«…θυμήθηκαν μια καουμπόικη ταινία που είχαν δει, ο ένας σε κάποιο σινεμά της Λα Πλάτα κι ο άλλος στο Μπουένος Άιρες.
Είχαν ξεχάσει τον τίτλο, όχι όμως και τη σκηνή του σαλούν με τη δίφυλλη πόρτα. Ήταν σίγουροι ότι η πρωταγωνίστρια το ‘σκαγε με κάποιον καβάλα σ’ ένα άλογο.
– Με ποιον έφυγε; ρώτησε η Λάουρα.
– Με ποιον ήθελες να φύγει; Με τον ήρωα.
– Ο ήρωας των γυναικών δεν είναι πάντα ο ίδιος με τον ήρωα των αντρών.
– Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, μην ξεχνάς. Στις ταινίες υπάρχει πάντα μόνο ένας ήρωας.»
Είχαν ξεχάσει τον τίτλο, όχι όμως και τη σκηνή του σαλούν με τη δίφυλλη πόρτα. Ήταν σίγουροι ότι η πρωταγωνίστρια το ‘σκαγε με κάποιον καβάλα σ’ ένα άλογο.
– Με ποιον έφυγε; ρώτησε η Λάουρα.
– Με ποιον ήθελες να φύγει; Με τον ήρωα.
– Ο ήρωας των γυναικών δεν είναι πάντα ο ίδιος με τον ήρωα των αντρών.
– Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, μην ξεχνάς. Στις ταινίες υπάρχει πάντα μόνο ένας ήρωας.»
(click ==> Dirge Without Music
I am not resigned to the shutting away of loving hearts in the hard ground.
So it is, and so it will be, for so it has been, time out of mind:
Into the darkness they go, the wise and the lovely. Crowned
With lilies and with laurel they go; but I am not resigned.
Lovers and thinkers, into the earth with you.
Be one with the dull, the indiscriminate dust.
A fragment of what you felt, of what you knew,
A formula, a phrase remains,—but the best is lost.
The answers quick and keen, the honest look, the laughter, the love,—
They are gone. They are gone to feed the roses. Elegant and curled
Is the blossom. Fragrant is the blossom. I know. But I do not approve.
More precious was the light in your eyes than all the roses in the world.
Down, down, down into the darkness of the grave
Gently they go, the beautiful, the tender, the kind;
Quietly they go, the intelligent, the witty, the brave.
I know. But I do not approve. And I am not resigned.
Edna St. Vincent Millay, “Dirge Without Music” from Collected Poems © 1928, 1955 by Edna St. Vincent Millay and Norma Millay Ellis. Reprinted with permission of Elizabeth Barnett and Holly Peppe, Literary Executors, The Millay Society. Source: Collected Poems (HarperCollins, 1958)
Τι ΄ν΄ αυτό που τόσο φοβάται ο νους μας; Τι ψάχνει να βρει στα κομμάτια του κόσμου;
Γυρεύουμε ήρωες, γυρεύουμε θεούς, γυρεύουμε ν’ αποδράσουμε, γυρεύουμε έστω κάποιο νόημα, κάτι που να φαντάζει λογικό.
Προσπαθούμε να συναρμολογήσουμε μια συνέχεια μέσα απ’ το χάος που μας περιτριγυρίζει. Σαν να είμαστε χαμένοι σ’ έναν ωκεανό και να ψάχνουμε για μια νέα γη, όπου θα αναπαύσουμε τις αγωνίες μας.
Κάθε τέχνη, κάθε θρησκεία, κάθε ιδεολογία, κάθε εραστής, κάθε παιδί, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομματάκι γης, ένα μικρό νησί όπου για λίγο μπορούμε να ξεχάσουμε τη θάλασσα που μας περιμένει. ...
