μηχανεύεται.
Ο Επιμηθέας, ο αδελφός του Προμηθέα, κατά την Ελληνική μυθο-τραγωδία, είναι η άλλη του φύση, ο επί των μύθων, ο επιμελής λογικός και φρόνιμος άνθρωπος, αυτός που ζει με το μυαλό, τη λογική, και όχι από την καρδιά ή το συναίσθημά του. Που ξέρει να υπολογίζει και ποιεί, φρόνιμα πράτων τη δουλειά του. Καταστρέφεται, παρά ταύτα ή ο θεός τον καταστρέφει, στέλνοντάς του μια γυναίκα, ένα ουρί του Παραδείσου, που φέρει μέσα της την απληστία. Και έτσι, μέσω του Επιμηθέα και της απληστίας της γυναικός τιμωρείται η ανθρώπινη φύση.
Εδώ προκύπτει το ερώτημα, μέσω σύγκρισης του Προμηθέα και του Επιμηθέα, όσον αφορά τις πράξεις τους, και την επ’ αυτών, μοίρα τους:

Τις Φταίει;

                   

                        του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

1.  Η Ελλάδα δεν παρουσιάζεται σαν ένα κράτος που το ενώνουν κοινές αρχές και προσανατολισμός αλλά τάφοι.

2.  Το προσωπικό συμφέρον θεωρείται ανώτερο από το συλλογικό. Οι Έλληνες απαξιούν τη συλλογικότητα.

3.  Δεν έχουν κατανοήσει ότι η ευτυχέστερη στιγμή της δημοκρατίας είναι να αναγνωρίζεις τον ανώτερο και αυτός να σε τιμά σαν ίσο.

4.  Η ΕΕ δεν έχει κατανοήσει ότι καθώς είναι ένας sui generis σχηματισμός βασίζεται σε sui generis λαούς.

5.    Στη δημιουργία του Ευρώ υπήρξαν κατασκευαστικά λάθη. Αυτά λέγονται «νοοτροπίες των λαών».

6.   Κανείς λαός δεν τέθηκε προ της δημιουργίας των ιδιομορφικών ευθυνών του.

7.   Το θέμα δεν είναι να αλλάξεις τον κόσμο αλλά να προσδιοριστείς στις αλλαγές από εκείνον. Το πλήθος είναι μια αρχή δαρβινισμού, της επικράτησης του ισχυρότερου. 

8.   Τί θέλω στη ζωή; Είναι μια πρωτογενής ερώτηση που δεν απαντήθηκε ακόμα.

9.   Ο καπιταλισμός είναι το βρακί του φεσωμένου, και καπέλο του η αποκοτιά.

10.  Μη ρωτάς ποιος φταίει, αν δεν κοιταχτείς βαθειά στον εαυτό σου.   

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η ενδιαφέρουσα πλευρά του Νίτσε (Απάντηση τους Γερμανούς για τον ¨Αλκιβιάδη¨)

        του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Οι Γερμανοί κατάλαβαν τον Πλάτωνα αλλά δεν κατάλαβαν τον Νίτσε. Και κατάλαβαν τον Πλάτωνα διότι εφάρμοσαν μια πλατωνική ουτοπία με στρατιώτες, εργάτες και πολιτικούς σοφιστές, μη καταλαβαίνοντας όμως τους δικούς τους διανοητές, όπως τον Γκαίτε, τον Φρόυντ, τον Σοπενχάουερ, τον Νίτσε. Διότι είναι πολέμιοι του Γερμανικού κατεστημένου και λάτρεις του Ελληνοκεντρικού, πριν τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και το σημείο «0» που είναι ο Σωκράτης. Και επεξηγώ: Για ποιους είπε ο Νίτσε ότι ο Θεός απέθανεν, εννοώντας ότι ο άνθρωπος βρίσκεται νεκρός μη εισδύοντας στην Αττική τραγωδία; Για ποιους αν όχι για τους Γερμανούς πρωτίστως έχει την απαισιοδοξία του ο Σοπενχάουερ; Για ποιους αν όχι για την ανθρωπότητα ο Φρόιντ δεν θεωρεί το μυθο-τραγικό ελληνικό πρόσωπο ως ψυχογράφημα των πάντων; Ποιόν αναφέρει με τη λέξη Φάουστ ο Γκαίτε αν όχι τον γεμάτο φάος (φως – αυτόκαυστο σαν λαμπάδα) Έλληνα;  Τι εννοεί με το Faust, γροθιά; Αλλά και αυτήν ακόμα και αν εννοεί, προέρχεται με φως – εστω τραγικό – από την Ελλάδα.

