Δημήτρης Λιαντίνης: Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς - Το Τελευταίο Βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη (VIDEO - pdf)

“Να υπάρχεις Ελληνικός, δηλώνει τέσσερις τρόπους συμπεριφοράς. Ότι δέχεσαι την αλήθεια, που έρχεται από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την ομορφιά, γιατί η ομορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου. Και κυρίως αυτό: Ότι αγαπάς τον άνθρωπο, καθώς ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στον κόσμο.”

― Δημήτρης Λιαντίνης, Τα ελληνικά

«Σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά το κρίμα των δασκάλων είναι πως διδάσκουν το μάθημα χωρίς να γνωρίζουν το περιοχόμενο. Διδάσκουν δηλαδή την Αρχαία Ελληνική, αλλά δεν ξέρουν τους αρχαίους Έλληνες.»

― Δημήτρης Λιαντίνης, Τα ελληνικά

 

Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. 

Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. 

Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. 

Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! 

Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Στις τέχνες, καθώς και στη φιλοσοφία, από ένα σημείο και ύστερα δεν λέγεται πια τίποτε το καινούργιο. Μετά τους Έλληνες κάθε μεγάλο έργο είναι μεγάλο κατά την έννοια ότι εμφανίζεται με καινούργια μορφή, με αλλιώτικο τρόπο, με διαφορετική έκφραση.

Ο Δάντης είναι η προέκταση του Βιργίλιου, και ο Βιργίλιος του Ομήρου. Ο Γκαίτε είναι η προέκταση του Σαίξπηρ, και ο Σαίξπηρ του Αισχύλου. Ο Κάτουλος είναι προέκταση του Αρχίλοχου, και ο Μπάυρον του Κάτουλου. Ο Λουκρήτιος είναι προέκταση του Επίκουρου, και ο Ενγκελς του Λουκρήτιου.

Ο Καβάφης χωρίς την Παλατινή Ανθολογία θα έδειχνε στα μάτια μας ο Καβάφης είναι ποιητής οπτικός, είναι γλύπτης- μισοσβησμένο ψηφιδωτό. Και η «ηλιακή μεταφυσική» του Ελύτη είναι ανάσταση θανάτου της ποίησης του Σολωμού, όπως και το φως της ποίησης του Σολωμού είναι ανάσταση θανάτου της ποίησης του Πλάτωνα.

Ποιος είναι ο καλύτερος στίχος της νεοελληνικής ποίησης; Κατά την περίπτωση πολλοί είναι, θα ειπούν πολλοί. 

Ωστόσο εγώ θα απαγγείλω ένα για όλες τις περιπτώσεις :

Η περίφημη ανθρωποκεντρική Θεία Κωμωδία και το μεγάλο ταξίδι του Δάντη - Dante e il gran viaggio

Oμεγαλύτερος Ιταλός ποιητής και φιλόσοφος του Μεσαίωνα και ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, ο Δάντης Αλιγκιέρι, γεννήθηκε την 1η Ιουνίου του 1265 και πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1321. 

Ο Δάντης έμεινε περισσότερο γνωστός για το επικό του ποίημα Commedia, το οποίο μετονομάστηκε σε Θεία Κωμωδία (La Divina Commedia). Επηρέασε βαθιά όχι μονο τη θρησκευτική φαντασία αλλά και όλες τις επόμενες αλληγορικές κατασκευές στη λογοτεχνία.

Ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο, το φανταστικό ταξίδι του στον Άδη, το οποίο ξεκινά – κατά την πιθανότερη εκδοχή – την Μεγάλη Παρασκευή του 1300, στις 8 Απριλίου και ενώ ο Δάντης είναι τριάντα πέντε ετών. 

Το ταξίδι παρουσιάζεται ως αληθινό, κυρίως μέσω της χρήσης πλήθους στοιχείων που παραθέτει ο Δάντης σχετικά με αυτό και των λεπτομερειών που δίνονται με πολύ μεγάλη ακρίβεια. 

Κατά το πέρασμά του από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, ο ποιητής συνοδεύεται από τον δάσκαλό του Βιργίλιο, ενώ η πορεία του στον Παράδεισο γίνεται με την παρουσία της Βεατρίκης, ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει το γυναικείο πρότυπο κατά τον Δάντη και βασίζεται πιθανότατα στη Βεατρίκη Πορτινάρι, υπαρκτό πρόσωπο στη ζωή του.

Η περίφημη κόλαση του Dante:

Βραβεύτηκε η πρωτοπόρα Διεθνούς φήμης ερευνήτρια Βάσω Αποστολοπούλου που νικά με την ανοσοθεραπεία καρκίνο και σκλήρυνση κατά πλάκας

Ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της Δρ Αποστολοπούλου, είναι η ανάπτυξη της ανοσοθεραπείας στη θεραπεία του καρκίνου

επιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea

Άλλη μια σημαντική διάκριση για την ομογενή επιστήμονα της Αυστραλίας Βάσω Απστολοπούλου.

Άλλο ένα βραβείο στην πρωτοπόρα ερευνήτρια Βάσω Αποστολοπούλου που νικά τον καρκίνο γιατί με το έργο της η καταξιωμένη Ελληνίδα της Αυστραλίας προωθεί τις ανθρωπιστικές αξίες του Ελληνισμού. 

Τιμήθηκε σε εκδήλωση που έγινε στο αμφιθέατρο του Αρχαιολογικού Μουσείου της Πάτρας. Ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της Δρ Αποστολοπούλου, είναι η ανάπτυξη της ανοσοθεραπείας στη θεραπεία του καρκίνου, μια θεραπεία που χρησιμοποιείται σε εκατοντάδες εργαστήρια σε όλον τον κόσμο. 

Με βάση αυτήν τη θεραπεία η Δρ Αποστολοπούλου προχώρησε στην ανάπτυξη δύο εμβολίων για τον καρκίνο του μαστού και για τον καρκίνο των ωοθηκών.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ H ΒΑΣΩ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ:

Εμφύλιος και Έλληνες! Το "κουσούρι" που έστειλε τον Κολοκοτρώνη φυλακή! - VIDEO

"Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα,των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι ... Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, και Μαμμωνάδες βάρβαροι,και χαύνοι λεβαντίνοι, λύκοι ώ κοπάδια οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη." Κωστής Παλαμάς 

Έχουμε τον “εμφύλιο” μέσα μας, εμείς οι Έλληνες; Δεν μπορεί να μην το σκεφτείς ,διαβάζοντας την ιστορία μας ,αλλά και ζώντας το σήμερα. Η κρίση έχει αναδείξει αυτή την “άρρωστη” πτυχή της εθνικής μας ιδιοσυγκρασίας. Δεν είναι κάτι νέο,αλλά πάντα θέλουμε να πιστεύουμε ότι το ΄χουμε ξεπεράσει.

Από την ανάσταση του Έθνους το 1821 , το “κουσούρι” αυτό μας βασανίζει και μας κρατά πίσω. Σαν σήμερα το 1825 εμείς οι Έλληνες συλλάβαμε και φυλακίσαμε …τον Κολοκοτρώνη. 

Για πρώτη φορά, γιατί ακολούθησε κι άλλη το 1833!

Διαβάστε την ιστορία. Έχει τη σημασία της και ίσως μας κάνει όλους να σκεφτούμε ότι το ζητούμενο ειδικά αυτή τη περίοδο δεν είναι “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”, αλλά να μπορέσουμε όλοι μας να θρέψουμε τις δικές μας “κατσίκες”.

Πως και γιατί …φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη:

Νίκος Καζαντζάκης-Ελ Γκρέκο: Τόσο μεγάλοι, μα και τόσο διαφορετικοί [Προσεγγίσεις στη ζωή και το έργο τους]

Του Σήφη Μιχελογιάννη 

Η «Αναφορά στον Γκρέκο», το τελευταίο σπουδαίο έργο, μια μυθιστορία ή μια αυτοβιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη προσδιορίζει ή και οριοθετεί μια προσέγγιση, μια συνάντηση, δύο μεγάλων Ελλήνων, δύο μεγάλων Κρητικών. Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο μέγιστος της ελληνικής πεζογραφίας με τις πεντακόσιες ογδόντα (580) εκδόσεις στο εξωτερικό σε σαράντα (40) ξένες γλώσσες αναφέρεται στον μεγάλο Δομήνικο Θεοτοκόπουλο που άκμασε στην Ισπανία και έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο.

Πέρασαν βέβαια 2-3 αιώνες από το θάνατο του Ελ Γκρέκο για να κατανοήσουν οι Ευρωπαίοι ειδικοί την πραγματική αξία της τέχνης του και να τον αποδεχθούν οι απλοί πολίτες. Μπορεί σε αυτό να έπαιξε ρόλο το ότι η τεχνοτροπία του, η φιλοσοφία του θα έλεγα, ήταν εξπρεσιονιστική. Επίσης η νοοτροπία του ήταν κατά βάση νοοτροπία ανθρώπου μοναχικού. Όπως λέγεται, το ταλέντο τρέφεται στη μόνωση.

Πρέπει δε να προσθέσουμε σε όλα αυτά πως θεωρείται ότι το έργο του Ελ Γκρέκο επηρέασε τον Πικάσο, ότι ήταν προπομπός του κυβισμού του Πικάσο και ότι επηρέασε ακόμα και τους σουρεαλιστές. Έτσι κατανοούμε πόσο ήταν το έργο του καινοτόμο, αντικλασσικό και εικονοκλαστικό και δύσκολα αποδεκτό στην εποχή του.

Συνήθως σε εμάς τους Έλληνες και ειδικά στους Κρητικούς, μας γεμίζει με . . .

Η Μάχη του Κερατσινίου Στις 4 Μαρτίου 1827, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποκρούει επίθεση του Κιουταχή στο Κερατσίνι, περιοχή βόρεια του Πειραιά, και του προξενεί βαρύτατες απώλειες

Πηγή εικόνας: «Καραϊσκάκης - Ο Σταυραετός της Ρούμελης», Εκδόσεις Στρατίκη

Στις 4 Μαρτίου 1827, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποκρούει επίθεση του Οθωμανού πολέμαρχου Μεχμέτ Ρεσίτ Πασά (γνωστού ως Κιουταχή) στο Κερατσίνι, περιοχή βόρεια του Πειραιά, και του προξενεί βαρύτατες απώλειες. Η Μάχη του Κερατσινίου ανέδειξε για μία ακόμα φορά τα ηγετικά προσόντα του «γιου της καλογριάς», που τον επόμενο μήνα θα σκοτωνόταν εντελώς άδοξα στο Φάληρο προς ζημία της Επανάστασης.