Καλά θα κάνουνε οι Γερμανοί, οι οποίοι αχαρακτηρίστως δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, και δη την πνευματική, και κάνουν πως γνωρίζουν της Ελλάδας, αν συμβαίνει το δεύτερο, πρέπει να καταλάβουν πως ο Αλκιβιάδης, το πλέον δισυπόστατο πρόσωπο της Αττικής ιστορίας, δεν ήταν μέθυσος αλλά αριβίστας και γαμίκουλας. Ό,τι κινείτο, το πηδούσε, εκτός από τον Σωκράτη. Και μπήκε μέθυσος στο σπίτι του Αγάθωνα, στο γνωστό συμπόσιο που ήταν ο Σωκράτης, διότι είχε δείξει ο δάσκαλός του την αγάπη του προς τον στεφανωμένο Αγάθωνα, που πήρε πρώτη νίκη σε τραγικούς αγώνες. Θυμάστε φίλοι Γερμανοί μια ρήση του Αγάθωνα; Θα σας τη θυμίσω από τον Αριστοτέλη. ...

O κος Κουβέλης παρέσχε στήριξη στην κα Ρεπούση (το γλωσσικό ζήτημα)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Δεν υπάρχει γλώσσα νεκρή παρά άνθρωπος αφυδατωμένος. Όλες οι γλώσσες που μιλιούνται, ακόμα και η Λατινική, είναι ζώσες. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην υπάρχει το οποίο να μην είναι ζωντανό, που να μην περιέχει μέσα του το σπέρμα της ζωής, εν υπνώσει ή εν λαθροβιώσει, έστω.
Δια του παρόντος εκφράζω τη λύπη μου για τον κο Κουβέλη, ο οποίος εμφανίζεται υπέρμαχος της νεοελληνικής, της δημοτικής νεοαγγλιστής, θα λέγαμε, και ελπίζω ότι δεν θα τον δούμε αργότερα να βρίσκεται και τιμητής των γκρίνγλιsh. Kαι είναι κρίμα, δυο φορές κρίμα για τον ηγέτη της αριστεράς που θεωρεί την παλιά μας Ελληνική και πρώην διεθνή γλώσσα και μελλοντικά πάλι αναδυόμενη, ως «πεθαμένη».
Δεν έχω καμιά διαφορά με τον κο Κουβέλη, αντιθέτως, τον συμπαθώ τον άνθρωπο διότι φαίνεται μορφωμένος. Όμως, «άλλο το φαίνεσθαι και άλλο εστί το είναι» όπως μας λέει ο Παρμενίδης, τον οποίο πιθανολογώ ότι γνωρίζει ο κος Κουβέλης.
Η υπο-κουλτούρα υπήρξε πάντα δυστυχώς ο ρετροϊός της αριστεράς, που της έριχνε το δέρμα, εμφανίζοντάς την απεχθή. Για αυτό η επιφύλαξη πολλών και η απόσχισή τους εάν ήταν φιλόσοφοι και αναζητητές της αλήθειας από την αριστερά.
Η αριστερά είναι γεμάτη σκιές φυγής από τον πνευματικό της οίκο, διότι οι ηγέτες της...

Η Δεξιά τρίβει τα χέρια της (όταν η Αριστερά δείχνει ότι έχει πνευματικούς οδηγούς τύπου κας Ρεπούση)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Η κα Ρεπούση αποτελεί μιαν ιδιάζουσα περίπτωση παιδικής νόσου της Αριστεράς, η οποία είναι κάτι σαν ανεμοβλογιά ή οστρακιά που αναμφίβολα δημιουργεί σημάδια. Σημάδια που παραμορφώνουν το πρόσωπο του συναισθηματικού αριστερού παιδιού και οδηγούν στην αλλαγή του χαρακτήρα του και μετά στην κακεντρέχειά του και σε απωθημένα.

Και επεξηγούμαι.

Τα αιρετικά λεχθέντα σε πλείστα θέματα της κας Ρεπούση περιέχουν αναμφίβολα ένα ψήγμα αλήθειας, αλλά το ψήγμα αυτό να παρουσιαστεί ως η αλήθεια και η αλήθεια να γίνει ψήγμα, είναι μη επιτρεπτόν, αποτελώντας ύβρη. Σαφώς στη Σμύρνη κατά την οπισθοχώρηση, όταν στα πρόθυρα βρισκόντουσαν οι Τούρκοι, οι Τσέτες και οι Κούρδοι, υπήρχε στους άμαχους Έλληνες συνωστισμός φευγιού, αλλά να θεωρηθεί ο συνωστισμός ως αιτία πνιγμού είναι σαν να σε κυνηγούν οι λύκοι και να πουν ότι πέθανες από συνωστισμό για να μπεις σε βάρκα. Κατά τον τρόπο αυτό λίγο απέχει να υποστηριχθεί και το ότι έφταιγε η προκυμαία που δεν ήταν αρκούντως ευρύχωρη, αντί οι καταφθάνοντες λύκοι.      