Βρισκόμαστε στο έβδομο έτος του εθνικού ξεσηκωμού και οι Τούρκοι πολιορκούσαν την Ακρόπολη, από τον Ιούλιο του 1826. Ο Καραϊσκάκης, έχοντας ήδη απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης, με λαμπρότερο παράδειγμα την επική Μάχη της Αράχωβας (18-24 Νοεμβρίου 1826), είχε διαισθανθεί ότι τυχόν πτώση του «Κάστρου της Αθήνας» θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία της Επανάστασης, που βρισκόταν ήδη σε κρίσιμο σημείο μετά την πτώση του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826) και τις επιτυχίες του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.

Από την Ελευσίνα, όπου βρισκόταν, θεώρησε αναγκαίο να καταλάβει την περιοχή του Κερατσινίου για να διασφαλίσει αφ’ενός τα νώτα του από τη θάλασσα και αφ’ ετέρου ν’ ανοίξει δρόμο προς την Ακρόπολη διαμέσου του Δαφνίου και του Ελαιώνα για να ανακουφίσει τους πολιορκημένους. Πίστευε ότι η διαδρομή αυτή θα του εξασφάλιζε την προστασία του στρατού του από το εχθρικό ιππικό, ενώ έχοντας ως ορμητήριο το παραθαλάσσιο Κερατσίνι θα μπορούσε να εφοδιάζονται ευκολότερα οι δυνάμεις του από τα πλοία.

Στις 2 Μαρτίου ο Καραϊσκάκης έφθασε με τους άνδρες του στην περιοχή και οργάνωσε το σχέδιό του. Ο Κιουταχής, που πολιορκούσε την Ακρόπολη, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη του παλιού του γνώριμου στο Κερατσίνι, έσπευσε την επομένη με 800 άνδρες να κατασκοπεύσει τις κινήσεις του. Κατέλαβε ένα λόφο στο νότιο ύψωμα του Κορυδαλλού, που τότε οι Αθηναίοι ονόμαζαν λόφο του Σαρδελά κι έστησε δύο κανόνια. Την ίδια ημέρα ενεπλάκη σε αψιμαχίες με τους άνδρες του Καραϊσκάκη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Στις 4 Μαρτίου επανέλαβε την επίθεση με πολύ ισχυρότερη δύναμη, που την αποτελούσαν, σύμφωνα με ορισμένους απομνημονευματογράφους, 3.000 πεζοί και 400 ιππείς (άλλες πηγές αναφέρουν μεγαλύτερο αριθμό: 4.000 πεζούς και 2.000 ιππείς). Αρχικά στράφηκε σ’ ένα οχυρωμένο μετόχι, που το υπερασπίζονταν ο Τούσας Μπότσαρης, ο Γαρδικιώτης Γρίβας και ο Νικόλαος Κασομούλης, με τους λιγοστούς άνδρες τους. Αφού το κανονιοβόλησε, ετοιμάστηκε γύρω στο μεσημέρι για την τελική έφοδο.

Βλέποντας ο Καραϊσκάκης την κρισιμότητα της κατάστασης, επιχείρησε αντιπερισπασμό, τον οποίο όμως αντιλήφθηκε ο Κιουταχής και χώρισε τις δυνάμεις του στα δύο. Η ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών του μετοχίου καθήλωσε τους Τούρκους, οι οποίοι αργότερα αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, όταν εμφανίστηκε το ιππικό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, που τους προξένησε βαρύτατες απώλειες. Την ίδια ώρα κατέφθασαν ενισχύσεις από τη γειτονική Καστέλα, ολοκληρώνοντας την ήττα του Κιουταχή.

Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές για τη δύναμη που παρέταξαν. Οι νεκροί ανήλθαν σε 300 και οι τραυματίες σε 500 άνδρες. Οι Έλληνες έχασαν 3 άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν περί τους 25. Ο Μακρυγιάννης αναφέρει στα «Απομνημονεύματά» του ότι οι υπερασπιστές της Ακρόπολης, βλέποντας από μακριά την εξέλιξη της μάχης, βγήκαν και χτυπήθηκαν με τους πολιορκητές. Η πληροφορία αυτή, σύμφωνα με τους ιστορικούς, φαίνεται υπερβολική, γιατί οι Αθηναίοι δεν ήταν δυνατό να έχουν ακριβή αντίληψη της μάχης στο Κερατσίνι. Ωστόσο, η αναφορά του Μακρυγιάννη απηχεί το κλίμα γενικής ευφορίας και του αναπτερωμένου ηθικού των Ελλήνων, μετά τη μεγάλη νίκη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι.

Ο «Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης», όπως τον αποκάλεσε ο Κωστής Παλαμάς, απέδειξε για μία ακόμη φορά τις στρατιωτικές του ικανότητες στο πεδίο της μάχης, έχοντας υπό τις διαταγές του άνδρες απειθάρχητους που δεν συγκροτούσαν ούτε κατά διάνοια τακτικό στράτευμα. 

Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, θα του αφαιρεθεί η αρχιστρατηγία της Ρούμελης με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, οπότε τα πράγματα θα πάρουν διαφορετική τροπή με την ανάληψη της αρχηγίας του στρατού από τον άγγλο φιλέλληνα Ρίτσαρντ Τσορτς.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/904?utm_campaign=content&utm_source=onesignal&utm_medium=web-push

© SanSimera.gr

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Επανάσταση του 1821: Η αλήθεια και η μυθολογία – Το ιδεολόγημα του Κρυφού Σχολειού (Η΄)

Το Εικοσιένα. Έχουμε ως την ώρα
την ιστορία του; Φοβάμαι πως όχι.
Την μυθολογία του; Φοβάμαι πως ναι.

Κωστής Παλαμάς ( Άπαντα 10,17) 

«Σε μια και μόνη περίπτωση ο ατέρμονος πόλεμος των ποιμενικών φύλων και των ληστών ηρώων ενάντια σε οποιαδήποτε αληθινή κυβέρνηση συγκεράστηκε με τις ιδέες του αστικού εθνικισμού και της Γαλλικής Επανάστασης : στον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα (1821-30). Ήταν συνεπώς φυσικό η Ελλάδα να γίνει θρύλος και πηγή έμπνευσης των απανταχού εθνικιστών και φιλελευθέρων. 

Γιατί μόνο στην Ελλάδα ένας ολάκερος λαός ξεσηκώθηκε ενάντια στον κατακτητή με τρόπο που θα μπορούσε εύλογα να ταυτιστεί με την υπόθεση της ευρωπαϊκής αριστεράς. Και αντίστροφα , η υποστήριξη της ευρωπαϊκής αριστεράς με ηγέτη τον Λόρδο Βύρωνα, που πέθανε στην Ελλάδα , συνέβαλε σημαντικά στην πραγμάτωση της ελληνικής ανεξαρτησίας».

Αυτή η σημείωση του Ε.J. Hobsbawm («Η εποχή των Επαναστάσεων 1789-1848», σ. 203-204, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2002) δείχνει πόσο η Επανάσταση του Εικοσιένα και ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας εγγράφονται στη δυναμική των εξεγέρσεων που στηρίχθηκαν στο Διαφωτισμό τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και τα φιλελεύθερα προστάγματα.

Αυτή ακριβώς την εγγραφή η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα προσπάθησε και προσπαθεί να την περιορίσει στα στενά όρια των επιδιώξεών της. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μεγάλη Ιδέα που κυριάρχησε τον 19ο αιώνα μέχρι και τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου μέχρι να θαφτεί οριστικά με την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού. 

Στο όνομα αυτών των επιδιώξεων χτίστηκαν μύθοι και εύκολες ιδέες , οικοδομήθηκαν ιδεολογικοί μηχανισμοί για να στηρίξουν τα συστήματα της εξουσίας. ...

«…ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία…»

Παγκόσμια Μέρα Ποίησης η σημερινή. 

 Ανάμεσα στις διαχρονικές δημιουργίες του οικουμενικού Τούρκου ποιητή Αζίζ Νεσίν το – οδυνηρά επίκαιρο – ποίημά του «Σώπα, μη μιλάς» 

(η συγκλονιστική απαγγελία από την Μαριέττα Ριάλδη):

 

«Γύφτε λαέ, άκουσέ με!… Το πρωτόσταλτο είμαι/

σημάδι από την πλάση που θάρθει-/

κ’ ύστερα κι από ποιους καιρούς και χρόνια πόσα!/

Ένας εγώ, και ζω για χίλιους./

Γύφτε λαέ, άκουσέ με…- δε σου μίλησε/

προφήτης σου ποτέ σαν τη δική μου γλώσσα! (…)

Ο Νόμος, όταν απ’ τη γνώμη του σοφού/

δε δίνεται σαν κάτι τι θεόσταλτο,/

στραγγουλιστής και πνίχτης είναι ο Νόμος!/

Πνοή του Νόμου, που τα πάντα κυβερνά,/

μέσα μας είν’ εμάς ο Νόμος, αητομάτης!/

Νόμος, εμάς, νυχτοήμερα και πάντα, ο δρόμος!/ (…)

Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί/

τα πόδια να φιλήσουμε του δυνατού,/

σαν τα σκουλήκια που πατεί μας/

μα για ν’ αντισταθεί με το σπαθί,/

βρέθηκε σαν πολύ στοχαστική/

και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή μας./ (…)»

                                                                   Κωστής Παλαμάς

***

«Γράφω για κείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν...