Κάτι ανάλογο κάνει η κα Ρεπούση και με τα αρχαία Ελληνικά, θεωρώντας τα «νεκρή γλώσσα», και είναι δυο φορές κρίμα που έχει ασχοληθεί με ανθρωπιστικές επιστήμες, στις οποίες υποτίθεται ότι ανήκει και η φιλοσοφία της γλώσσας. Και δεν μπορούμε να πούμε, μετά τον Βιντγκενστάιν, ούτε ότι η γλώσσα δεν είναι απαραίτητη και στα μαθηματικά, γιατί τα μαθηματικά ανήκουνε στη γλώσσα. Διότι η γλώσσα είναι η βάση της σκέψης μας. Αυτά θα έπρεπε να τα ξέρει η κα Ρεπούση, αλλά και κάθε σύγχρονος μαθηματικός, είτε ανήκει στο αριθμητικό Πυθαγόρειο θεώρημα είτε στα υπερπεπερασμένα μαθηματικά του Καντόρ στα οποία οι αριθμοί στο μέλλον θα γυρνούν σε γλώσσα. Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι νεκρή γλώσσα, είναι η γλώσσα του μέλλοντος.

Κατά τον τρόπο αυτό η Αριστερά, δείχνοντας ότι τον αντιπροσωπεύει η κα Ρεπούση...

«Φεστιβάλ» Επιδαύρου. Ακόμα και εκεί ευτελισμός (Τι κάνει ο Υπουργός Πολιτισμού;)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

   Είχα χρόνια να πάω να παρακολουθήσω παράσταση στο λεγόμενο (κακώς) Φεστιβάλ Επιδαύρου (διότι φεστιβάλ σημαίνει φιέστα, γιορτή, ενώ κανονικά δεν είναι γιορτή, είναι προσκύνημα). Παλιά πήγαινα πάρα πολύ συχνά, όταν όμως παντρεύτηκα, επειδή ζούσα την τραγωδία μου κατ οίκον, το έκοψα. Τώρα που ξανάνιωσα άνθρωπος, το επισκέφτηκα πάλι. Όμως, έπαθα σοκ. Ο ευτελισμός της ιερότερης στιγμής και του μέγιστου επιτεύγματος των Ελλήνων, που προΐσταται της φιλοσοφίας, της ακρόπολης, της δημοκρατίας, των μαθηματικών, και ειδικά της εκσπερμάτωσης του νου, δηλαδή του οργασμού του, η τραγωδία, με χτύπησε κατακούτελα, νοιώθοντας τουρκομπαρόκ.
   Μόλις μπαίνεις, κατ’ αρχήν, αντί να δεις αφίσες της παράστασης, κυριαρχούν στατό υπερμεγέθη γράφοντας «Γουρουνόπουλο 15 ευρώ», σε σημείο που νόμιζα ότι μπήκα σε άλλο μέρος. Γρανίτες πολύχρωμες και κύμβαλα αλαλάζοντας «περάστε». Ντράπηκα, αισθάνθηκα ευτελισμένος.
   Δεν μιλώ για την παράσταση, τις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή, που πιστεύω ότι είναι το πιο υποβαθμισμένο έργο του, στο οποίο ο σκηνοθέτης θα έπρεπε να του δώσει βάθος για να το αναδείξει.
   Η μοντερνοποίηση και η αποδόμηση προϋποθέτουν και αναδόμηση μετά, ειδικά πάνω σε αυτό που καλείται «ύβρις», και τη μόνη ύβρη που ένοιωσα ήταν απέναντι στον εαυτό μου. Εκεί, ο σκηνοθέτης πέτυχε, και πέτυχε και σε ένα άλλο πράγμα, σεβάστηκε ομολογουμένως το χώρο, αλλά δεν σεβάστηκε τον συγγραφέα. Ας είναι. Αν και είχα μερικές επιφυλάξεις για τη διανομή, η Φιλαρέτη Κομνηνού πάταγε πράγματι γερά αλλά την ήθελα σε άλλο ρόλο, ο χορός καλός αλλά έλλειπε η «φωνή», όντως θαυμάσια προσπάθεια για τα νέα κορίτσια, θα σταθώ στον Ηρακλή. Παναγιά μου, τι Ηρακλής είναι αυτός, τι ψηλούς κοθόρνους έχει, γιατί αφού είναι σχεδόν νεκρός πετάγεται σαν να μην έχει τίποτα και σχεδόν χορεύει, άκουγα ένα μικρό παιδί, πίσω μου να ρωτάει τον πατέρα του. Σ...σώπα μικρέ, του είπα, είναι ιερή στιγμή, το θέατρο από μίμηση πράξεως τελείας γίνεται της υποτελείας.
   Ο σκοπός μου όμως δεν ήταν να κάνω κριτική, αλλά να πω ότι για τους ανθρώπους του θεάτρου αποτελεί πρόκληση ο μοντερνισμός, για τα θέατρα όμως των ανθρώπων χρειάζεται κάτι κλασικό, μπας και γίνουν άνθρωποι του θεάτρου. Διότι το θέατρο είναι παιδεία, δεν είναι παιδ(ε)ιά. Δεν είναι καν φεστιβάλ η Επίδαυρος, είναι σχολειό και εκκλησία. Δεν είναι καν πανηγύρι, είναι σκέψη. Δεν είναι καν σκέψη, είναι ζωή. Πώς, γαμώ το, θα αλλάξουμε αυτό τον τόπο, αν δεν αλλάξουμε πολιτιστικά τον εαυτό μας; Και ο εαυτός μας δεν αλλάζει όταν πας στην εκκλησιά και απέξω αντί να γράφει για το κερί, γράφει ότι εδώ το γουρουνόπουλο κάνει 15.
   Α, αυτή την εβδομάδα η Επίδαυρος έχει Γκόλφω…