Τα βουνά ως πλαίσιο του πολιτισμού και της ιστορίας των Ελλήνων

Διάλεξη του ιστορικού κ. Μάρκου Γκιόλια στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ευρυτάνων με τίτλο “Τα Βουνά ως πλαίσιο του Πολιτισμού και της Ιστορίας των Ευρυτάνων – Τα Βουνά στην ψυχή του Ευρυτανικού λαού”

Ένας μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, ο Hegel, αξιοσκοπώντας τα συστατικά στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τόνισε πως η Ελλάδα προσφέρει το γαλήνιο κι ανεπανάληπτο θέαμα της δροσερής νεότητας του πνεύματος. Η αιώνια αυτή δροσερότητα του ελληνικού πνεύματος, λέγει ο Hegel, ξεκινάει από την ελληνική φύση. Ο Πάνας ήταν θεός των δασών και των βουνών και προστάτης των βοσκών. Διέτρεχε τα βουνά και τα λαγκάδια, παίζοντας τον αυλό που εφεύρε ο ίδιος. Τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων, τον Δία, η ελληνική φαντασία τον τοποθέτησε πάνω στον Όλυμπο, στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας.

Η πνευματική δημιουργία του ευρυτανικού λαού είναι βαθιά ζυμωμένη με τα βουνά, κατεξοχήν χώρα των βουνών είναι η Ευρυτανία. Τα βουνά με την ομορφιά τους και το θρύλο τους, με την ποιητική γραφικότητα και την αγέραστη παρουσία τους μέσα στο χρόνο, δεσπόζουν στη φαντασία και στην ψυχή του λαού. Τόσο η ποίηση και η μουσική, όσο και οι παροιμίες και οι άλλες μορφές του λαϊκού καλλιτεχνικού βίου, είναι ολόπλευρα επηρεασμένες από τη γοητεία των βουνών.

Από την απώτατη εποχή της αρχαιότητας, ο λαός έστρεψε τους λογισμούς και τη φαντασία του προς τα βουνά, βλέποντάς τα όχι μόνο σαν μια αισθητική, μα και σαν μια κοινωνική έκφραση του βίου του. Τα βουνά για τον ευρυτανικό λαό δεν υπήρξαν απλώς ορθόστητοι και άψυχοι γεωφυσικοί όγκοι. Υπήρξαν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας σε όλη την ιστορική διαδρομή του. Η μουσική και το τραγούδι του είναι βαθιά διαποτισμένα και συνυφασμένα με την παρουσία των βουνών, με την ομορφιά και το ψήλωμά τους, με τη λυγεράδα και την αταπείνωτη περηφάνια τους. Τα βουνά για την ψυχή του λαού στάθηκαν αληθινά σύμβολα ευψυχίας και παλικαριάς, αρετής και ανδρειοσύνης. Υπήρξαν ακόμα τα ευρυτανικά βουνά ενδιαιτήματα θεών, φωλιές και λημέρια των κλεφτών, ταμπούρια της ελευθερίας, οχυρά προστασίας και διαφύλαξης του λαού. Η ποιητική ανάταση και η ψυχική λεβεντοσύνη του λαού έχουν κάτι από την επιβλητική και μεγαλοδύναμη παρουσία των βουνών. Η αρρενωπή ποίησή του, καθώς και η γλώσσα του, η σκέψη του, ο συναισθηματισμός του, ο χαρακτήρας του, όλα αυτά δεν είναι άσχετα με τη δυναμική παρουσία των βουνών στη ζωή του. Τόσο στις πικρές ιστορικές συμφορές, όσο και στους χαρούμενους θριάμβους, στις ένδοξες νίκες ή στις πικρές ήττες του, τα βουνά δέθηκαν απόλυτα με τη ζωή του.

Τούτο σημαίνει πως τα βουνά δέθηκαν απόλυτα με την ψυχή και την τέχνη του λαού, με το τραγούδι και τη μουσική του, καθώς και με όλες τις άλλες μορφές και εκδηλώσεις του λαϊκού πολιτισμού. Σε όλα σχεδόν τα τραγούδια του λαού, το βουνό προβάλλει σαν ένα αιώνιο και απέθαντο σύμβολο δημιουργίας, που δένεται με τη χαρά, με τον πόνο, με τη νίκη, με το θρίαμβο, με την ξενιτιά, με τον έρωτα:

Όσα βουνά κι αν πέρασα, όλα τα παραγγέλλω
βουνά μου μη χιονίσετε, κάμποι μη παχνιστείτε…

Γ. ΡΙΤΣΟΣ: «ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΛΕΣ ΟΛΑ ΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΦΩΣ…»

«Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη.
Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως».

——–
Σε κάθε βήμα, πρόσεχε, κάτου απ’ το χώμα
ζούνε οι νεκροί μας, ζούνε οι σκοτωμένοι μας,
μην τους χτυπήσεις την καρδιά με το βήμα σου, πρόσεχε,
γιατί αγρυπνάνε πάντα οι σκοτωμένοι,
γιατί ακούνε οι σκοτωμένοι,
οι σκοτωμένοι βλέπουν και κρίνουν.
——–
Δεν έχω καιρό να κουραστώ. Δεν έχω καιρό να σταυρώσω τα χέρια μου.
Δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω, να μη σκοτώνομαι.
Δος μου το χέρι σου- κι απ’ την αρχή- μιαν άλλη αρχή.
——–
Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς.
Περπάτα.
——–
Βήματα, βήματα,
βήματα σαν τις σάλπιγγες της δικαιοσύνης,
βήματα σαν τα τύμπανα της ελπίδας,
είμαστε πολλοί, είμαστε όλοι,
βήματα που βαδίζουν σίγουρα στο μέλλον.
Ο ήλιος είναι το ζήτω του λαού καρφωμένο στο διάστημα,
ετούτες οι φωνές θα μείνουν τυπωμένες στην πρόσοψη της ιστορίας,
ένας δεν έχει χέρια- του φυτρώνουν φτερά,
ένας πηδάει τη μάντρα,
τα λεωφορεία σταμάτησαν μπρος σ’ ένα τείχος από ζήτω,
τρέχουνε τα καρότσια των αναπήρων σπρωγμένα από τα ζήτω,
η ευτυχία λοιπόν δεν είναι παραμύθι- περπατά.
——–
Ακούστε πώς σφυρίζει τούτος ο άνεμος.
Είναι μεγάλος τούτος ο άνεμος, είναι χαρούμενος
φεγγοβολάει από χιλιάδες περιστέρια
φεγγοβολάει από τα μάτια των ηρώων μας
φεγγοβολάει απ’ τη θυσία, απ’ την ελπίδα και το μέλλον.
Χρειάζονται χιλιάδες στόματα μαζί για να τον πούνε αυτόν τον άνεμο.
——–
Ετούτος ο λαός δε γονατίζει
παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.

Και αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη. Μια φορά κανείς πεθαίνει.

από τις «Γειτονιές του κόσμου»

Σπουδαίος και πολυγραφότατος Έλληνας ποιητής, με διεθνή απήχηση, που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ‘30. Ο «Επιτάφιος», η «Ρωμιοσύνη» και η «Σονάτα υπό το Σεληνόφως» είναι τρία από τα πιο γνωστά έργα του. Το 1975 προτάθηκε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας. ...

Ο έρωτας στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου

- της Γιόλας Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου*

Το άρθρο αυτό το αφιερώνω με πολλή συγκίνηση στη ΜΝΗΜΗ του Επίκουρου Καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Κατσή, εκλεκτού συναδέλφου και φίλου μου, ο οποίος έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών, και μια βαθύτατη θλίψη στην ψυχή όλων εκείνων που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Έρωτα, κύμα φωτεινό στη θύελλα των σκιών,

Εσύ δικαιώνεις τη ζωή γκρεμίζοντας τα ερέβη·

πάνω απ’ το σάλο υψώνεσαι, λαμπρόχρωμη αλκυών,

και των ματιών Σου η θαλπωρή το πέλαγο ημερεύει.

………………………………………………………..

Στης λογικής το πρόσταγμα η καρδιά δε θ’ αντιδρά,

σάρκα και νους θα δένονται στην άρπα Σου ένα τέλι

κι από τα δάση των ξανθών βλεφάρων Σου φαιδρά

θα βλέπουν οι έκθαμβοι άνθρωποι: τον Ήλιο ν’ ανατέλλει.

Είναι η πρώτη και η τελευταία στροφή ενός ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου με τίτλο Ωδή στον Έρωτα. Η μεγάλη έκταση του ποιήματος, αποτελούμενου από 41 τετράστιχες στροφές (δηλαδή 164 συνολικά στίχους), δεν μας εκπλήσσει, αφού ο έρωτας αποτελεί για τον Ρίτσο μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης, ένα σύνηθες μοτίβο στο τεράστιο σε ποσότητα και ποιότητα ποιητικό του έργο. ...

Ποια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;»αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ

Ο Γιάννης Ρίτσος «έφυγε» στις 11 Νοέμβρη 1990.

( Απόσπασμα από την αφήγηση του ζωγράφου Μάνθου Κέτση, συνεξόριστου του Γιάννη Ρίτσου, για το πώς ο ποιητής αρνήθηκε την υπογραφή δήλωσης μετανοίας στο διοικητήριο των βασανιστών του στη Μακρόνησο – «Γιάννης Ρίτσος, Κινηματογραφική αυτοβιογραφία, Γιώργος και Ηρώ Σγουράκη, έκδοση Αρχείο Κρήτης»)

Ο Γιάννης Ρίτσος,

• που όταν το 1972 ο Πάμπλο Νερούδα παρέλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας δήλωσε: «Ξέρω κάποιον άλλο με περισσότερα προσόντα γι' αυτή την τιμή: τον Γιάννη Ρίτσο»,
• που ο Παλαμάς έγραψε εκείνο το «παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις»,  
• που δεν τιμήθηκε ποτέ με το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά με φυλακίσεις, με εξορίες και εκτοπίσεις, ....

Κ. Παλαμάς: Ενας βαθιά προοδευτικός διανοούμενος. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1859

Στην αργατιά, στη χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι, ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος – κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

Κωστής Παλαμάς
Από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου

Σαν σήμερα 13 Γενάρη του 1859 γεννιέται στην Πάτρα ο ποιητής, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας Κωστής Παλαμάς. Αν και ο ίδιος σε καμιά περίπτωση δεν δήλωσε στρατευμένος στα συμφέροντα της εργατικής τάξης διανοούμενος, όλο του το συγγραφικό έργο του είναι βαθιά προοδευτικό.
Ο Κ. Παλαμάς οραματιζόταν μια ελεύθερη, δίκαιη και ισότιμη κοινωνία και το έργο του «Δωδεκάλογος του Γύφτου», δίνει μια καθαρή εικόνα για τα πιστεύω του.