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Γιατί πρέπει να προσεχθεί ο ΤΑΡ

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

1. Διότι αποτελεί γεωστρατηγικό δίκτυο. Και μέσω αυτού, της διαδρομής Αζερμπαϊτζάν - Τουρκία - Ελλάδα - Αλβανία - Ιταλία, η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσον δυο εχθρικών χωρών, παραδοσιακά, και δυο φιλότουρκων κρατών, συμφεροντολογικά.

2. Διότι οι αγωγοί υποκρύπτουν δίκτυο κατασκοπίας. Η Σουηδία και η Γερμανία θεωρούσαν τον αγωγό Nord Stream, ως φορέα κατασκοπίας των Ρώσων. Οι αγωγοί μεταφέρουν και οπτικές ίνες, που δύνανται να χρησιμοποιηθούν ως μέσα υποκλοπής στρατιωτικών μυστικών, ιδιαίτερα επικίνδυνων για την ασφάλεια μιας χώρας. Και η Βόρεια Ελλάδα, από την οποία περνά ο αγωγός, έχει μεγάλο στρατιωτικό ενδιαφέρον.

3. Διότι αποτελεί, ειδικά για την περίπτωση της Θράκης, ένα βήμα προς τον διαχωρισμό της Τουρκίας σε μουσουλμανικά κρατίδια. Η Ευρωπαϊκή Τουρκία μέσω του αγωγού θα αποτελεί το προς βορρά Ευρωπαϊκό τόξο, ενώ το προς ανατολάς θα αποτελεί το ασιατικό ήμισύ του. Η λαβή θα είναι η Κων/λη. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με τα υποτιθέμενα γεωστρατηγικά σενάρια κατάτμησης της Τουρκίας και επέκτασης της Ευρωπαϊκής προς τη Θράκη, αποτελεί ένα εφιαλτικό σενάριο περί του μακροπρόθεσμου οφέλους του αγωγού για τη χώρα μας.

4. Οι αγωγοί σχετίζονται και με τη στρατιωτική – πολιτική επέκταση. Ο Ελληνικός παράγων συμμετοχής στο έργο είναι με ελάχιστο ποσοστό, άρα, δημιουργεί προϋποθέσεις ελάχιστης παρουσίας και πολιτικο-στρατιωτικής δυνατότητας. Ο αγωγός μοιάζει με ένα δίκτυο ενέργειας, που στη συγκεκριμένη περίπτωση μετέχει ελάχιστα ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας που λέγεται Ελλάδα, με ότι αυτό συνεπάγεται στα δικαιώματα του παροχέα, στα οποία ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να αντιταχθεί, παρά ελάχιστα

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"