Ας δούμε τι γράφει για το αριστούργημα αυτό του ποιητή ο Νίκος Ζαχαριάδης παραθέτοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ο αληθινός Παλαμάς» που έγραψε ο πρώην γ.γ. του ΚΚΕ όταν ήταν κρατούμενος στις φυλακές της Κέρκυρας τον Γενάρη –Μάρτη του 1937. (Κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1953 από το εκδοτικό της ΚΕ του ΚΚΕ «Νέα Ελλάδα»)

Στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου» καθρεπτίζεται όλη η αγανάχτηση και το ξεσήκωμα του ποιητή ενάντια στην εθνικιστική αρχαιοκαπηλεία και τη βυζαντινή αποτελμάτωση, ενάντια στους πατριδέμπορους αφανιστές, που στο όνομα της «λατρείας» και της συνέχισης των αρχαίων και βυζαντινών ξεπουλούσαν και κατάστρεφαν το έθνος. ...

Όταν ο Καζαντζάκης αποκάλεσε τον Μάρκο Βαφειάδη «Μαραθωνομάχο» – Ποιούς χαρακτήρισε «κόκκινα πρόβατα»

   [Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!]

Νίκος Καζαντζάκης
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για…«τον Βίο και την Πολιτεία» του Νίκου Καζαντζάκη αλλά μάλλον την πιο κατατοπιστική ερμηνεία για την ιδεολογική του ιδιοσυγκρασία την εξέφρασε ο στενός του φίλος Παντελής Πρεβελάκης το 1965. «Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Καζαντζάκης ήταν ταυτοχρόνως κομμουνιστής, φασίστας, μαοϊκός, σοσιαλιστής και εθνικιστής! Από αυτή την άποψη, το βασίλειό του δεν ανήκε στον κόσμο αυτό».

– Και δε φοβάσαι μη σε πουν φασίστα;
– Γιατί να φοβηθώ; Μήπως δεν με είπαν και κομμουνιστή; Και δεν μπορώ να είμαι ποτέ μήτε το ένα μήτε το άλλο. Γιατί είμαι άνθρωπος ελεύθερος. Και είμαι ελεύθερος γιατί δεν είμαι άνθρωπος ενεργείας και δεν έχω ανάγκη, για να δράσω, από δόγματα και βεβαιότητες και πρακτικούς συλλογισμούς…
Το 1907 ο Νίκος Καζαντζάκης εγγράφεται στη μασονική στοά και φεύγει για σπουδές νομικής στο Παρίσι.
Τον Μάϊο του 1919 ο Ελ. Βενιζέλος διορίζει τον Καζαντζάκη γενικό διευθυντή στο Υπουργείο Περιθάλψεως και του αναθέτει, μαζί με τον δικηγόρο Γιάννη Αγγελάκη κι άλλες προσωπικότητες, μια δύσκολη εθνική αποστολή, τον επαναπατρισμό 100.000 ελλήνων του Καυκάσου που κινδύνευαν από τους μπολσεβίκους ...

Η αρχαία ψυχή ζη μέσα μας αθέλητα κρυμμένη, ο Μέγας Παν δεν πέθανεν, όχι, ο Παν δεν πεθαίνει!

21 Δεκεμβρίου: Η γιορτή του ανίκητου Ηλίου και της αναγέννησης! («Dies_Natalis_Solis_Invicti»)

.

Η αρχαία ψυχή ζη μέσα μας αθέλητα κρυμμένη, ο Μέγας Παν δεν πέθανεν, όχι, ο Παν δεν πεθαίνει!

(Kωστής Παλαμάς)

Σήμερα 21 Δεκεμβρίου είναι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο!

Η μεγάλη και αρχαιότερη γιορτή των Ευρωπαίων και Ελλήνων. 

Σήμερα το βράδυ όσοι τιμούμε τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ παραδόσεις αντί των μοντέρνων εορτασμών, γιορτάζουμε την αναγέννηση του κόσμου και της ζωής, ανάβοντας φωτιές στην ύπαιθρο ή φανάρια και πυρσούς στα σπίτια. Αυτή η αρχαιότατη παράδοση έχει επιβιώσει μέσα από όλες τις θρησκείες. 

Αξίζει λοιπόν να κάνουμε μία αναφορά, παραθέτοντας κάποια κείμενα σχετικά:

Το Ελληνικό «Τριέσπερον» ή Ηλιούγεννα

Στη θέση των «Χριστουγέννων», οι πρόγονοί μας εώρταζαν το λεγόμενο «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ'όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).

Αργότερα, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της παρσικής λατρείας του Θεού Μίθρα που εώρταζε και αυτή την γέννηση του Θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του «Ανίκητου Ήλιου» («Sol Invictus»).
Η «Ημέρα της Γεννήσεως του Ανίκητου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»), η στιγμή δηλαδή που ο ακατάβλητος Ήλιος, έχοντας θριαμβεύσει επάνω στο σκοτάδι της «bruma»...

Γεωργία Γεννιά , η "πολιτική σαλαμάνδρα" της γενιάς των υποθηκεύμενων

"Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονάν τη θεία τραχειά σου γλώσσα,των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι ... Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι, και Μαμμωνάδες βάρβαροι,και χαύνοι λεβαντίνοι, λύκοι ώ κοπάδια οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη." Κωστής Παλαμάς*

Το έχω γράψει, ξαναγράψει και (ξανά)αναδημοσιεύσει πάρα πολλές φορές και κάθε φορά ενώ αλλάζουν τα πρόσωπα παραμένει και εξαπλώνεται σε ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία η ίδια ενδοτική πολιτική των δοσίλογων "χρήσιμων ηλίθιων",  που τους δίνουμε το ελεύθερο με τη ένοχη ψήφο μας να μας εμπαίζουν και να μας εξαπατούν.

Για να μην τα επαναλάβω, δεν θα έχει νόημα - καταντά γραφικότητα - αλλά ευτυχώς (τα έχω διασώσει) πει εκτός των άρθρων μου και στην εκπομπή της ΕΡΤopen (βλέπε εδώ).
Αυτό που με θλίβει πραγματικά είναι ότι όλοι μας (σχεδόν) έχουμε καταδικάσει τη γενιά του πολυτεχνείου που (ευτυχώς ορισμένοι μόνο αλλοτριώθηκαν από την εξουσία της πολιτικής) εξαργύρωσαν τους δήθεν αγώνες τους για τη πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος της επταετίας (λεγόμενης χούντας συνταγματαρχών) και είδαμε φως στη νέα γενιά για να αντιπαλέψει τα δικά μας σφάλματα και τη λαθεμένη πολιτική που στηρίξαμε, αλλά βλέπουμε όμως και στη νέα γενιά την ίδια αδικαιολόγητη συμπεριφορά, οι περισσότεροι να κάνουν διαπιστώσεις και να αδιαφορούν και κάποιοι πιο υποψιασμένοι να μπαίνουν και να υπηρετούν το σύστημα.
Μία στήριξη που ακόμη και και οι εξαναγκασμένοι να γίνουν γενίτσαροι ωχριούν μπροστά στους εθελοντές βολεψιματίες νεαρούς βολευτές.
Η πολιτική Τσίπρα στα δυσβάσταχτα μέτρα των μνημονίων, πέρασε και θα συνεχίσει να περνάει,  με τους διορισμένους με λίστα βολευτές του.

Ακολουθεί μία λίστα από αυτούς:

Γιάννης Ρίτσος: «Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα»

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε σαν σήμερα, την 1η Μαϊου του 1909.

«(…) να μην κάνεις κατάχρηση της εξουσίας που σου δόθηκε στ’ όνομα του μεγαλύτερου ιδανικού της ελευθερίας,

να μην κάνεις κατάχρηση περιαυτολογίας στ’ όνομα του αντιατομισμού,

να μην κάνεις αγώνα προσωπικής επικράτησης στ’ όνομα της σεμνής, ανώνυμης μάζας (…)».

Με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Μίκη 

    «Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους – είπε – εσύ Επανάσταση, μας άνοιξες τις φαρδιές λεωφόρους/ για μια πανανθρώπινη συνάντηση. (…)/ 

    Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, – είπε – μάθαμε τουλάχιστον/ πως αύριο θα συναντηθούμε (…)»

Με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Λάκη Χαλκιά

    «Δε θέλαμε να πεθάνουμε. Κανένας δεν ήθελε να πεθάνει./ Δεν ήταν εύκολο – μην πεις – δεν ήταν εύκολο.(…)/ Ο Αλέκος είπε:

Ελένη - Γλύκατζη Αρβελέρ: Η Πόλις χθες και σήμερα (Λαμία 28-5-2011) - VIDEO - Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Άλωση: «Κερκόπορτα;_Αστεία_πράγματα»

Από το πλούσιο αρχείο μας: 
Η Ελένη Γλύκατζη-Aρβελέρ στη Λαμία 28-5-2011
Σε μία αποκλειστική παραγωγή του 114news.

Σχετικό: Ελένη - Γλύκατζη Αρβελέρ: Η Πόλις χθες και σήμερα

Οι «Βυζαντινές Αναδρομές 2011» αποτελούν αφιέρωμα στην εξέχουσα προσωπικότητα του Ευρωπαϊκού Ακαδημαϊκού στερεώματος, την πρώτη γυναίκα Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, την Μικρασιάτισα Βυζαντινολόγο, την επίτιμη Δημότη του Δήμου Λαμιέων και επίτιμη Πρόεδρο της Ένωσης Μικρασιατών Λαμίας, την κυρία Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, η οποία θα αναπτύξει το θέμα: 

« Η Πόλις χθες και σήμερα». ...
Η χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λαμίας, υπό την διεύθυνση του μαέστρου κου Μιχαήλ Παπαπέτρου, συμβάλλει στις «Βυζαντινές Αναδρομές 2011» ερμηνεύοντας τραγούδια του συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη για την Πόλη προς τιμήν της Πρέσβειρας του Ελληνικού πνεύματος.

Για τα "Στοχαστικά Γονατογραφήματα"

Νάσος

  

 Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Άλωση: